Εγώ, όταν δεν είμαι στο σχολείο, είμαι στο σπίτι. Και επειδή όταν είμαι στο σπίτι, είμαι συνέχεια στα πόδια της μαμάς μου, εκείνη νευριάζει πολύ γιατί, λέει, δεν την αφήνω στην ησυχία της, γι' αυτό με αρπάζει, με βάζει στον καναπέ και μου ανοίγει την τηλεόραση. "Μην κουνηθείς από δω μέχρι να σου πω", μου λέει η μαμά μου, αλλά συνήθως ξεχνάει να μου πει και όταν έρχεται ο μπαμπάς μου από τη δουλειά γίνεται μεγάλος καβγάς κι εμένα πολύ μου αρέσει και δεν ξέρω τι να διαλέξω: τους ανθρώπους εκείνους που βγαίνουν και τσακώνονται στα κουτάκια δίπλα από την κεφάλα του κ. Ευαγγελάτου ή τον μπαμπά μου που φωνάζει "Πάλι το αποβλάκωσες το παιδί. Οθόνες έγιναν τα μάτια του!..." Εμένα πάντως, πολύ μου αρέσει να βλέπω τηλεόραση και τα μάτια μου είναι κανονικά κι ας λέει ο μπαμπάς μου. Εκείνος δεν ξέρει. Μου αρέσει πολύ, επίσης, εκείνος ο καλός κύριος, ο κύριος Μικρούτσικος, που πάνε κάτι άνθρωποι εκεί και του λένε τον πόνο τους και παίρνουν κάτι άλλοι τηλέφωνο και λένε πράγματα που δεν τα καταλαβαίνω, γιατί ακούγονται κάτι μπιπ σαν παράσιτα. Και ο κ. Μικρούτσικος δακρύζει και γυρνάει σ' εκείνη την άλλη καλή κυρία και της λέει "Ζένια, τώρα η σειρά σου, κι εκείνη είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα, αλλά κρατιέται. Επίσης, εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να βλέπω τον κ. Μάρκου. Αυτός δεν κλαίει τόσο συχνά όσο ο κ. Μικρούτσικος, αλλά στενοχωριέται κι αυτός κι όταν στενοχωριέται πολύ, ρίχνει και καμιά ζεμπεκιά, για να μη συγκινηθούμε όλοι.

Εγώ παρακολουθώ και τη Ρούλα, αλλά φωνάζει πολύ και κλαίει λίγο κι έτσι δεν μου αρέσει πολύ. Προτιμώ την κυρία Σία, που μπορεί να είναι πιο όμορφη από τη δασκάλα μου, έχει κάτι όμως, που μου τη θυμίζει όταν μιλάει σ' εκείνους τους ανθρώπους που κάθονται στην άλλη καρέκλα και κλαίνε πολύ γοερά. Κάτι τους κάνει η κυρία Σία και του κάνει να σκάνε στο κλάμα κι εμένα μου αρέσει και γελάω και η μαμά μου θυμώνει και μου λέει " Ίδιος ο αναίσθητος ο πατέρας σου γίνεσαι όσο μεγαλώνεις". Ο μπαμπάς μου -έφερε προχτές στο σπίτι μια εφημερίδα και την έδειξε στη μαμά μου και της είπε πως κάνει έγκλημα που με ξεχνάει μπροστά στην τηλεόραση, γιατί αυτή κάνει πολύ κακό στα μικρά παιδιά. Τσακωθήκανε πολύ κι εγώ έχασα τα κουτάκια δίπλα στην κεφάλα του κ. Ευαγγελάτου, γιατί ο μπαμπάς μου ήρθε κι έκλεισε την τηλεόραση και μου είπε πως αυτό δεν είναι για την ηλικία μου και πως θα καταλάβω όταν μεγαλώσω. Κι εγώ του είπα πως όταν μεγαλώσω, δεν σκοπεύω να βλέπω τηλεόραση γιατί θα έχω αγοράσει κομπιούτερ, όπως ο Γιωργάκης της θείας Όλγας και θα τα μαθαίνω όλα από το Internet. Εμένα, πάντως, μου αρέσει τώρα πολύ η τηλεόραση και, κυρίως, εκείνη η όμορφη κυρία Πέπη με τον άλλο κύριο, το χοντρούλη, που τον λένε κύριο Πρόεδρο κι έχει ένα σφυρί και φωνάζει. Η κυρία Πέπη είναι ωραία και φοράει ρούχα που μου αρέσουν κι εγώ τη βλέπω κρυφά το βράδυ, γιατί ο μπαμπάς λέει πως τέτοια πράγματα δεν πρέπει να τα βλέπει κανείς στην οικογένεια.

Ο μπαμπάς μου, όμως, βλέπει την κυρία Πέπη μόνος του κρυφά και όταν ξυπνάει η μαμά και τον τσακώνει, γίνεται μεγάλος καβγάς, όπως γίνεται με τα κουτάκια δίπλα στην κεφάλα του κυρίου Ευαγγελάτου. Πάντως, έτσι περνάω μια ημέρα στο σπίτι, εγώ, ο Αδαμάντιος.

(Από το περιοδικό ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ)