Το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ. κατέδειξε χρήσιμα συμπεράσματα. Ως πρώτα βασικά συμπεράσματα μπορούν να αναφερθούν
α) η ενίσχυση της κοινωνικής μας αναφοράς και της δημοκρατικής λειτουργίας μας,
β) η ανάδειξη της ενότητας και του πολιτικού διαλόγου και
γ) η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη ως προέδρου με ισχυρή πλειοψηφία.
Ο μεγάλος αριθμός συμμετοχής τόσο στον πρώτο γύρο όσο και στον δεύτερο επιβεβαιώνει την όλο και μεγαλύτερη κοινωνική απήχηση του κόμματός μας. Εδώ βρίσκεται και η μεγάλη ευθύνη του ΠΑΣΟΚ. Να ανταποκριθεί στα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα με ιδέες και προτάσεις, έτσι ώστε να καταστεί ισχυρή αντιπολίτευση και στη συνέχεια κυβερνητική δύναμη.
Υπήρξε και μια πασίδηλη «αντίφαση». Ενώ ήταν κοινός τόπος η αλλαγή προέδρου, αυτό τελικά συνδεόταν με μια προσωπική θεώρηση του τύπου: «Να αλλάξουμε πρόεδρο, για να γίνω εγώ» – κάτι που είδαμε να συμβαίνει στον δεύτερο γύρο.
Πρέπει να τονίσουμε το θετικό κλίμα της ενότητας. Εδώ βέβαια «οφείλει» να διαφανεί στη συνέχεια της λειτουργίας του κόμματός μας, αν θα αλλάξουν τα αρνητικά στοιχεία, τα οποία παραδέχθηκε και ο πρόεδρος. Δηλαδή
α) το έλλειμμα του εσωκομματικού διαλόγου και της συλλογικότητας,
β) η αναθεώρηση της κλειστής ομάδας της ηγεσίας και του φοβικού σκηνικού και
γ) η αναιμική κοινωνική λειτουργία, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Οι εκλογές ισχυροποίησαν τη θέση κορυφαίων στελεχών μας, πέραν του προέδρου, – με βάση την ποσοστιαία καταγραφή του πρώτου γύρου, η οποία δεν είχε διαφορές ουσιαστικές, συμπεριλαμβανόμενης και εκείνης του Ν. Ανδρουλάκη -, των στελεχών κυρίως Χ. Δούκα που πήγε στον δεύτερο γύρο αλλά και των Π. Γερουλάνου και Α. Διαμαντοπούλου και ακόμα των Μ. Κατρίνη και Ν. Γιαννακοπούλου.
Σαφώς και υπήρξαν διαφορετικές θεωρήσεις από τους υποψηφίους όσον αφορά την προτεραιοποίηση και την ιεράρχηση των πολιτικών στοχεύσεων, πέραν βέβαια της βασικής ιδεολογικής και πολιτικής Σοσιαλδημοκρατικής πρότασης – στοιχείο που απορρέει από την πολυσυλλεκτικότητα του κόμματός μας και την αντίστοιχη κοινωνική διαστρωμάτωση. Οι διαφορετικότητες αυτές αποτελούν στοιχείο δυναμικής, αρκεί να υπάρχει σύνθεσή τους, συλλογική λειτουργία και εσωκομματική δημοκρατία.
Είναι σχεδόν δεδομένο ότι σε κάθε εσωκομματική – με κοινωνική όμως αναφορά – πολιτική εκλογή του προέδρου ενός κόμματος αναπτύσσονται εκτός των πολιτικών χαρακτηριστικών και εντάσεις και απαράδεκτη φρασεολογία κυρίως μεταξύ των υποστηρικτών των υποψηφίων. Και είναι απολίτικη μια τέτοια συμπεριφορά. Όταν δεν σέβεσαι τη διαφορετικότητα των προσωπικών επιλογών και την άποψη του άλλου, τότε είναι αυτονόητο ότι πλήττεται η ουσία της πολιτικής και η έννοια του διαλόγου και της όποιας συντροφικότητας.
Ωστόσο, δεν πρέπει να σταθούμε σε επιμέρους ζητήματα – αν και έχουν την αξία τους. Οι προκλήσεις και οι ευθύνες του κόμματός μας είναι μεγάλες και πολλαπλές. Το διαρκές ερώτημα που πρέπει να μας βασανίζει είναι απλό: Μπορούμε να ανταποκριθούμε με πρόταση διακυβέρνησης, για να ανατραπεί η τόσο σκληρή, αντικοινωνική και αντιδημοκρατική πολιτική της Ν.Δ.;
Θεωρώ ότι υπάρχουν ζητήματα στρατηγικής σημασίας για τη χώρα μας, στα οποία οφείλουμε πιο πειστικές θέσεις. Η κλιματική αλλαγή, η ενεργειακή δημοκρατία, η τεχνητή νοημοσύνη, οι διαρκώς οξυνόμενες ανισότητες, το στρεβλό παραγωγικό μοντέλο της χώρας, το οικονομικό αδιέξοδο, οι πόλεμοι στη γειτονιά μας και οι αναθεωρητικές πολιτικές και, κυρίως ο σημερινός ρόλος του νεωτερικού κράτους σε συνθήκες έντονης διεθνοποίησης και παγκοσμιοποίησης είναι ζητήματα στα οποία οφείλουμε επεξεργασμένες πολιτικές για ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Σε κάθε περίπτωση, αν δεν συγκρουστούμε με τα καρτέλ στα τρόφιμα, στην ενέργεια κλπ και με το παρασιτικό τραπεζιτικό σύστημα, αν δεν κάνουμε ανακατανομή του προϊόντος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων κλπ δεν θα εφαρμόζουμε τη δική μας ατζέντα αλλά τη νεοφιλελεύθερη.
Εκτιμώ ότι όλος ο πλούτος και η εμπειρία του διαλόγου, που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα μέσα στην κοινωνία, μπορούν να τροφοδοτήσουν τις βασικές πολιτικές προτάσεις μας και τις ιδεολογικές μας θέσεις με έναν και θεμελιώδη στόχο: την προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου. Αρκεί να γίνουν πράξη οι βασικές επισημάνσεις όλων των υποψηφίων!
* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, τ. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) (1996-2003) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής
Πατήστε εδώ και δείτε τα 315 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
