Σπύρος Παπασπύρος: Παγίδα και ελπίδα!

Το πλεόνασμα (ανεξάρτητα από τα έξυπνα μυστικά κατασκευής) είναι αφαίρεση (τουλάχιστον 2,9%) από τον κύκλο της πραγματικής οικονομίας γι αυτό λειτουργεί υφεσιακά.

Χρειαζόμαστε όμως πρόσθεση απασχόλησης, αξιοπρέπειας στους μισθούς και τις συντάξεις.

Η “διευθέτηση” του χρέους στο έδαφος που επιχειρείται μπορεί να βγάλει στις αγορές -προεκλογικά- αλλά μετά ; με 4,5 ή 6% επιτόκιο θα εξοφλούμε χρέος με μισό ή 1/3 πιο χαμηλό επιτόκιο. Όταν στο υφιστάμενο χρέος δεν έχεις διαγραφή -για να μην “κινεί” την οικονομία- για να σταθείς η περίοδος “χάριτος” πρέπει να ξεπερνά τα τριάντα χρόνια. Άλλως οι ανάγκες, οι επιθυμίες των πολιτών- με τα capital control και την οργάνωση όλων των συναλλαγών τραπεζικά-οι συλλογικές προσδοκίες, η παραγωγή και κατανομή, τα δημόσια ή εθνικά συμφέροντα χειραγωγούνται. Αυτή είναι η παγίδα στην πορεία πλέον και η ναρκοθέτηση του μέλλοντος. Ο έλεγχος της χώρας είναι στις υπερκείμενες δυνάμεις και τις τραπεζικές “αξίες” της παγκοσμιοποίησης.

Το χρέος με την καθοριστική συμβολή του ΔΝΤ– τώρα, αφού έβαλε το τραίνο στις ράγες για δεκαετίες με ομολογημένα αλλά μη διορθώσιμα “λάθη”, είναι “ήξεις, αφίξεις”-υπήρξε η “ευφυής” μέθοδος, υπόδειγμα, ενός καταρρέοντος νεοφιλελεύθερου μοντέλου για ανανέωση του χρόνου ζωής του. Πόσο όμως ακόμη το πείραμα και στην πιο ακραία εκδοχή -όπως η ελληνική- που δεν έχει ορατή έξοδο;

Η ελπίδα είναι στις κοινωνικές διεργασίες -ήδη είναι ορατές από τις ΗΠΑ έως την Ευρώπη και στα εκλογικά -και δείχνουν ένα θνησιγενή, μεταβατικό κύκλο μετά τις αναμετρήσεις κάλπης. Δηλαδή μία εποχή αντιφατική ωστόσο οι κοινωνίες αναζητούν το ζωτικό χώρο για την δημοκρατία και την πρόοδο στην δημόσια σφαίρα. Τα νέα στερεότυπα με τις εύκολες ταμπέλες περί λαϊκισμού -που υπάρχει και δεξιά και αριστερά και στα συστημικά και στα αντισυστημικά– δεν αντιμετωπίζουν την οργή, το μίσος κλπ μη ορθολογικά φαινόμενα που καλλιεργούνται από τα ανορθολογικά συστήματα εξουσίας. Τα “ξεσπάσματα” αποδεικνύουν ότι κάτι κινείται και δεν είναι απλό να ελεγχθεί στην τρέχουσα πολυπλοκότητα όταν τα αίτια είναι πολυπαραγοντικά και όχι μόνο οικονομικά.

Στο εθνικό επίπεδο η άμεση απομάκρυνση από την “καθολική” αυταπάτη του “πολιτικού προσωπικού” περί επενδύσεων από τον ουρανό μπορεί να είναι βήμα. Αυτές ή θα προέλθουν από εθνικά κεφάλαια, πατριωτικές δυνάμεις με συνείδηση (πχ η επιστροφή μέρους του κεφαλαίου που έφυγε θα ήταν καλή αρχή) σε σαφές πλαίσιο και αμετάβλητο σενάριο πολιτικών στο χρόνο (μια συνταγματική ρήτρα ίσως είναι ενδεδειγμένη αφού είναι μεγάλο το έλλειμμα εμπιστοσύνης) ή θα αναζητούνται στο διηνεκές.

Επειδή η αύξηση του ΑΕΠ δεν συμπίπτει απαραίτητα με ποιότητα και βιωσιμότητα περιβάλλοντος ζωής ή μείωση ανισοτήτων ή ποιότητα εργασίας ή η υγεία ή ένταξη στην παραγωγή των νέων ή την παιδεία δηλ. αυτά που συμβάλλουν στην δημιουργία κοινωνικής ευημερίας και πολιτισμού είναι αναγκαίο τα όποια κίνητρα (φορολογικά, επιπρόσθετης δημόσιας χρηματοδότησης, συνέργειας σε ΣΔΙΤ κλπ) να συνοδευτούν από συγκεκριμένους δείκτες-οδηγούς βιώσιμων μεταρρυθμίσεων. Επιλογές άνευ αγκυλώσεων στο διακύβευμα να απελευθερωθούμε από την παγίδα και να περάσουμε το ποτάμι απαιτούνται και όχι μικροπολιτικά παίγνια. Το εγχείρημα πρέπει να αποτυπώνεται θετικά : στο Μέσο Διαθέσιμο Εισόδημα, τις ανισότητες, το ποσοστό συμμετοχής του εργατικού δυναμικού, Εκπομπές Διοξειδίου και άλλων παραγόντων μόλυνσης, την διαφάνεια. Η ελπίδα είναι στο μάζεμα, συσπείρωση δυνάμεων δηλ. να στηριχτούμε στα πόδια μας πρώτα απ´όλα, αν θέλουμε να δούμε το δάσος και να μην “στρουθοκαμηλίζουμε” στην άμμο!

Προηγούμενα άρθρα

Related Posts

BBC: Η Ουκρανία θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ήττα το 2024. – Πώς «γράφονται» τα σενάρια της ήττας

Λευτέρης Μ. Καρχιμάκης*: Η σημασία των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου

Φίλιππος Σαχινίδης*: Η Ελλάδα των περιφερειακών ανισοτήτων