Σπύρος Παπασπύρος: Άνευ “κέντρων βάρους”!

Το 2010 και το 2015 ήταν δύο κομβικοί σταθμοί– γεγονότα. Το 2017 διανύουμε τον τρίτο (που μάλλον θα έχει μια νέα διετή διάρκεια, όπου τα αλλεπάλληλα διλήμματα για Grexit θα ακολουθούνται από κύματα περικοπών και λιτότητας, ενώ θα είμαστε και ανέτοιμοι αν προκύψουν με κίνδυνο από την αδυναμία να βρεθούμε στην διάλυση) αλλά όχι το ιστορικό κομβικό σημείο εξόδου από την περιπέτεια.

Από το 2010 έως σήμερα ζούμε ακρότητες σε μέτρα, πολιτικό λόγο και συμπεριφορές, βία, οργή, αγανακτισμένους με ή χωρίς πλατείες και μία σειρά καταστάσεις χωρίς “απάντηση” πόσο θα αντέξουμε αυτό που συμβαίνει.

Οι επιπτώσεις της κρίσης είναι διπλής διάστασης για την χώρα και τους πολίτες: καταστροφή πλούτου και αναδιανομή αφού ένα τμήμα κερδίζει από αυτήν.

Ωστόσο η αλλαγή νοοτροπίας και συνακόλουθα επιλογών, θεσμών και δομών, προσώπων είναι εμφανώς πιο αργή από αυτό που χρειάζεται άμεσα για να αντιμετωπιστούν οι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές δυνάμεις καθόδου που δεν είναι μόνο στην πλευρά των δανειστών.

Δύο μείζονα παραμένουν άλυτα:

σύγκλιση απόψεων και μίνιμουμ εθνική συνεννόηση και στη συνέχεια
ποιοι ή ποιός θα είναι ο μαέστρος.

Οι ριζοσπαστικές “τομές” γενικώς είναι στο πρόγραμμα όλων όσων διεκδικούν την εξουσία. Τις εννοούν όμως; Στην πράξη το πλάνο τους εξαντλείται σε κάποιους μήνες, όταν οι ισχυροί οικονομικά ή οι δανειστές ή οι άλλοι παίκτες στα γεωπολιτικά γύρω μας έχουν πλάνα και στρατηγική– όπως αποδεικνύεται και από την “απόδοση” των βραχυπρόθεσμων για το χρέος- για σαράντα χρόνια. Έτσι σε ένα ρευστό περιβάλλον οικονομικά αλλά και γεωστρατηγικά, αφού αλλάζει ο κόσμος και τα παλιά δεδομένα πεθαίνουν και νέα ανακύπτουν, με έντονα προβλήματα στην ιστορική μεταβατική περίοδο που διανύουμε, για ποιά σταθερότητα ελπίζουμε; Για την διάρκεια των κυβερνήσεων με αδυναμία για αποτελέσματα; Ή μήπως για αριθμούς -όπως η μείωση της ανεργίας με μερικές μορφές απασχόλησης ή εξευτελιστικές αμοιβές– και το κυριότερο που κρύβεται από τους ταχυδακτυλουργούς: η μείωση του εργατικού δυναμικού της χώρας -άρα και της ανεργίας- εξαιτίας της μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων, δηλαδή το αύριο και το μέλλον της χώρας;

Καλώς να μιλάμε με αυταπάτες και μεγάλα λόγια για την εθνική και πολιτική κυριαρχία, για τα παλιά συστήματα που πρέπει να σαρωθούν αλλά πώς όταν η κάθε κατηγορία σκέφτεται εντός των επαγγελματικών της συμφερόντων και ο καθένας στον ατομισμό και την μοναξιά του προσωπικού του μεγάλου ή μικρού Γολγοθά; Στερούμαστε κομμάτων, συνδικάτων με αξίες αναφοράς στο όλον και όχι την άθροιση των επιμέρους, θεσμών και δεσμών που υφαίνουν το ολόκληρο και την συνέχεια.

Είναι επόμενο χωρίς “κέντρα βάρους” στα κρίσιμα πεδία, σε εποχές με επίμαχο την εδραίωση νέου γεωοστρατηγικού status, συστημάτων ελέγχου -πέρα από την εμπορευματοποίηση- της γνώσης, του σύγχρονου παραγωγικού κεφαλαίου, να είναι διαρκώς “έκπτωτοι” οι άνθρωποι αντί οι δυνάμεις φθοράς της ποιότητας και ασφάλειας της ζωής μας.

Αρκετά λοιπόν με τα “τυχαία”! Αν δεν προχωρήσουμε με νέο επίπεδο οργάνωσης παντού -εδώ που πάνω από 5εκ στρέμματα είναι ακαλλιέργητα αλλά επιδοτούμενα- με αλλαγή προτύπων, τρόπου σκέψης και στάσης ζωής -με λογική συνεργασίας και με το συν της πρόσθεσης- αλλά παραμείνουμε στα “θεατρικά” κάθε είδους -όπως των διαπραγματεύσεων όπου οι δανειστές ξέρουν τι θέλουν και που το πάνε σε αντίθεση με εμάς- οι εποχές για τις παρούσες γενιές δεν θα “τύχουν” ούτε της κινέζικης κατάρας: “είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς”!

Προηγούμενα άρθρα

Related Posts

Νίκος Ανδρουλάκης: Με δικές μου ενέργειες από το 2017 νομοθετήθηκε το Ταμείο Απανθρακοποίησης Νήσων – Γιατί η κυβέρνηση δεν το χρησιμοποίησε μέχρι σήμερα

BBC: Μετά από μέρες κλιμάκωσης, τι θα κάνει ο Πούτιν στη συνέχεια;

Μ. Χριστοδουλάκης: Στη Βαρσοβία με ευρωπαίους σοσιαλιστές βουλευτές για το Forum του FES: “Στρατηγικές ενάντια στην Ακροδεξιά»