Γιάννης Μαγκριώτης*: Η γνώση και η αλήθεια δεν δημιουργούν πάθη και μίση, στην Ελλάδα;

Το εορταστικό τριήμερο στην Θεσσαλονίκη ολοκληρώθηκε με την μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου παρουσία των προέδρων της Ελλάδας και της Ιταλίας προσδίδοντας ξεχωριστή λαμπρότητα και εκπέμποντας υψηλούς συμβολισμούς.
Λαμπροί ήταν οι γιορτασμοί και σε όλη την χώρα, όπως κατέγραψαν τα ΜΜΕ, και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο κόσμος το χάρηκε, ειδικά οι γονείς και οι παππούδες τα παιδιά και τα εγγόνια τους, πού τους θύμισαν κάτι από τα δικά τους μαθητικά χρόνια.
Υπήρξαν και αρκετές αναρτήσεις και σχόλια πού συγκρίνανε την ηρεμία του κόσμου στον φετινό γιορτασμό, παρ’ ότι έχει τρία μνημόνια στην πλάτη, με τον γιορτασμό και τις παρελάσεις του 2011, τού πρώτου μνημονίου και τα γεγονότα εκείνων των ημερών.
Έκτοτε τα εορταστικά τριήμερα στην Θεσσαλονίκη, αλλά και στις άλλες πόλεις περνούν ήρεμα και αυτό είναι καλό για την χώρα και την δημοκρατία μας.
Κάποιοι λένε, ότι είναι ήρεμα, γιατί μετά το 2011, όλοι οι αντιμνημονιακοί πέρασαν με την σειρά από την κυβέρνηση, συνεπώς, «Ο αγώνας δικαιώθηκε».
Κάποιοι λένε, ότι ο κόσμος απογοητεύτηκε και κατάλαβε, ότι τίποτα δεν θα αλλάξει.
Τέλος κάποιοι λένε, ότι κόπασε το μίσος, γιατί τώρα οι πολλοί κατάλαβαν την αλήθεια και γνωρίζουν ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος, παρά τον πανικό των εταίρων και δανειστών, τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα και το δημοσιονομικό μίγμα.
Το κατάλαβαν καλύτερα αυτό εκείνοι που έκαναν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος ΝΑΙ, παρ’ ότι η χώρα είχε υλοποιήσει δύο μνημόνια και η κοινωνία είχε υποστεί πρωτοφανείς θυσίες.
Θα ήθελα να ισχύει η τρίτη εκδοχή, γιατί διαφορετικά είναι εύκολο κάποιοι να τροφοδοτήσουν και πάλι με μίσος και διχασμό την κοινωνία και τώρα ούτε η χώρα έχει αντοχές, ούτε η οικονομία, αλλά ούτε και η κοινωνία ψυχικά αποθέματα.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, θυμήθηκα πάλι τα γεγονότα, όπως προσωπικά τα έζησα και όπως τα είδα στα ΜΜΕ, τον Οκτώβρη του 2011 και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.
Πρώτα ήταν ο διπλός γιορτασμός στις 26 Οκτωβρίου τού πολιούχου και προστάτη της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου και της απελευθέρωσης από τον Οθωμανικό ζυγό το 1912.
Οι συνεργάτες και οι φίλοι μου έλεγαν να μην πάω στην δοξολογία γιατί οι πληροφορίες έλεγαν ότι θα υπάρξουν οργανωμένες προβοκάτσιες και επεισόδια.
Αρνήθηκα και να τους ακούσω, γιατί θεώρησα αναξιοπρεπές και πολιτικό ατόπημα να μην παρευρεθώ στην διπλή γιορτή της πόλης τούς ανθρώπους της οποίας εκπροσωπούσα στην Βουλή και στην κυβέρνηση.
Τα γεγονότα τα είδατε όλοι από τα ΜΜΕ και τους προπηλακισμούς στον Πάνο Μπεγλίτη υπουργό Άμυνας της κυβέρνησης.
Όταν έφθασα στην Αγίου Δημητρίου με το ιδιωτικό μου αυτοκίνητο και κατέβηκα για να περιμένω τον Πάνο μαζί με τους τοπικούς αξιωματούχους και την στρατιωτική ηγεσία, άκουσα τον ρεπόρτερ ενός αθηναϊκού καναλιού να μεταδίδει τα εξής:
«Μόλις έφθασε στο χώρο ο υφυπουργός υποδομών με την υπουργική λιμουζίνα».
Του χαμογέλασα και του είπα: «Το Μίνι Κούπερ σου φαίνεται για υπουργική λιμουζίνα;».
