Μια συμφωνία ακόμα και με εκχώρηση του όρου «Μακεδονία» σε σύνθετη ονομασία εκχωρεί τα δικαιώματα της περιοχής και της Ιστορίας της σε κάποιους άλλους.
Πολλοί δεν το καταλαβαίνουν αυτό αλλά το όνομα είναι τα πάντα. Χαζοί ήταν οι Βυζαντινοί και αυτοαποκαλούνταν Ρωμαίοι; Είχε δει κανείς ποτέ τους την Ρώμη; Πόσο μάλλον να είχε γεννηθεί εκεί; Όχι βέβαια, αλλά το όνομα Ρωμαίος τους έδινε κληρονομικά δικαιώματα στα εδάφη της πρώην Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το όνομα αποτελούσε βασικό συστατικό της ταυτότητας του πολίτη μαζί με την θρησκεία ομογενοποιούσαν όλα τα προηγούμενα έθνη και φυλές στην ίδια ταυτότητα που απηχούσε το ένδοξο όνομα. Γι’ αυτό έγιναν επικές διαφωνίες με τους Φράγκους που θέλησαν να κλέψουν και αυτοί την ένδοξη κληρονομιά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μετά την διάλυση της Δυτικής, με την δημιουργία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού έθνους (που επιβίωσε όλον τον Μεσαίωνα έστω και σαν χαλαρή ένωση των γερμανικών κρατιδίων μέχρι την εποχή του Μπίσμαρκ).
Όταν ιδρύθηκε ὁ ΟΗΕ μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν ἡ Κίνα (δηλαδή ἡ εθνικιστική, Δημοκρατία της Κίνας) μέχρι που οι ΗΠΑ επί Νίξον έκαναν συμφωνία με την κομμουνιστική Κίνα και της έδωσαν την έδρα, επειδή γνωρίζουν ότι το όνομα είναι το παν και ΔΕΝ μπορούσε ένα μικρό νησί να αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο ιστορικό έθνος. Επίσης όταν επρόκειτο να μπει στην ΕΟΚ το Ηνωμένο Βασίλειο Μ. Βρετανίας και Β. Ιρλανδίας μετά από βέτο της Γαλλίας (λόγω Βρετάνης) εισήλθε σαν Ηνωμένο Βασίλειο Β σκέτο.
Έτσι και εδώ, η οποιαδήποτε εκχώρηση του ονόματος «Μακεδονία» σε οποιονδήποτε λεκτικό συνδυασμό, εκχωρεί κληρονομικά δικαιώματα σε κάποιους άλλους στα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας, και οποιαδήποτε ανταλλάγματα ΔΕΝ είναι αρκετά.
Θεωρώ επίσης τις συζητήσεις περί του μακεδονικού «έθνους», της Μακεδονικής «Πατρίδας» ή της μακεδονικής «εθνικής συνείδησης» ως αδικαιολόγητη δημαγωγία χωρίς εθνική ή πολιτική υπόσταση και βλέπω την παρούσα αναβίωση ως πιθανό μανδύα για επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδος. Το όνομα αποτελεί το όχημα αυτού του γελοίου αλυτρωτισμού.
Προηγούμενα άρθρα
- Λάμπρος Κατσούλας: Ένα ΣΔΙΤ πριν από 2500 χρόνια – Τα μεταλλεία του Λαυρίου
- Λάμπρος Κατσούλας: Ομιλία του Διευθυντή Κρατικών Μουσείων Βερολίνου στο Μουσείο της Ακρόπολης
- Λάμπρος Κατσούλας: Η τεχνολογία προχωρά και συγκλίνει
- Λάμπρος Κατσούλας: Κινέζικος σεισμογράφος (2ος αἰώνας μ.Χ.)
