Ο Χριστός, όσες φορές παρουσιάστηκε στους μαθητές του στην Ιερουσαλήμ, μετά την Ανάσταση του, ένα χαιρετισμό και μια ευχή πάντοτε τους έδινε: "ΕΙΡΗΝΗ ΥΜΙΝ", την ευχή του Θεού προς τους ανθρώπους.

Όμως σήμερα, η θεία αυτή ευχή δεν ακούγεται στους Αγίους Τόπους. Αντί για ειρήνη, πέφτουν κανονιές, βόμβες και πυροβολισμοί.

Το αίμα που χύνεται είναι πολύ. Αθώοι άνθρωποι, παιδιά και μεγάλοι, πεθαίνουν στους δρόμους. Άνθρωποι εμποδίζονται να θάψουν τα νεκρά παιδιά ή τους γονείς τους. Γυναικόπαιδα μένουν πολλές μέρες κλεισμένα στα υπόγεια, χωρίς νερό, φως, τρόφιμα και φάρμακα. Σπίτια γκρεμίζονται αλύπητα.

Ακόμα και ο Ιερός Ναός της Γέννησης του Χριστού μας, στη Βηθλεέμ, χτυπήθηκε. Μέσα στο ναό αυτό, που φρουρείται, έχουν συγκεντρωθεί πολλοί Παλαιστίνιοι από τους οποίους πολλοί είχαν ανάγκη από ιατρική βοήθεια. Στους γιατρούς όμως δεν επιτρέπεται η

Κάθε μέρα της ζωής μας είναι μια μάχη. Μικρή, μεγάλη, επίπονη, νικηφόρα ή χαμένη.

Κάθε μέρα της ζωής μας είναι μια μάχη, μια μάχη συναισθημάτων. Γιατί από όποιο τόπο κι αν προέρχεσαι, σε όποια γλώσσα κι αν μιλάς, το γέλιο είναι πάντα το ίδιο. Όπως το κλάμα κι ο πόνος, η χαρά, η προδοσία, η ανάγκη για δημοκρατία, για ελευθερία, η αγάπη, ο φόβος, ο θάνατος. Τα αισθήματα είναι ίδια είτε προέρχονται από Έλληνες, είτε προέρχονται από Παλαιστίνιους.

Οι Παλαιστίνιοι είναι λαός περήφανος, που ξέρει να