Γιάννης Μαγκριώτης*: Η κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, αφετηρία της δεύτερης μετάλλαξης του Τσίπρα – τα κόμματα πώς απαντούν, τι χρειάζεται η χώρα;

Έχω γράψει πολλές φορές για τη στρατηγική μετάλλαξης του Τσίπρα, από το βράδυ του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015.
Η πρώτη φάση έγινε με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου, τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής, με την ταυτόχρονη διχαστική και μανιχαϊστική προπαγάνδα.
Η δεύτερη ξεκίνησε με την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών και θα επικυρωθεί με την ψήφισή της στη Βουλή σύντομα, αφού ο πρωθυπουργός εκτίμησε ότι τον συμφέρει η επιτάχυνση των εξελίξεων.
Ο Μητσοτάκης, λίγους μήνες μετά την εκλογή του στην ηγεσία της ΝΔ, βρέθηκε να προηγείται στις δημοσκοπήσεις και ζητά σταθερά εκλογές για να κερδίσει την εξουσία.
Το ΚΚΕ έχει την πιο σταθερή στρατηγική, με ένα μικρό διάλειμμα στις πρώτες εκλογές του 2012, που είχε ενταχθεί στο αντιμνημονιακό μπλοκ και το πλήρωσε εκλογικά, “Πολλά κόμματα δυο πολιτικές“, και διατηρεί σταθερά τα αυτοεπιβεβαιωτικά ποσοστά του.
Τα μικρά κόμματα, που δημιουργήθηκαν από την κρίση, φαίνεται ότι κλείνουν τον κύκλο τους, όπως τα γνωρίσαμε.
Έγραψα για τη διπλή πλειοψηφία του Τσίπρα πριν από τη συνέντευξή του στο Open και λίγοι πίστεψαν ότι μπορεί να υπάρξει.
Τώρα, πολλοί το απεύχονται, αλλά και εξίσου πολλοί το πιστεύουν.
Η μόνη πιθανότητα να ανατραπεί είναι στα χέρια του Θεοδωράκη.
Ο Τσίπρας με τον Καμμένο θα ζουν από εδώ και μπρος με το γνωστό “Δίλημμα του φυλακισμένου“, από τη θεωρία των παιγνίων.
Το Κίνημα Αλλαγής, από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και με τα διάφορα ονόματα, με τακτικές και φραστικές παραλλαγές, ακολουθεί σταθερή στρατηγική, παρότι τα δεδομένα έχουν αλλάξει πολλές φορές και συμπυκνώνεται στο σύνθημα:
“Στρατηγικός αντίπαλος είναι η ΝΔ, επιδιώκουμε τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ“.
Στην πράξη, δεν φαίνεται να είναι αποτελεσματική και απαιτείται να επανασχεδιαστεί, πρωτίστως γιατί το χρειάζεται η χώρα και φυσικά ο πολιτικός χώρος της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.