Σπύρος Παπασπύρος: Αν οι επαναστάσεις ή ψηφίζαμε ή η αποτροπή του κακού γίνονταν από το i-Pad…!

Η φλυαρία επί παντός επιστητού είναι το κύριο γνώρισμα ορισμένων πολιτικών ως λόγος μετά τα γεγονότα. Η διορατικότητα και το ρίσκο της πρόβλεψης απουσιάζει πριν από αυτά ! «Κυριαρχεί» όμως και στα sosial media όπου από τις θεωρίες για ψεκασμούς έως το παραμύθιασμα, όλα «εξηγούνται, διαφέρουν, αλλάζουν». Η διακρίβωση της εγκυρότητας στον όγκο των διακινουμενων πληροφοριών είναι ένα θέμα. Έτσι: οι εκλογές στην Αμερική, που δημοσκοπικά είναι υπέρ της Κλίντον, μπορεί να γίνουν αμφίρροπες αν οι ψηφοφόροι της Xίλαρι νομίζουν ότι ψηφίζουν από το iPad και ψάχνουν την εφαρμογή.

Αν το «πραξικόπημα» και «αντι-πραξικόπημα» στην Τουρκία- που μεταλλάσσονται σε ένα φασιστικό νεο-οθωμανικό επεκτατισμό-ήταν παιχνίδι στο play station τότε το δικό μας υπ. εξωτερικών θα ήταν νικητής.

Αν από τον «καναπέ της σοφίας» ή το Pokemon μπορούσαν ή μπορούν να «κατακτηθούν λύσεις» θα ήταν όλα ιδανικά, στην διευθέτηση σειράς πραγμάτων: των σχέσεων κράτους-εκκλησίας, του πόνου Υπουργών για ιδιωτικοποιήσεις, της ταλαιπωρίας επιβίωσης που αντιμετωπίζουν όσοι από αυτούς είναι συνταξιούχοι, της ενότητας της κεντροαριστεράς, της δημόσιας εκπαίδευσης και υγείας, των «πουλημένων» συνδικάτων και κάθε προβλήματος. Θα εξασφαλίζαμε απτά αποτελέσματα στην από-μείωση ή ακόμη ιστορική διαγραφή του «επονείδιστου» χρέους -αντί υποσχετικών για το 2018- εντός του έτους.

Γνωρίζουμε όμως καλά ότι πολλοί από εμάς έτσι «χάνουμε» το ραντεβού για την επανάσταση επειδή έχουμε κλειστό το ipad. Γίνεται χωρίς εμάς και φοβάμαι μην «χάσουμε» και την έξοδο από την παρούσα παρακμιακή κατάσταση ή την κρίση και συνεχίσουμε να να ζούμε στην τρύπα τους. Δηλαδή το -exit που δίνει credit να συμβεί κρυφά αλλά με «γνωστή» και τρεχούμενη την ατζέντα. Έτσι δεν είμαστε στο κυβερνητικό ή αντιπολιτευτικό πανηγύρι της νίκης και του μέλλοντος!

Διανύουμε μια εβδομάδα «μυθιστορηματικής» Αφήγησης εντός αλλά εκτός ουσίας. Η μισή περιστράφηκε στις τηλεοπτικές άδειες με ολίγη «τρομο-μετρολαγνεία» από τρόικα, σενάρια για τον δομικό ανασχηματισμό των «αποδημητικών», και η υπόλοιπη στον απόηχο των γνωστών επί αυτών εξελίξεων εκ των προτέρων.

Τίποτα για το πίσω από τον Ερντογάν γεωπολιτικό παίγνιο ή για τα κάτω από το «φαινόμενο» Τράμπ δηλ. τις κοινωνικές διεργασίες στην Αμερική και τι πορεία προμηνύει-ανεξάρτητα από την έκβαση των εκλογών- η πίεση μιας νέα εσωτερική πραγματικότητα που εκκολάπτεται. Τι επίδραση μπορεί να έχει στις διεθνείς εξελίξεις ή σε μάς; Ακόμη και οι ντόπιοι (λαλίστατοι) αναλυτές (πλην εξαιρέσεων με επιτηδευμένη γραφή ) ούτε κουβέντα. Τελικά πολλοί οι «σιγουρατζήδες» σε τούτο τον τόπο και «μέγα το ερώτημα» γιατί είναι ασταθής η πορεία του!

Κοντολογίς, και επειδή τα tweet τρέχουν παράλληλα με το όχι της λαϊκής αντίστασης στον φασισμό, αναρωτιέμαι μήπως είναι ώρα που πρέπει και πάλι να σκεφτούμε -έστω παρέα με το ipad- τα σύγχρονα και απαιτούμενα ΟΧΙ και αποφασίσουμε να σηκωθούμε «λίγο ψηλότερα», χάσουμε μέρες και χρόνο, μπούμε πιο ενεργά στα ουσιαστικά μέτωπα, κατακτήσουμε σύγχρονες -ανάλογες της δικής μας Οκτωβριανής ιστορίας- μάχες!
Μήπως, λέω, χρειάζεται να σκεφτούμε το ΟΧΙ στην «μαζική» απάθεια για να πετύχουμε ένα πραγματικό ΟΧΙ στο crexit από την ζωή, δηλαδή το μόνο που έχει ίδια σημασία με μετατροπή σε ΝΑΙ; Γιατί είναι Ναι στην ζωή! Σήμερα υπευθυνότητα ή ευθύνη δεν είναι τα επικοινωνιακά ή απεραντοσύνη της «θάλασσας σχολίων» είναι η ζωντανή συμμετοχή δηλ: η δράση!

Προηγούμενα άρθρα

Related Posts

BBC: Μετά από μέρες κλιμάκωσης, τι θα κάνει ο Πούτιν στη συνέχεια;

Νίκος Τσούλιας*: Το μακρύ νήμα της Βιβλιοδιαθήκης του

Sky News: Είναι ο Πούτιν έτοιμος να πατήσει το κόκκινο κουμπί;