Σπύρος Παπασπύρος: Η απελπισία των αριθμών και ο “βούρκος” του πολιτικού κλίματος!

Η απλή λογική λέει ότι όταν μια χώρα, μια κοινωνία είναι οκτώ χρόνια σε κρίση τα γεγονότα και οι καταστάσεις την σφυρηλατούν. Οι αξιολύπητες πολιτικές, οι υπεκφυγές, οι κάλπικες μεταμφιέσεις, οι υπόγειες μεθοδεύσεις είναι κύκλοι που πρέπει να κλείνουν, γιατί στοχεύουν στο παρελθόν και όχι στο μέλλον.

Χρέος, ελλείμματα, “διπλά βιβλία” κ.α. είναι ώρα να φωτιστούν με αντικειμενικότητα και επιστημονική αξιολόγηση από το 2000. Απαιτείται μια “ανεξάρτητη και επιστημονική επιτροπή” για να θωρακιστεί η χώρα από κακές πρακτικές, να κεφαλαιοποιήσει συμπεράσματα για να πάει μπροστά και όχι να διαιρεθεί περισσότερο. Οι αλληλόχρεοι λογαριασμοί πολιτικών προσώπων για το χθες δεν λύνονται με τις γνωστές εξεταστικές που πνίγουν “κάθε φορά το κάθε σήμερα”. Οι πολίτες δικαιούνται τεκμηριωμένη και ακριβή πληροφόρηση, απτά πράγματα, απλή αντί εξυμνούμενη “δημοκρατία δεκάρικων”! Επιστημονική “εξεταστική” προσέγγιση απαιτείται γιατί η απελπισία των άλλων αριθμών, της οδυνηρής πραγματικότητας για δεκάδες χιλιάδες νέους, ανέργους σε κάθε οικογένεια, είναι ο φράχτης για το μέλλον: στην Ελλάδα το ποσοστό εργαζομένων είναι μόνο 51,4%, έναντι 59,1% Ισπανίας, 56,5% Ιταλίας, 64,3% Πορτογαλίας, 74,1% Γερμανίας, 64,2% Γαλλίας, 63,4% Πολωνίας και η ανεργία αντίστοιχα αυξημένη 24.4%, έναντι 20,4%(Ισπανία) 11,6(Ιταλία) 12,1(Πορτογαλία) 4,3(Γερμανία) 10,1(Γαλλία) 6,5(Πολωνία), επί των οποίων οι μακροχρόνια άνεργοι εδώ φθάνουν στο μοναδικό ποσοστό για την Ευρώπη 74,2% επί του συνόλου των ανέργων ενώ σε όλες τις άλλες χώρες είναι κάτω από το 58,7 της Ιταλίας (που ακολουθεί). Στις ηλικίες 19-24 μόνο η Ελλάδα με 49% και η Ισπανία με 46% ΕΕ υπερβαίνουν το 40%.

Οι πιο πρόσφατες εκθέσεις διεθνών οργανισμών (κυρίως του Ο.Ο.Σ.Α), που με σχετικές προβλέψεις την 8ετία της κρίσης ανακαλύπτουν στο τέλος την “ασταθή και άνεργη ανάπτυξη” και το “κόλλημα” της παγκόσμιας οικονομίας, τώρα μεταθέτουν και αναμένουν την ανάκαμψη της εργασίας το 2017, βέβαια υπό προϋποθέσεις!

Όμως οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις που χαμηλώνουν διαρκώς τους μισθούς και επομένως την ικανοποίηση από την εργασία και το βιοτικό επίπεδο, διχοτομούν την κοινωνία και κατασκευάζουν εχθρούς: από τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα μέχρι τους καστανάδες είναι “αξιοπερίεργο” πως καλύπτουν το χάσμα στα επίπεδα απασχόλησης. Πότε και με ποιο σχέδιο υπολογίζεται να δούμε στο βάθος του ορίζοντα τα επίπεδα της αρχής, τουλάχιστον, της κρίσης;

Πως μπορεί να γίνει εκκίνηση όταν:

ένας νέος πάει να κάνει έναρξη επαγγέλματος και τον χρεώνουν πριν κάνει οποιαδήποτε δουλειά ή
για την πιο μικρή κληρονομιά υπάρχει κουστούμι ή
ποιά επένδυση μπορεί να ξεκινήσει σε μια χώρα που οι ορθοί κανόνες, η σταθερότητα τους, η διαφάνεια είναι μόνιμα ζητούμενο (πχ τηλεοπτικές άδειες με άγνωστους μετόχους εταιρειών);

Ήδη η “πολιτική” ατμόσφαιρα επιβαρύνεται: υπόγειες κόντρες “ισχυρών” παραγόντων, σενάρια επί των στατιστικών, γαϊτανάκια εχθροπραξιών ακόμη και με τους Ολυμπιονίκες κα προμηνύουν ένα “βρώμικο και οργισμένο” χειμώνα!

Αν όλα αυτά είναι:

ένα φιλόδοξο, ολοκληρωμένο, αποτελεσματικό πρόγραμμα,
αντιμετωπίζουν την φτώχεια, τις ανισότητες,
βαθαίνουν την δημοκρατία,
διώχνουν τα βλέμματα περιφρόνησης ή οίκτου στον έλεγχο διαβατηρίων στο εξωτερικό,

δηλαδή: έξοδος από τον «βούρκο» και την κρίση, τότε ας «κοιμόμαστε» …. ανήσυχοι!

Προηγούμενα άρθρα