Η Παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής για τους Εκπαιδευτικούς, που έγινε πρόσφατα στο Σαντιάγο της Χιλής, διαμόρφωσε ένα πλαίσιο δράσης με έξι τομείς προτεραιότητας για τον μετασχηματισμό του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού, τομείς που έχει αναδείξει και η Διεθνής Οργάνωση των Εκπαιδευτικών (Education International).
- «Ολοκληρωμένες πολιτικές για τους εκπαιδευτικούς που καλύπτουν ολόκληρο τον επαγγελματικό κύκλο ζωής, από την πρόσληψη έως την επαγγελματική εξέλιξη, με ιδιαίτερη προσοχή στις αγροτικές και υποεξυπηρετούμενες περιοχές όπου οι ελλείψεις είναι πιο έντονες.
- Δια βίου επαγγελματική ανάπτυξη που μετατρέπει την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών σε μια συνεργατική προσπάθεια, διασφαλίζοντας σαφείς συνδέσεις μεταξύ αρχικής κατάρτισης, ένταξης, καθοδήγησης και ευκαιριών συνεχούς μάθησης.
- Κοινωνικός διάλογος και συμμετοχή που θεσπίζει μόνιμους, διαφανείς μηχανισμούς για τη συμμετοχή των εκπαιδευτικών στη χάραξη πολιτικής. Η συναίνεση αναγνωρίζει ρητά τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών ως νόμιμους εταίρους στη διακυβέρνηση της εκπαίδευσης.
- Βιώσιμη χρηματοδότηση που υπερβαίνει τα λόγια και φτάνει σε πρακτικές δεσμεύσεις, συμπεριλαμβανομένης της κινητοποίησης εγχώριων πόρων και καινοτόμων μηχανισμών χρηματοδότησης που προστατεύουν την εκπαίδευση ως δημόσιο αγαθό.
- Διδασκαλία έτοιμη για το μέλλον που ενισχύει τις ψηφιακές και τις ικανότητες Τεχνητής Νοημοσύνης, διατηρώντας παράλληλα τη σχεσιακή διάσταση της μάθησης. Σημαντικό είναι ότι η συναίνεση ζητά την υιοθέτηση του Πλαισίου Ικανοτήτων Τεχνητής Νοημοσύνης της UNESCO για τους Εκπαιδευτικούς.
- Ένταξη και ισότητα που διαφοροποιεί το διδακτικό δυναμικό ώστε να αντικατοπτρίζει την ποικιλομορφία της κοινότητας και αντιμετωπίζει τα διαρθρωτικά εμπόδια που εμποδίζουν τις περιθωριοποιημένες ομάδες να εισέλθουν στο επάγγελμα».
Αναδείχθηκαν: α) το μείζον ζήτημα της υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης, β) ο διαχρονικός και καθοριστικός ρόλος του εκπαιδευτικού μέσα από την ακατάλυτη σχέση παιδαγωγού – παιδαγωγούμενου και γ) επισημάνθηκε ότι «οι εκπαιδευτικές τεχνολογίες πρέπει να υπηρετούν την ανθρωπότητα και δεν πρέπει να υπονομεύουν τον ουσιαστικό ρόλο της κοινωνικοποίησης και της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης στην εκπαίδευση».
Η Σύνοδος έχει διαμορφώσει και πρόγραμμα συνέχειας των αγώνων για μια ποιοτική δημόσια εκπαίδευση. Έχει δημιουργήσει σχέδιο απολογισμού και παρακολούθησης των σχετικών δράσεων σε παγκόσμια κλίμακα. Θεωρώ ότι η ελληνική συμμετοχή είναι απόλυτα αναγκαία. Δυναμώνει την παγκόσμια προσπάθεια αλλά παράλληλα δυναμώνεται και ο αγώνα της εκπαιδευτικής κοινότητας και των εκπαιδευτικών Ομοσπονδιών.
Η βασική ιδέα της Συνόδου, ότι «Η Εκπαίδευση Δεν Μπορεί να Περιμένει», αποτελεί κρίσιμη παράμετρο στους εκπαιδευτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Όταν κυριαρχεί η παγκοσμιοποίηση με τη «σφραγίδα» του κεφαλαίου και της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης ουσιωδών δημόσιων αγαθών, τα κοινωνικά κινήματα δεν μπορούν να οριοθετούνται μόνο στην εθνική κλίμακα.
«Η ίδια η σύνοδος κορυφής έδειξε τη δύναμη της συντονισμένης υπεράσπισης. Η Education International στο Σαντιάγο εκπροσωπώντας 33 εκατομμύρια εργαζόμενους στην εκπαίδευση ανέδειξε ενιαία αιτήματα: δίκαιη αμοιβή, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και ασφάλεια στην εργασία, ρεαλιστικό φόρτο εργασίας, ασφαλή και άρτια εξοπλισμένα σχολεία, επαγγελματική αυτονομία και ουσιαστική συμμετοχή στην εκπαιδευτική πολιτική».
Αν για την επόμενη Σύνοδο έχει …σειρά η Ευρώπη, μήπως θα ήταν πολιτικά αναγκαίο να το διοργανωθεί στη χώρα μας; Οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες μας (ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΟΙΕΛΕ, ΠΟΣΔΕΠ) έχουν πλούσια παρακαταθήκη από αγώνες και από προτάσεις και ιδέες για τη δημόσια εκπαίδευση. Ένα τέτοιο γεγονός θα προκαλούσε όχι μόνο εκπαιδευτικό και πολιτικό ενδιαφέρον, αλλά θα έχει διαστάσεις ιστορικού αποτυπώματος, η δύναμη του οποίου, ουσιαστική και συμβολική, ανοίγει ευοίωνες προοπτικές.
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ)
Πατήστε εδώ και δείτε τα 409 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
