Για πρώτη φορά από το 1980 αξιωματούχοι διεθνών οργανισμών αμφισβητούν την επικρατούσα άποψη υπέρ του νεοφιλελευθερισμού που ο Friedman το 1982, περίπτωση Χιλής, χαρακτήρισε “οικονομικό θαύμα”. Ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς διαφοροποιεί το 2002 το υπόδειγμα Χιλής επισημαίνοντας: “είναι ένα παράδειγμα επιτυχίας του συνδυασμού αγορές και κατάλληλες ρυθμίσεις».
Η ατζέντα έχει δύο άξονες: αύξηση ανταγωνισμού, μείωση του Κράτους. Ωστόσο τα ευρήματα λένε ότι δεν εξασφαλίζει την ανάπτυξη ή την βιωσιμότητά της. Όταν αυτό συνέβαινε (ακόμη και ως μεγέθυνση, φούσκα και άνευ κρίσεων) αύξανε τις ανισότητες!
Από το 1980, υπήρξαν 150 επεισόδια σε περισσότερες από 50 αναδυόμενες οικονομίες και το 20 % από αυτά κατέληξαν σε μίνι κρίσεις με μεγάλες μειώσεις της παραγωγής.
Οι ιδιωτικοποιήσεις, ο περιορισμός λειτουργιών του Κράτους για την μείωση των φορολογικών βαρών και τη δημοσιονομική εξυγίανση, με λιτότητα για αντιμετώπιση των ελλειμμάτων καταγράφει τρία μείζονα αρνητικά επί των τελικών στόχων:
Ζητήματα που οι υποστηρικτές του ακόμη δεν δίνουν προσοχή ή “αδιαφορούν” για την κατανομή ωφελειών και ζημιών ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν!
Οι αβεβαιότητες, η αυξημένη μεταβλητότητα εξέλιξής του καθιστά τις επενδύσεις σύνθετη υπόθεση, ιδιαίτερα στην μεταφορά τεχνογνωσίας και ανθρώπινων κεφαλαίων. Από τη μία απελευθέρωση των αγορών, της κίνησης κεφαλαίων αλλά, όπου απειλούνται ισορροπίες εισροής ή εκροής -κάτι που δειλά τώρα εκτιμάται ως μη κατάλληλο πάντα και παντού- επιβάλλονται έλεγχοι, όμως η σφυρίχτρα για πέναλτι, κόκκινες κάρτες στα χέρια τους!
Έτσι η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ “έχουν άφθονα δημοσιονομικά περιθώρια” αποπληρωμής Χρεών σε αντίθεση πχ με την Νότια Ευρώπη που η μόνη επιλογή είναι η νεοφιλελεύθερη “εξυγίανση”, επειδή οι αγορές κλείνουν τον δανεισμό. Έτσι στις ΗΠΑ , μια αξιόπιστη μεσοπρόθεσμη εξυγίανση και όχι μια δημοσιονομική θηλιά είναι επιτρεπτή για να επιταχυνθεί η ανάπτυξη!
Οι αναζητήσεις στην χάραξη πολιτικής (στον πυρήνα της διεθνούς σκηνής) όλο και ανοίγουν στην αναδιανομή είναι και η απόδειξη για τον βρόχο. Ήδη ο σχεδιασμός για την άμβλυνση επιπτώσεων πχ μέσω της αύξησης των δαπανών για εκπαίδευση, κατάρτιση, επέκτασης της ισότητας των ευκαιριών είναι στοιχεία προ-διανεμητικών πολιτικών, που αποδεικνύουν ότι η κινδυνολογία “ότι πλήττεται η ανάπτυξη” είναι αβάσιμη μαζί και η “θεωρία” του νεοφιλελευθερισμού πως “ένα μέγεθος ταιριάξει σε όλους“.
Αυτή η δυαδικότητα στον πραγματικό κόσμο φέρνει πολλές, ποικίλες, επικίνδυνες διχαστικές γραμμές. Το ζούμε στην Ευρώπη, το αποδεικνύει το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο ευρω-σκεπτικισμός ή ο λαϊκισμός και ο νεοφιλελεύθερος χουλιγκανισμός που εκφράζεται εδώ με κραυγές: “βάστα Γερούν” που βρίσκουν στέγη στη ΝΔ!
Ο ίδιος καθορισμός για όλες τις χώρες, ώρες, περιπτώσεις δεν αποδίδει. Η εμπειρία δείχνει ότι η χάραξη πολιτικής πρέπει να καθοδηγείται από την απόδειξη και όχι εμμονές. Επομένως επιβάλλεται πιο ολική διαφοροποίηση της νεοφιλελεύθερης ατζέντας!
Προηγούμενα άρθρα
Με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο συναντήθηκε σήμερα ο δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας. Μετά τη συνάντησή…
Είναι πλέον ευρέως αποδεκτό ότι η ακρίβεια είναι εδώ και χρόνια παρούσα και η κυβέρνηση…
Τον τελευταίο χρόνο, από την εποχή που ήμουν ακόμη υποψήφιος περιφερειάρχης, αλλά και πιο εντατικά…
Λιγότερο από ένας μήνας έχει μείνει για την ημέρα λήξης των μαθημάτων για τα γυμνάσια…
«Πρόκληση για τη διεθνή κοινότητα» χαρακτηρίζει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών την απόφαση της Άγκυρας να…
Την κοινή δράση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων για την Ειρήνη στην Παλαιστίνη ζητά με δήλωσή…