O ΣΕΙΣΜΟΣ

Πριν ένα μήνα περίπου , ένας καταστροφικός σεισμός ήταν η αιτία για το θάνατο πολλών ανθρώπων . Πολλά κτίρια γκρεμίστηκαν και οι άνθρωποι που ήταν μέσα τι έφταιγαν; Πολλοί δεν τον έχουν ξεπεράσει αυτόν τον εφιάλτη . Τώρα πολλές οικογένειες μένουν σε σκηνές (καταυλισμούς) οι δυστυχισμένοι.

Τα περισσότερα παιδιά που μένουν εκεί δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Περνάς από τις σεισμόπληκτες περιοχές και βλέπεις κτίρια με κόκκινο Χ ή με κίτρινο Χ . Όλα αυτά λοιπόν σημαίνουν σεισμός . Είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μας δίνει για τιμωρία η φύση . Γι' αυτό πρέπει να την προστατεύουμε . Αυτός ο σεισμός λοιπόν ξεπέρασε τα 5 Ρίχτερ , ήταν 5,8 Ρίχτερ . Δυστυχώς ήταν και σε ώρα που οι εργαζόμενοι ήταν στις δουλειές τους και τα περισσότερα παιδιά σπίτι . Θα ήταν καλύτερα για εμάς να γινόταν τις ημέρες των διακοπών που όλοι σχεδόν έλειπαν από την περιοχή του σεισμού και έτσι θα είχαμε λιγότερα θύματα από αυτόν . Όμως ο θεός το διάλεξε τώρα που όλοι οι πολίτες σχεδόν , είχαν γυρίσει στις δουλειές και τα σπίτια τους . Για μένα ήταν ο πρώτος μεγάλος σεισμός που έχω νιώσει στα παιδικά μου χρόνια και εύχομαι να είναι ο πρώτος , αλλά και ο τελευταίος μεγάλος σεισμός που έχει γίνει σε όλη την Ελλάδα

Χαριτίνη Μαστρογιάννη

Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1999

όπως τον κατέγραψα στο ημερολόγιό μου

Μόλις είχα μπει στο σπίτι μου που είναι στον πέμπτο όροφο. Είχαμε ανάψει τα κάρβουνα για να ψήσουμε ψάρια. Στο σπίτι ήμουν εγώ η μαμά μου κι ο αδελφός μου.

Εκείνη τη στιγμή είχα πάει στη βεράντα για να δω τα κάρβουνα, ήμουν μπροστά στη ψησταριά, η μαμά μου μιλούσε στο τηλέφωνο με το θειο μου, μέχρι που άρχισα να ακούω έναν παράξενο θόρυβο που δεν κατάλαβα τι είναι. Ξαφνικά άρχισε να κουνάει πολύ έντονα και η μητέρα μου φώναξε να μπούμε γρήγορα κάτω από το τραπέζι. Έτρεξα αμέσως μαζί με τον αδελφό μου και μπήκαμε κάτω από τραπέζι ενώ εκείνη τη στιγμή διάφορα πράγματα έπεφταν και οι τοίχοι του σπιτιού έτριζαν.

Όταν σταμάτησε να κουνάει ανεβήκαμε γρήγορα στην ταράτσα όπου μείναμε για αρκετή ώρα..Μετά κατεβήκαμε και πήγαμε στα νταμάρια όπου εκεί κοντά ήταν παρκαρισμένο το αυτοκίνητο μας,

γιατί ο μπαμπάς είχε πάει στη δουλειά με τη μηχανή του. Ακούγαμε ραδιόφωνο μέχρι που μετά από λίγη ώρα ήρθε και ο μπαμπάς από τη δουλειά και μας πήρε και μας πήγε στο γειτονικό πάρκο που δεν υπάρχουν σπίτια και πολυκατοικίες γύρω.

Εκείνο το βράδυ δεν ήθελα να κοιμηθώ με τίποτα στο σπίτι μου, γιατί είχα φοβηθεί πάρα πολύ κι έπεισα τον μπαμπά να κοιμηθούμε στο αυτοκίνητο. Την επόμενη μέρα παρ' όλο που φοβόμουν πολύ αποφασίσαμε να κοιμηθούμε στο σπίτι μας.

Ευτυχώς το σπίτι μας δεν είχε καθόλου ζημίες. Το μόνο κακό ήταν ότι μου έπεσαν όλα τα πράγματα από τη βιβλιοθήκη μου. Όσο περνούν οι μέρες φοβάμαι λιγότερο. Τώρα πια δεν φοβάμαι αλλά δεν θέλω να θυμάμαι εκείνη τη μέρα.

Άννα Γιαννούλη

|Σελίδα 1| |Σελίδα 2| |Σελίδα 3| | Σελίδα 4| |Σελίδα 5| |Σελίδα 6| | Σελίδα 7| |Σελίδα 8| |Σελίδα 9| |Σελίδα 10| |Σελίδα 11|

Η σχεδίαση και η κατασκευή των σελίδων έγινε από το Βασίλη Φουρτούνη Tελευταία
Email: Korifasio2001@yahoo.gr Copyright © 2001 BASILIS FOYRTOYNIS