Εδώ και πολύ καιρό παρατηρώ στα φανάρια της πόλης μας να υπάρχουν άνθρωποι, που πουλάνε λουλούδια, χαρτομάντιλα ή να ζητιανεύουν χρήματα. Πολλοί από αυτούς είναι παιδιά. Αυτά τα παιδιά πολλές φορές έχουν γονείς που τα εκμεταλλεύονται για να βγάλουν οι ίδιοι χρήματα, κάνοντας μ΄ αυτό τον τρόπο τα ίδια τους τα παιδιά θύματα.

Τα βλέπω άπλυτα, θλιμμένα, χωρίς παιχνίδια και κυρίως χωρίς να πηγαίνουν στο σχολείο και σπαράζει η ψυχή μου. Γιατί Θεέ μου τόση αδικία; Τι φταίνε τα καημένα;

Πολύ άνθρωποι τους δίνουν χρήματα. Όμως με το να τους δίνουμε χρήματα δεν τα βοηθάμε καθόλου, γιατί τα χρήματα που τους δίνουμε τους τα παίρνουν αυτοί που τα εκμεταλλεύονται και μάλιστα αυτοί συνεχίζουν όσο βλέπουν τα έσοδα τους να μεγαλώνουν. Έτσι λοιπόν αυτό το κύκλωμα εκμετάλλευσης συνεχίζει χωρίς να γίνεται τίποτα.

Όμως αν τους δώσουμε ένα παιχνίδι είναι πολύ πιο πιθανό να το χαρούν πιο πολύ από ένα κατοστάρικο ή ένα πενηντάρικο. Το ίδιο θα γίνει και με μια καραμέλα

ή μια σοκολάτα. Αυτά μπορεί να τα χαρούν τα ίδια και όχι αυτοί που τα εκμεταλλεύονται.

Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά δεν είναι ελληνόπουλα αλλά από άλλες γειτονικές χώρες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η πολιτεία δεν πρέπει να τα φροντίσει και να τα προστατέψει. Θα πρέπει οι νόμοι να είναι πιο σκληροί για όσους εκμεταλλεύονται αυτά τα παιδιά και οι πολίτες πιο ευαισθητοποιημένοι μ' αυτό το θέμα.

Θα πρέπει ίσως να γίνει μια προσπάθεια στο να γυρίσουν στις πατρίδες τους και να βρεθεί κάποια οικογένεια ή η δικιά τους για να τα μεγαλώσει. Διαφορετικά θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν σε σπίτια στον τόπο μας όπου θα μπορούσαν να ζήσουν όπως όλα τα παιδιά, πηγαίνοντας σχολείο, παίζοντας και απολαμβάνοντας τη παιδική τους ηλικία.

Ελπίζω ότι θα βρεθούν γρήγορα λύσεις γι' αυτό το θέμα και δεν θα παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο στους δρόμους και να δείχνει η πατρίδα μας τριτοκοσμική χωρίς ευαισθησία και αγάπη για τα παιδιά.

Βασίλης Χαρμάνης Τάξη ΣΤ1