Σπύρος Παπασπύρος: Τα “έμαθες τα νέα” που έρχονται από παλιά για τα τωρινά;

Διατρέχουν πάλι την καθημερινότητα ” φαντασιώσεις νέας κοπής “: Grexit μετά το Brexit, στατική πορεία και “κυριαρχία ή ήττα” της κυβέρνησης με την εξάντληση της τετραετίας, “κρυφά” χαρτιά, υποσχετικές από και προς τους “εταίρους”, με “κοινό” παρονομαστή: μία “δόση” αξιολόγησης και το 2018 τα άλλα (χρέος, πακέτα) μαζί με τρία δις μέτρα.

Καμιά αφήγηση δεν είναι επαρκής, δεν δίνει τις απαντήσεις στα λογικά ερωτήματα. Άλλη μια φορά βλέπουμε τις εξελίξεις “αλλιώς” από την πραγματικότητα, που παραμένει προσκολλημένη στον ίδιο άξονα σύγκρουσης: εκσυγχρονισμός ή νόθα συστήματα; Εισόδημα, “ζωή” από κρατικές δαπάνες, κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις ή παραγωγή, παραγωγικότητα, στέρεη βάση και αξιόπιστη οικονομία;

Ιστορικά είναι γνωστό ότι εδώ στήθηκαν τα φιλο-αγγλικά, φιλο-γαλλικά κλπ. κόμματα, το “υπερτροφικό” ως κουλτούρα και “πελατειακό πλέγμα” κράτος αλλά και ο παρασιτισμός της ιδιωτικής οικονομικής δραστηριότητας και “πρωτοβουλίας”! Εδώ πυροδοτήθηκαν διχαστικές αντιθέσεις επί πολιτικών διπολισμών. Η αναμέτρηση είναι και πάλι: ρήξη με την κυριαρχία της “ιθαγένειας” των μειονεκτημάτων που καταστρέφουν τα “ιθαγενή” πλεονεκτήματα ή όχι;

Η σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων παραχαράσσεται στον πολιτικό πολιτισμό: Το λαϊκό υπονομεύεται από το λαϊκίστικο όπως και το πατριωτικό από το εθνικιστικό, εύκολα όμως διάφοροι “αλησμόνητοι” τα ταυτίζουν ανάλογα με τις σκοπιμότητες που υπηρετούν κάθε φορά.

Σήμερα υπάρχει άραγε αξιόπιστος εκφραστής και ποιου πόλου; Του ριζοσπαστικού ή όχι φιλελευθερισμού, του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της μετριοπάθειας, της οικολογικής και ανθρωποκεντρικής νέας αριστεράς ;

Το επιχειρούμενο δίπολο, χωρίς αξιακή αναφορά, δεν συγκροτεί πρόοδο. Και μην ξεχνάμε ότι, εδώ, επί “αιώνες” τα δίπολα καταλήγουν σε καταστροφές με επετειακούς κύκλους. Επομένως με κύρια, δευτευρεύοντα ή υπολείμματα κομμάτων χωρίς πυξίδα, μόνο με περιστροφή στις “καλές ή κακές” θυσίες που “αντέχουμε” και με το “λίγο τυρί, λίγο ψωμί και μια καλύβα” δηλ. με τον πατριδοκάπηλο μικροαστισμό δεν πολεμιέται η κρίση, ούτε χτίζεται αξιοσύνη που μπορεί να κρατήσει την χώρα εντός ευρώ ή εκτός αλλά στην ήπειρο που ανήκει δηλ. στην Ευρώπη.

Άλλωστε η αδυναμία και με τους αριθμούς και με τους ανθρώπους είναι πασιφανής καθώς και η μη σύνδεση βελτίωσης των αριθμών με την ζωή των ανθρώπων αποκαλύπτουν ένδεια ιδεών, βούλησης ή ικανότητας να θίξουν σοβαρά τα μείζονα προβλήματα.

Αν η κυβέρνηση είναι πραγματικά αριστερή και η φιλελεύθερη όχθη σύγχρονη μια επιλογή το αποδεικνύει και υπερβαίνει τον “αιώνιο κύκλο” της κακοδαιμονίας στην πολιτική: ριζική αλλαγή του πολιτικού και συνταγματικού πλαισίου.

Το μπλα-μπλα για τα σύν και τα πλήν, το τάιμινγκ, τις τρίπλες και άλλα παροιμιώδη, γραφικά που εκτυλλίσσονται ένθεν και εκείθεν, με συνεχιζόμενη ύφεση τι ενδιαφέρον έχουν; ή ο παλιός και νέος νεποτισμός; η σύγκριση των μνημονίων λες και υπάρχει κάποιο που εξαγνίζει; οι περίτεχνες “διαιρέσεις” ανάμεσα στους “έχοντες” χίλια Ευρώ και μή; η ευρηματικότητα των σεναρίων για την απεμπόληση ή όχι της κυβερνητικής πλειοψηφίας: το υπαρκτό σύμπαν του λαού ή το παράλληλο των πολιτικών και κάθε είδους ελίτ; Το πρώτο είναι αυτό που ζούμε: η συρρίκνωση της οικονομίας και η ανεργία, η απώλεια (και όχι μόνο με ευθύνη της παρούσας κυβέρνησης) της αξιοπιστίας της χώρας και όχι μόνο του κράτους ή της εκάστοτε εξουσίας.

Επ´ αυτού: υπάρχει κανένας από την κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση και τα κόμματα που μας φέρνει κανένα νέο από το μέλλον για το μέλλον όλων, των νέων και της πατρίδας;

Προηγούμενα άρθρα

Related Posts

Θωμάς Ρίζος*: Η Δημοκρατία δεν χαρίζεται

Θόδωρος Μαργαρίτης*: Πολιτικό μάθημα

Παύλος Γερουλάνος: Το Δημογραφικό δεν μπορεί να περιμένει