Πώς να το προσδιορίσω; Όνειρο; επιθυμία; Φαντασίωση άλλης μιας ουτοπίας;
Σα να μου φαίνεται πως αγγίζω τα όρια μιας μυθοπλασίας, η οποία όμως εδράζεται στην πραγματικότητα· εξάλλου αρκετοί φιλόσοφοι έχουν πει πολλές φορές πως μια λεπτή γραμμή διαχωρίζει το πραγματικό από το φαντασιακό…
Πάντως, η πραγματικότητα δείχνει (και έτσι είναι) άδειους δρόμους, πλατείες, παιδικές χαρές, πάρκα, δάση. Τα αυτοκίνητα είναι παντού λίγα και μια απόλυτη ησυχία επικρατεί εδώ και πάνω από έναν μήνα, σε όλη σχεδόν την ελληνική επικράτεια… Αυτή η πρωτόγνωρη αποχή από το περιβάλλον των ενοχλητικών μηχανικών ήχων, έχει αφήσει ελευθερία και χώρο στα κελαηδίσματα των πουλιών και στη «γλώσσα» των τετράποδων που, ομολογουμένως είναι πολύ πιο ευχάριστα από εκείνα των αυτοκινήτων, μοτοσυκλετών, εργοστασίων και άλλων τέτοιων θορύβων που συνδέονται με εκείνη της, στρεβλής και μονομερούς, έννοιας της ανάπτυξης-προόδου-κατανάλωσης και άλλα παρόμοια…
Και συνέβη το εξής λογικό και αναμενόμενο: Αυτή η πολυήμερη παύση τής μηχανικής ηχητικής ύπαρξης (στον έντονο βαθμό που υπήρχε τουλάχιστον), έδωσε την ευκαιρία να κατέβουν τα ζωντανά και να διεκδικήσουν, έστω προσωρινά, τον χαμένο τους χώρο· πετούμενα και άγρια τετράποδα, από τα γειτονικά βουνά, εκεί όπου ήταν η μόνιμη κατοικία τους, πλησίασαν προς τις παρυφές και τα ήσυχα μέρη της πόλης· εκεί όπου, πριν από την οικιστική ανάπτυξη προϋπήρχε η αιώνια φύση, τώρα οι αχρησιμοποίητοι από τους ανθρώπους χώροι, δρόμοι, κήποι, πάρκα, απέκτησαν με την Άνοιξη, ακόμα περισσότερο πράσινο κι ανθοφορία. Τουλάχιστον στην Αττική, ο Υμηττός, η Πάρνηθα, η Πεντέλη, ο Κιθαιρώνας, καθώς και άλλα πρώην υψώματα και λόφοι που καταπατήθηκαν και έγιναν άχαρες κωμοπόλεις, όπως και πολλά ποτάμια που μπαζώθηκαν από την απληστία τής τσιμεντένιας ανάπτυξης, η οποία καθόρισε και ιστορικά την πρωτεύουσα.
Όλα αυτά τα σημεία ήταν κάποτε ο κυρίαρχος τόπος που φιλοξενούσε την πανίδα και χλωρίδα της περιοχής· η εικόνα άρχιζε να αλλάζει άρδην, άλλοτε με πυρκαγιές, άλλοτε με καταπατήσεις, ενώ αργότερα ζήσαμε τους αυθαίρετους οικισμούς, που σιγά-σιγά μετασχηματίστηκαν σε δήμους!
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που, στο Χαλάνδρι και στα πέριξ των βορείων προαστίων, ακούμε και βλέπουμε παπαγαλάκια, κοτσύφια, καναρίνια, βραχοπερίστερα, τσαλαπετεινούς, γκιόνηδες, κουκουβάγιες, καρδερίνες, καρακάξες, γεράκια, ακόμα και γλαρόνια… Μια βόλτα θα σας πείσει για να διαπιστώσετε ότι ο περιβάλλων χώρος έχει αλλάξει, με ευχάριστες παρουσίες μιας ανανεωτικής αύρας, η οποία μας έρχεται από τη γειτονική φύση. Ήχοι και ευχάριστες παρουσίες να πηγαινοέρχονται ανάμεσα στα δένδρα και στη χαμηλή βλάστηση, με το καθαρό οξυγόνο της ατμόσφαιρας να είναι αναμφισβήτητο. Τα ζωντανά ένιωσαν πως κάτι περίεργο και πρωτόγνωρο συμβαίνει στις πόλεις και ο κίνδυνος μειώθηκε. Είπαν λοιπόν να κατέβουν, να δοκιμάσουν να μας κάνουν συντροφιά, αν τους το επιτρέψουμε εμείς οι άνθρωποι. Ίσως, για τον κόσμο των ζώων, αυτό να είναι η δική τους ουτοπία. Όπως φαίνεται όμως, το δοκιμάζουν με την πρώτη ευκαιρία, ιδιαίτερα όταν διαπιστώνουν πως οι πόλεις ησυχάζουν από τον φρενήρη ρυθμό των μηχανών…
Για τον κόσμο τού ζωικού βασιλείου (στον οποίο να μην ξεχνάμε ανήκει κι ο άνθρωπος) η «ευκαιρία επιβίωσης» είναι η αλλαγή τού περιβάλλοντος της πόλης. Ό,τι ζούμε στο Χαλάνδρι και αλλού να είναι άραγε ένα προμήνυμα για μια επανατοποθέτησή μας, ως προς τον σεβασμό και τη στενότερη σχέση με αυτό το Βασίλειο, το οποίο οι άνθρωποι αντιμετώπισαν ως κατακτητές κι «ανταγωνιστές» και όχι ως συναγωνιστές πάνω στη γη; Κι’ αυτό είναι ίσως μέσα στο όνειρο και την παραμυθία που προκαλεί το σημερινό μου σχολιάκι…
Μήπως η πόλη, όπως την καταντήσαμε και προκειμένου να έχει Υγεία, να πρέπει να αλλάξει στόχους και τα έως τώρα ρυθμιστικά τερτίπια (λέμε τώρα), να γίνει πιο ανθρώπινη, με περισσότερες εστίες πράσινου, ελεύθερου χώρου και ορίζοντα! Εάν οι πόλεις επιστρέψουν στην προηγούμενη «κανονικότητα», οι ιοί, οι αρρώστιες και οι εστίες μόλυνσης θα επανέλθουν δριμύτερες και ίσως επιθετικότερες.
Θα είναι και οι ενδείξεις, τις οποίες θα λάβουν υπ’ όψη τους τα πλασματάκια του ζωικού Βασιλείου, ώστε να φύγουν ξανά προς τα παλαιότερα λημέρια τους…
Δεν επιθυμώ να ζω σε μια τέτοια πόλη, με τόσο νοσηρό περιβάλλον όπως το προηγούμενο. Εάν είναι να βιώσουμε μια μελλοντική κανονικότητα, ας είναι με τους όρους σύμφωνα με τους οποίους πρέπει να ζει ο άνθρωπος κι όχι από την πραγματικότητα που έχει γίνει μισητή στη Φύση, στους πολυπληθείς φίλους μας, τα πάσης φύσεως ζωάκια, αλλά και σε όλο περισσότερους ανθρώπους! Μπορούμε και πέρα απ’ τα όνειρα, να πετύχουμε καλύτερες συνθήκες… Αρκεί να το πιστέψουμε!
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
