Πέθανε τα ξημερώματα του Σαββάτου ο μεγάλος λαϊκός τραγουδιστής Σταμάτης Κόκοτας σε ηλικία 85 ετών.
Ο Σταμάτης Κόκοτας νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Ασκπληπιείο της Βούλας. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο, ωστόσο σήμερα τα ξημερώματα κατέληξε έπειτα από ραγδαία επιδείνωση της υγείας του.
Γεννήθηκε το 1937 ενώ στα 60’s και τα 70’s είχε σημαντική παρουσία στην ελληνική δισκογραφία καθώς συνεργάστηκε με σπουδαίους δημιουργούς όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Δήμος Μούτσης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιώργος Ζαμπέτας, ο Αντώνης Κατινάρης, ο Χάρης Λυμπερόπουλος, ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής, ο Λυκούργος Μαρκέας, ο Ανδρέας Καραγιαννόπουλος κ.ά.
Ο Σταμάτης Κόκοτας άφησε πίσω του μία σημαντική παρακαταθήκη με τα τραγούδια του.
«Γιε μου»: Ο μύθος γύρω από το πασίγνωστο τραγούδι του Κόκοτα
Το πασίγνωστο και χιλιοτραγουδισμένο κομμάτι των Απόστολου Καλδάρα και Λευτέρη Παπαδόπουλου κυκλοφόρησε το 1977 και τότε πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν πως το τραγούδι γράφτηκε για τον θάνατο του γιου του Αριστοτέλη Ωνάση, Αλέξανδρου. Ήταν, άλλωστε, γνωστό πως ο Σταμάτης Κόκοτας και ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν φίλοι.
Ωστόσο ο Σταμάτης Κόκοτας σε συνέντευξή του ξεκαθάρισε πως το συγκεκριμένο τραγούδι γράφτηκε για άλλη ιστορία, εξίσου πονεμένη και συγκινητική.
«Το τραγούδι γράφτηκε για ένα πατέρα με ναρκομανή γιο. Τότε, τέλη δεκαετίας ’70, άρχισε να μπαίνει η πρέζα στη ζωή μας. Και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος τα λέει όλα εδώ… Είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς… Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου, οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά. Ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου που ’χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά».
Οι στίχοι του τραγουδιού «Γιε μου»
Γιε μου, είν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου
που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου
στη ζωή κυνηγημένος να γυρνάς
Γιε μου, δεν τον άκουσες τον δόλιο σου πατέρα
παρασύρθηκες και μέρα με τη μέρα
είσαι είκοσι χρονών κι όμως γερνάς
Γιε μου, τι περιμένεις, πε μου
σ’ έναν δρόμο λασπωμένο
θα ’σαι πάντα σαν δεντρί ξεριζωμένο
δίχως μοίρα, δίχως ήλιο κι ουρανό
Γιε μου, τον καημό μου συλλογίσου
γύρνα σπίτι να γλυκάνω την πληγή σου
γιε μου, γιε μου, πώς πονώ
Γιε μου, είν’ οι άνθρωποι απάνθρωποι καλέ μου
οι αρχόντοι είν’ εμπόροι του πολέμου
και γελούν όταν το δάκρυ μας κυλά
Γιε μου, μην πιστεύεις σε κανέναν ακριβέ μου
ως κι οι φίλοι σου χαρήκανε, Θεέ μου
που ‘χεις πέσει τώρα τόσο χαμηλά