Έσκυψε το κεφάλι του και μού είπε χαμηλόφωνα: «Συγγνώμη κ. Μαγκριώτη αλλά ξέρεις αυτές είναι οι οδηγίες που έχουμε».
Μέσα στην εκκλησία ήταν μόνο δύο βουλευτές της ΝΔ και ένας τού ΛΑΟΣ.
Οι συνάδελφοι της ΝΔ έκπληκτοι με ρώτησαν: «Μπήκες από την κεντρική πόρτα;» «Ναι τους απάντησα και από εκεί θα φύγω, εσείς από πού μπήκατε;» και τότε έκπληκτος εγώ, τους άκουσα να λένε: «Από την πίσω, ζητήσαμε και την άνοιξαν».
Δεν κρατήθηκα και τους ρώτησα: «Αν γίνεται κυβέρνηση, πως θα κινήστε στους δημόσιους χώρους;»
Μετά δυο ημέρες, την 28η Οκτωβρίου, εκπροσώπησα την κυβέρνηση στους εορτασμούς στο Κιλκίς.
Θυμάμαι έκανε πολύ κρύο, οι μαθητές κρύωναν και μου θύμισαν τα μαθητικά μου χρόνια στο χωριό πού τρέμαμε με τα κοντά μπλε παντελονάκια, τα χέρια μας ήταν παγωμένα και δεν μπορούσαμε να κρατάμε το λουκούμι πού μας έδιναν στο τέλος της παρέλασης.
Τα σχολεία, όπως και τα άλλα τμήματα πέρασαν βιαστικά από μπροστά μας αγνοώντας τις προτροπές μιας μικρής ομάδας πολιτών, που στεκόταν απέναντί μας και προέτρεπαν τα παιδιά να μην γυρίζουν το κεφάλι τους προς την εξέδρα των επισήμων.
Μόνο οι μαθητές του επαγγελματικού λυκείου τους άκουσαν.
Οι επικεφαλείς των τοπικών αρχών και ο συνάδελφος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δυσφόρησαν και μου είπαν όνομα του μικρού κόμματος που εκπροσωπούσε η ομάδα των «αγανακτισμένων».
Για την ιστορία, μία από τους συγκεντρωμένους, στις εκλογές του 2012 εκλέχτηκε βουλευτής, όμως στις επόμενες εκλογές δεν ήταν υποψήφια, γιατί ήταν υποψήφιος με το κόμμα της ο συνάδελφος που ήταν μαζί μου στην εξέδρα, ο οποίος είναι και σήμερα βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Όμως, τα γεγονότα αυτά δεν ήταν τίποτα μπροστά στα γεγονότα που έγιναν σε άλλες πόλεις, όπου οι «Αγανακτισμένοι» ματαίωσαν τις παρελάσεις και ειδικά στην Θεσσαλονίκη, όπου ανάγκασαν τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια να αποχωρήσει από την εξέδρα των επισήμων για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Φαντάζομαι, θα θυμάστε, ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας Γιώργος Παπανδρέου, μαζί με τον υπουργό Οικονομικών Βαγγέλη Βενιζέλο το διήμερο εκείνο, είχαν αποσπάσει την αναθεώρηση του προγράμματος και το μεγάλο «κούρεμα» του δημοσίου χρέους.
Στην χώρα το κατευθυνόμενο μίσος είχε ξεχειλίσει και οι απειλές για κοινωνικές αναταραχές και πιθανή εκτροπή από την ομαλότητα αιωρούνταν, γεγονός που οδήγησε την κυβέρνηση σε παραίτηση με την γνωστή συνέχεια.
Η επόμενη κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον πρώτο αντιμνημονιακό πολιτικό, κατά δήλωσή του, υλοποίησε το δεύτερο μνημόνιο και η επόμενη, του πιο Ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού κόμματος, πρόσθεσε ακόμη ένα αχρείαστο κατά βάση, με ουρές πού πολλοί περιμένουν με δέος.

*Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι συντονιστής της Πρωτοβουλίας για τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία και πρώην υφυπουργός Υποδομών του ΠΑΣΟΚ

Προηγούμενα άρθρα

Related Posts

BBC: Μετά από μέρες κλιμάκωσης, τι θα κάνει ο Πούτιν στη συνέχεια;

Νίκος Τσούλιας*: Το μακρύ νήμα της Βιβλιοδιαθήκης του

Sky News: Είναι ο Πούτιν έτοιμος να πατήσει το κόκκινο κουμπί;