Γιάννης Μαγκριώτης*: Η κρίση των φορέων πολιτικής εκπροσώπησης ενισχύει το φαινόμενο του καριερισμού.

Οι μετακινήσεις πολιτικών στελεχών υπήρχαν και πριν την κρίση, όμως αυτές ήταν κυρίως μεταξύ όμορων κομματικών χώρων. Εκδηλώνονταν, όταν ένα κόμμα περνούσε κρίση.
Φυσικά, πρίν την δικτατορία, το φαινόμενο ήταν πολύ πιό έντονο, με αποκορύφωμα την διάλυση της δεδηλωμένης από το παλάτι, πού έμεινε στην ιστορία ως αποστασία του 1965.
Όμως, η πολύπλευρη κρίση του 2008 που κορυφώθηκε το 2010 στην χώρα μας, άλλαξε τους όρους συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων.
Κυριάρχησαν πολλών μορφών μανιχαϊσμοί, όπως μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί, προδότες-πατριώτες, παλιοί-νέοι, ηθικοί-διεφθαρμένοι και πολλές παραλλαγές τους.
Όλοι οι μετωπικοί διχασμοί εκμεταλλεύτηκαν και καλλιέργησαν την σύγχυση των πολιτών γύρω από τα αίτια της κρίσης και τις ευθύνες των κομμάτων.
Εκμεταλλεύονταν και πολλαπλασιάζαν τον θυμό, το μίσος και την απογοήτευση μεγάλου μέρους της κοινωνίας, αξιοποιώντας υπαρκτά προβλήματα και ευθύνες, αλλά κυρίως αντιστρέφοντας την αλήθεια, προσφέροντας εύκολες λύσεις, λύσεις ευκαιρίας.
Το αποτέλεσμα ήταν να συρρικνωθούν δραματικά κόμματα πού πρωταγωνιστούσαν στην μεταπολίτευση και ταυτόχρονα να δημιουργηθούν νέα, σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Τα νέα κόμματα δημιουργήθηκαν, κυρίως από ανθρώπους, που είχαν διαφορετικές πολιτικές αναφορές πρίν την κρίση και σε μεγάλο βαθμό τους συσπείρωσε η προοπτική της προσωπικής επιβίωσης για τα παλαιότερα στελέχη και της εύκολης ανάδειξης για τα νεότερης ηλικίας.
Αυτός είναι ο λόγος που τα περισσότερα από αυτά τα κόμματα έχουν σχεδόν διαλυθεί και τα στελέχη τους μετακινούνται προς όλο το κομματικό φάσμα και ειδικά στους κομματικούς σχηματισμούς που τους εγγυώνται την προσωπική επιβίωση, ανεξάρτητα ιδεολογικών αναφορών.
Έτσι πρέπει να εξηγήσουμε και τις τελευταίες μετακινήσεις στελεχών του Κινήματος Αλλαγής προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μετακινήσεις που έγιναν, ή αναμένονται προς την ΝΔ.
Πιστεύω ότι η πρώτη ευθύνη ανήκει στα ίδια τα πρόσωπα, η δεύτερη στα κόμματα από τα οποία φεύγουν και η τρίτη σε αυτούς που τα υποδέχονται.
Όμως, άν το φαινόμενο των μετακινήσεων κομματικών στελεχών μονοπωλεί την πολιτική επικαιρότητα και πολώνει ακόμη περισσότερο την πολιτική ζωή και φαίνεται πως θα έχει συνέχεια, στην τοπική αυτοδιοίκηση, ειδικά μετά την ψήφιση της απλής αναλογικής στην εκλογή των δημοτικών συμβούλων, είναι ακόμη πιό έντονο.
Έχει καταργηθεί κάθε έννοια πολιτικής και προγραμματικής συγγένειας στην συγκρότηση των δημοτικών παρατάξεων και κυριαρχεί η λογική της συμμετοχής στην διαχείριση της τοπικής εξουσίας και ότι αυτό συνεπάγεται.
Έτσι, ενώ στην κοινωνία και ειδικά στους νέους εντείνεται η απογοήτευση και η αποστροφή από την πολιτική και τους πολιτικούς, παρατηρείται να ξεπηδούν συνεχώς νέες παρατάξεις με παλαιότερα στελέχη της πολιτικής, αλλά κυρίως με νέους.
Δύο είναι βέβαια:
1. Στις προσεχείς εκλογές θα έχουμε την μεγαλύτερη αποχή ψηφοφόρων και ταυτόχρονα θα έχουμε την μεγαλύτερη συμμετοχή υποψηφίων.
2. Θα έχουμε τις πιό ετερόκλητες παρατάξεις και τις πιό ετερόκλητες και αναποτελεσματικές διοικήσεις.
Την συνέχεια νομίζω όλοι την καταλαβαίνουμε.