Σπύρος Παπασπύρος: Το κλαρί και το υπόγειο

Με εξαντλημένη την δυνατότητα της κυβέρνησης για αναστροφή των πραγμάτων και ανακούφιση της κοινωνίας στο «πολιτικό κλαρί», δειλά, δειλά, βγαίνουν τα σενάρια από το υπόγειο με πρώτο αυτό της οικουμενικής.

Πάντα στην ελληνική πολιτική ζωή υπήρχε μια άλλη «πόλη κάτω από την πόλη» που κατά τεκμήριο, ρυθμιστικό ρόλο έχουν οικονομικοί παράγοντες. Τις διαδρομές αυτές, όπως μαρτυρούν ενδείξεις, δεν απέφυγε τελικά και η παρούσα κυβέρνηση παρά τους περί αντιθέτου ισχυρισμούς ή διακηρύξεις.

Όσο δε, φθίνει και η λειτουργία νέων υποσχέσεων στην κατακρήμνιση των προηγούμενων ένα είναι βέβαιο: οι δημοσκοπήσεις εκτός προεκλογικού χρόνου δεν αποτελούν πρόβλεψη αποτελέσματος αλλά φωτογραφίζουν καταστάσεις που η ανάλυση εκτιμά αν μπορούν να ξεπεραστούν ή όχι. Εδώ ακριβώς, σε τέτοιες περιόδους οι κυβερνήσεις αρχίζουν να «περπατούν» στους δρόμους της «κάτω πόλης», να αναζητούν ελπίδες και ασφαλείς ευκαιρίες για το πριν και μετά τις εκλογές διάστημα μεταξύ των οποίων την ομαλή μετάβαση στους νέους ρόλους.

Με τον τρόπο αυτό η πολιτική υποτάσσεται σε μη εμφανή στην κοινωνία σχέδια. Η περίοδος που διανύουμε -όπως πολλά δείχνουν πχ οι εξελίξεις στις τηλεοπτικές άδειες- είναι τέτοια και αποκαλύπτει ότι με ή χωρίς προεκλογικό ανασχηματισμό οδεύουμε για την ώρα του λαού.

Η λεγόμενη «μπετόν-αρμέ» συνοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος -εάν διατηρηθεί και το πρώτο διάστημα του 2017- μπορεί να οδηγήσει σε παράταση του βίου της αλλά μετά την άνοιξη η κατάρρευση μπορεί να είναι επιταχυνόμενη και να ακυρώσει τις σημερινές στρατηγικές για διπολισμό.

Ο μόνος άλλος τρόπος αποφυγής, με ξεπερασμένη και την κοινωνική αντοχή, είναι η επίκληση «σοβαρών λόγων» στην οικονομία εξαιτίας της ανάγκης ολοκλήρωσης του τρέχοντος μνημονίου και λήψης των «αναγκαίων» μέτρων, του περιβάλλοντος της χώρας και των «μεγάλων προκλήσεων» για συναίνεση επί «αλλαγών» στο σύνταγμα κλπ, για να χτιστεί σκηνικό για μεταβατική κυβέρνηση.

Καθαρές κουβέντες:

Πρώτον, στα μαγειρεία αυτά οι αποφασίζοντες είναι γερασμένοι και στα υποδείγματα πολιτικών χειρισμών και είναι φυσικό να μην σκέφτονται στρατηγικά, μακροπρόθεσμα και στην διάσταση του μεγαλύτερου δυνατού ορίζοντα.

Δεύτερον είναι αντιφατικοί οι σχεδιασμοί αφού προβλέπουν δύο κύριους πρωταγωνιστές και κατά περίπτωση συμπληρώματα (αν δεν υπάρξουν εκπλήξεις με την αύξηση του κατακερματισμού), ενώ αρχίζει η φιλολογία ότι ο διπολισμός και η εναλλαγή στον δυτικό κόσμο πάει τα πράγματα πολύ καλύτερα και επιπρόσθετα εμείς ως λαός είμαστε -ως μονάδες πολίτες- ισχυρά πολιτικά όντα και δύσκολα αποδίδουμε με συνεργασίες.

Η ευθύνη για το ότι οι κυβερνητικές συνεργασίες γίνονται στη βάση συνδιαλλαγής για τη νομή εξουσίας και όχι με συμφωνία προγραμμάτων και στόχων για αλλαγή στη χώρα και έξοδο από την κρίση μετατοπίζεται και πάλι στον απλό κόσμο, ο οποίος δήθεν δεν έχει κουλτούρα συνεργασιών.

Δηλαδή θέλουν και την πίτα ολόκληρη και να είναι χορτάτοι οι ίδιοι!

Η ευθύνη και των πολιτών είναι σημαντική αφού ανέχονται, ενώ είναι στο κλαρί που καίγεται, όλους αυτούς που είναι μακριά, σε κλαρί που δεν καίγεται, ότι με μαγικά των υπόγειων δρόμων θα καταφέρουν να φθάσουν γρήγορα (αν αποφασίσουν να ξεκινήσουν) και να μας «σώσουν» για πολλοστή φορά!

Εκτός επομένως από την ώρα του λαού μήπως πρέπει να βρούμε και να βγάλουμε στο κλαρί και την «ώρα του μυαλού» γιατί μια παροιμία (νομίζω κινέζικη) λέει:

«Τα μυαλά είναι όπως τα αλεξίπτωτα. Ανοιχτά σώζουν, κλειστά σίγουρα σκοτώνουν!»

Προηγούμενα άρθρα