Σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη λήξη του α’ Παγκόσμιου Πολέμου, στον οποίο μάχησαν εκατομμύρια άνθρωποι απ’ όλες τις μεριές του κόσμου σε όλες τις μεριές του κόσμου.
Ενός πολέμου που άφησε τα σημάδια του στις ανθρώπινες κοινωνίες παγκοσμίως, με εκατομμύρια νεκρούς, με εκατομμύρια αναπήρους, με εκατομμύρια ζωές κατεστραμμένες, απ’ όλες τις μεριές.
Ενός πολέμου που έμελλε να έχει συνέχεια γιατί οι ταγοί δεν κατάλαβαν τι είχαν κάνει. Γιατί δεν πολέμησαν οι ίδιοι, αλλά οι κοινοί θνητοί ως υποτακτικοί τους. Και στην συνέχεια, στον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που πάλι οι ταγοί προκάλεσαν, μάχησαν εκατομμύρια άνθρωποι απ’ όλες τις μεριές του κόσμου σε όλες τις μεριές του κόσμου. Και πάλι εκατομμύρια νεκροί, εκατομμύρια ανάπηροι, στρατιώτες και άμαχοι, εκατομμύρια ζωές κατεστραμμένες, απ’ όλες τις μεριές.
Σήμερα χιλιάδες άνθρωποι μάχονται σε περιφερειακές κατά πως λέγονται συγκρούσεις. Άνθρωποι απ’ όλες τις μεριές του κόσμου σε όλες σχεδόν τις μεριές του κόσμου. Και είναι χιλιάδες οι νεκροί, χιλιάδες οι ανάπηροι, εκατομμύρια οι πρόσφυγες. Γιατί οι ταγοί δεν νοιάζονται. Δεν πολεμούν οι ίδιοι αλλά οι υποτακτικοί τους.
Σήμερα μεγάλες παράτες γίνονται στην Ευρώπη για να γιορτάσουν την λήξη του α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Μεγάλα λόγια άκουσα από σπουδαία χείλη. Όπου όμως περίσσεψε η υποκρισία, στεφάνια κατατέθηκαν, ήρωες τα παιδιά μας, αλλά και των άλλων τα παιδιά καλά παιδιά ήταν, και τέτοια.
Σήμερα ήταν η καλύτερη ευκαιρία να κυρηχθεί Παγκόσμια Ανακωχή.
Αλλά πήγε χαμένη.
