Οι σημαίες της Επανάστασης του 1821 [Φωτο]

Οι σημαίες της Ελευθερίας, Φτιαγμένες κυρίως από βαμβακερό ύφασμα, κεντημένες ή ζωγραφισμένες με προσωπικά σύμβολα, μεταφέρουν ένα κομμάτι της ιστορίας των αγωνιστών.
Όταν κηρύχθηκε η επανάσταση του 1824 και καθώς δεν υπήρχε ενιαία διοίκηση δεν ήταν δυνατόν να επικρατήσει ένας τύπος σημαίας. Οι ίδιοι οι αγωνιστές έφτιαχναν ο καθένας το μπαϊράκι του με ιδιαίτερα προσωπικές αναφορές που τις θεωρούσαν συντρόφους στον πόλεμο και είχαν τον ίδιο δεσμό μαζί τους όπως με τα όπλα τους.
Είναι δεδομένο ότι η σημαία του κάθε αγωνιστή είχε μία ιδιαίτερη βαρύτητα για τον ίδιο, κατασκευαζόταν από τον ίδιο και με τα δικά του σύμβολα. Ουσιαστικά ήταν η αποτύπωση της ιστορία του, της ιδεολογίας του και της πίστης του. Ένα σύμβολο που τον συντρόφευε και στη μάχη.
Μάλιστα, ο δεσμός των αγωνιστών με τα σύμβολά του ήταν πολύ στενός, όπως ήταν και ο δεσμός με τα όπλα τους, γι’ αυτό δεν ήθελε κανείς να χάσει τη σημαία του.
Τα δύο πρώτα χρόνια της Επανάστασης, από το 1821 έως τα μέσα του 1822 οι σημαίες των αγωνιστών φέρουν κάποια κοινά σύμβολα που είναι κυρίως τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας. Αυτά τα σύμβολα επαναλαμβάνονται σε διάφορες σημαίες και με διάφορους τρόπους.
Στη συνέχεια από το 1822 και μετά κυριαρχεί ο Σταυρός σε λευκό ή γαλάζιο φόντο, ενώ τα χρώματα εναλλάσσονται ακόμα. Πρώτο λόγο έχει ο Σταυρός ως σύμβολο της Ορθοδοξίας και διάφορα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας.
Τα σύμβολα της Φιλικής Εταιρείας είναι αυτά του εφοδιαστικού ιερέως, ο δεσμός με τις 16 στήλες, ο σταυρός, οι λέξεις Ελευθερία ή Θάνατος με τα αρχικά τους ή ολογράφως, ο Σταυρός πάνω την ημισέληνο.
Οι περισσότεροι αγωνιστές τα πρώτα πέντε χρόνια επιμένουν να αποτυπώνουν στις σημαίες τους σύμβολα που θεωρούν ότι τους προστατεύουν τους ίδιους. Όπως προστάτες αγίους, σύμβολα που συνδέονται με την οικογένειά τους.
Από τις πρώτες προσπάθειες που έγιναν για την επικράτηση κοινής σημαίας είναι αυτή που σχεδίασε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης στην Ήλιδα το 1821.
Η κίνηση ξεκίνησε από το Πελοποννησιακό Διευθυντήριο λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη της επανάστασης όπου αποφασίστηκε να σχεδιαστεί μία σημαία που θα διανέμονταν στους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου. Είναι η μοναδική που έχει φτιαχτεί από μετάξι, ενώ είναι ζωγραφισμένη με σύμβολα του εφοδιαστικού ιερέως της Φιλικής Εταιρείας.
Η σημαία του Τζανετάκη Γρηγοράκη υψώθηκε το 1821 και μας δίνει μία εικόνα των σημαιών που επικρατούσαν. Όμως ο κάθε αγωνιστής επιλέγει να αποτυπώσει σύμβολα που τον αντιπροσωπεύουν.
Εκτός από τα σύμβολα της φιλικής εταιρείας όπως ο δεσμός με τους 16 στύλους, υπάρχουν και άλλα που δεν ερμηνεύονται τόσο εύκολα, όπως ο
Από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης είναι και η σημαία του Ηλία Μπισμπίνη από τον Μυστρά. Είναι μοναδική και γιατί είναι κεντημένη στο χέρι. Απεικονίζει τον Άγιο Γεώργιο, τον αγωνιστή άγιο, ενώ ο Μπισμπίνης επιλέγει να απεικονίσει και τον προστάτη του, τον προφήτη Ηλία.
