ΤΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙΑ

Κάποια μέρα βγήκα στο μπαλκόνι μου και άκουσα ανθρώπινη ομιλία χωρίς να βλέπω κανέναν άνθρωπο. Κοίταξα προσεχτικά, μα δεν είδα τίποτα. Συνέχισα να κοιτάζω προσεχτικά προς τα κει που ερχόταν η ομιλία και τι λέτε ότι

διαπίστωσα; Διαπίστωσα ότι δυο χελιδονάκια είχαν πιάσει το κουβεντολόι.

Τότε με πολλή περιέργεια έστησα αυτί.

- Ρε φίλε έχω εκνευριστεί πάρα πολύ.

- Γιατί; Τι έπαθες;

- Να, όλο υπάρχει κίνηση στους δρόμους και αυτές οι κόρνες των αυτοκινήτων με έχουν ξεκουφάνει.

- Καλά, αυτό δεν είναι τίποτα. Εμένα με ενοχλεί περισσότερο το καυσαέριο. Αυτό κι αν δεν αντέχω με τίποτα, αλλά τι να κάνω.

- Εγώ πάντως, αν ήμουν μάγος, θα 'κανα με μια κίνησή μου τα αυτοκίνητα

να μην κορνάρουν και να μην βγάζουν καυσαέρια.

- Μακάρι να γινόταν αυτό! Θα γλιτώναμε όλοι αυτό το μαρτύριο.

- Ξέρεις, πολλές φορές σκέφτομαι ότι οι άνθρωποι είναι χαζοί. Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν αποφασίζουν να φτιάξουν αυτοκίνητα να πετάνε.

- Έχουν τέτοια. Τα λένε μάλιστα αεροπλάνα. Μα, και αυτά κάνουν θόρυβο

και βγάζουν καυσαέρια.

- Δεν ξέρω τι να πω… Τους λυπάμαι τους κακόμοιρους. Ξέρεις ότι για να κοιμηθούν τα βράδια βάζουν ωτασπίδες στ' αυτιά τους;

- Ρε συ, φαντάζεσαι στο μέλλον να υπάρξουν αυτοκίνητα που να βγάζουν περισσότερο καυσαέρια και να έχουν πιο δυνατές κόρνες; Ε, τότε όλοι μας θ' αποτρελαθούμε!!

- Ναι, αλλά εγώ άκουσα κάπου πως στο μέλλον θα υπάρχουν περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά θα λειτουργούν με αέριο, που βγάζει λιγότερα καυσαέρια και δεν θα έχουν δυνατές κόρνες.

- Μακάρι, αδερφάκι μου, γιατί αν συνεχιστεί αυτό το κακό για πολύ, δε μας βλέπω καθόλου καλά.

Αυτά λοιπόν άκουσα και με προβλημάτισαν. Γι' αυτό τα γράφω μήπως και βάλουμε λιγάκι μυαλό, για να μη χάσουμε κι αυτό που έχουμε.

Παναγιώτης  Μπουλουγούρας Τάξη ΣΤ'

13ο Δημ. Σχολ. Αμαρουσίου    

ΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΟΥΛΙΩΝ

Η οικογένεια Σπουργιτάκη,

βρήκε ένα σακουλάκι,

μπήκε μέσα στη στιγμή και... 

κοιμήθηκε εκεί. 

 

Η οικογένεια Καναρίνι,

μπήκε μέσα στην Φυτίνη

και λερώθηκε πολύ μα...

κοιμήθηκε εκεί.

  

Η οικογένεια Περιστέρι

μου κουτσούλησε το χέρι. 

Τι να κάνω τώρα εδώ...

πάω και γω να κοιμηθώ. 

Δέσποινα Ζενεμπίση Τάξη Ε'