Η σημαία που χρησιμοποιούσε το ναυτικό στον αγώνα έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, το φίδι. Πρόκειται για ένα σύμβολο που επανέρχεται σε πολλές σημαίες της περιόδου και έχει ιδιαίτερη σημασία μιας και πρόκειται για ένα αρχαίο σύμβολο που επανέρχεται. Το φίδι που περιστρέφεται και κουλουριάζεται γύρω από τον σταυρό ή από τη λόγχη. Πιθανόν να συμβολίζει τη δικαιοσύνη του αγώνα, ο τρόπος που κουλουριάζεται δηλώνει τη συνέχεια, πιθανόν τη συνέχεια του αγώνα κ.
Τα νησιά και ιδιαίτερα η Ύδρα, οι Σπέτσες και τα Ψαρά έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στον αγώνα για την ελευθερία. Στις σημαίες τους έχουν κοινά σύμβολα όπου κυριαρχεί η παρουσία του σταυρού πάνω στην ημισέληνο και του φιδιού πάνω στην άγκυρα.
Ο σταυρός πάνω στην ημισέληνο προφανώς εκφράζει την ελπίδα για τη νίκη του χριστιανισμού και του αγώνα τους απέναντι στου Οθωμανούς, αλλά και μία προσπάθεια να ταυτίσει τον αγώνα με έναν γενικότερο αγώνα αυτόν των Χριστιανών.
Σε ό,τι αφορά τα χρώματα, το μπλε προφανώς παραπέμπει στο χρώμα της θάλασσας και το κόκκινο συμβολίζει είτε το αίμα που χύνεται για την επανάσταση είτε την ιερότητα του αγώνα.
Ο Δημήτρης Υψηλάντης ερχόμενος στην Ελλάδα έφερε την τρίχρωμη σημαία με το λευκό που συμβόλιζε την αδελφότητα, το κόκκινο για τον πατριωτισμό και το μαύρο τη θυσία, και έφερε τον Φοίνικα και τον Σταυρό μέσα σε δάφνη και υψώθηκε πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 1821 στο Ιάσιο.
Η σημαία αυτή δεν προκρίθηκε από την Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου καθώς, σύμφωνα με τον Τρικούπη, η Συνέλευση θεώρησε πως ήταν προς τα συμφέροντα του Έθνους να αντιπαρέλθει τα Φιλικά σύμβολα που είχαν οι σημαίες της επανάστασης για να δώσει την αίσθηση στην Ευρώπη ότι ο αγώνας ήταν απελευθερωτικός αγώνας ενός έθνους και όχι ένα επαναστατικό κίνημα μιας μυστικής εταιρείας, όπως αρχικά θεώρησαν οι Αυλές της Ευρώπης.
Οι εκδοχές για την επικράτηση του λευκού και του κυανού είναι πολλές, μεταξύ αυτών ο συμβολισμός του ουρανού και του αφρού από τα κύματα της θάλασσας, της αγνότητας και της ουράνια δύναμης, αλλά ακόμα και ότι πρόκειται για συνδυασμό της βράκας του ναυτικού και της φουστανέλλας. Η χρήση των εννέα παράλληλων γραμμών δεν έχει ερμηνευτεί, ωστόσο ο αριθμός θεωρούνταν ανέκαθεν ιερός. Οι γραμμές είναι παράλληλες καθώς συμβολίζουν τη θάλασσα με τον κυματισμό της.
Το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο έχει ίσως τη μεγαλύτερη συλλογή σημαιών από την αρχή της Επανάστασης και έως τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο οι οποίες ξεπερνούν τις 200. Είναι ελληνικές, επώνυμες οι περισσότερες και ταυτισμένες με γεγονότα. Οι σημαίες έχουν παραδοθεί στο Μουσείο από τους απογόνους των αγωνιστών, ενώ μεγάλο τμήμα της συλλογής προέρχεται από το παλιό υπουργείο Στρατιωτικών μετά από μεγάλη πυρκαγιά στα ανάκτορα, τη σημερινή Βουλή.
Ένα από τα πλέον πρόσφατα είναι σπάνιο αντίγραφο η σημαία ήταν του τάγματος των Ελλήνων που μετά τα ορλοφικά έφυγαν στη Ρωσία και ενσωματώθηκαν στον ρωσικό στρατό, ενώ πολέμησαν στην Κριμαία. Το τάγμα ονομάστηκε Τάγμα της Μπαλακλάβα. Η σημαία δόθηκε στο Τάγμα από την Αικατερίνη τη Β’ της Ρωσίας και είναι η μοναδική που έχει διασωθεί. Το πρωτότυπο βρίσκεται στο Ερμιτάζ, ενώ το πιστό αντίγραφο που έχει το Μουσείο έχει υφανθεί σε αργαλειό της εποχής και έχει ζωγραφιστεί στο χέρι από ειδικά εργαστήρια.