Οι διαξιφισμοί και η αντιπαράθεση, οι μιντιακές συζητήσεις, τα σχόλια και τα σενάρια για τις «10 χιλιάδες προσλήψεις στο δημόσιο» μετά το 2020 δείχνουν την ανεπανάληπτη κλίμακα το ψηφοθηρικού λαϊκισμού και την ακαταλληλότητα του πολιτικοκομματικού συστήματος αλλά και τον στρατευμένο λόγο αρκετών «δημοσιογράφων.»
Από την μια «ξεσηκώνουν» με οξείς δηλώσεις και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την μη επάρκεια δημόσιων παιδικών σταθμών ή νοσηλευτών και άλλων κρίσιμων ειδικοτήτων πρώτης γραμμής και από την άλλη καταγγέλλουν οτιδήποτε αφορά απόφαση για ενίσχυση του δημοσίου.
Αν υποθέσουμε ότι σοβαρά προετοιμάζουμε το μέλλον η λύση δεν μπορεί παρά να στηριχθεί στην αναβάθμιση και ανασυγκρότηση της Δημόσιας Διοίκησης, η οποία αναμφίβολα θα πρέπει να εμπεριέχει:
(α) εισαγωγή νέων τεχνολογιών στην δημόσια διοίκηση -δηλαδή αυτοματοποίηση για μείωση του κόστους χρόνου και χρήματος,
(β) χτύπημα της γραφειοκρατίας, δηλαδή απλούστευση και στη συνέχεια τυποποίηση διαδικασιών για διαφάνεια και ισότητα πρόσβασης των πολιτών, και
(γ) φυσικά πρόσληψη αντίστοιχου εξειδικευμένου δυναμικού. Νέες θέσεις εργασίας για νέους υψηλής κατάρτισης που σημαίνει: συγκεκριμένα σχέδια και στόχοι ποιότητας και όχι απλά κάλυψη θέσεων χωρίς ανασχεδιασμό, ανανέωση, καινοτομία, σύγχρονη αρχιτεκτονική με λιτή λειτουργική και παραγωγική γραμμή.
Αυτά προϋποθέτουν ριζική αλλαγή μοντέλου με βάση ενότητες δημοσίων πολιτικών (Γενικές Διευθύνσεις) και όχι με βάση τον αριθμό των Υπουργών. Ο εκσυγχρονισμός του δημοσίου απαιτεί στοχευμένη επένδυση και πολιτική ανθρώπινου δυναμικού, πρόγραμμα και συναίνεση αφού εκ την πραγμάτων υπερβαίνει τον χρόνο μιας κυβέρνησης. Ειδικά στους τομείς Υγείας, Παιδείας, Υποδομών, Κοινωνικής Ασφάλειας απαιτείται η χάραξη πολιτικών κοινά αποδεκτών από όλο το πολιτικό φάσμα.
Αν δεν αναδιοργανωθεί η Δημόσια Διοίκηση γρήγορα και σωστά μην περιμένουμε άλματα από τον ιδιωτικό τομέα, σύγχρονα προϊόντα ή νέες τεχνικές στο εργοστάσιο, το εμπόριο και το χωράφι. Ωστόσο οι πολλές, ποιοτικές και καλά αμειβόμενες θέσεις, είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα, δεν διαφαίνονται και ας μην αρχίσουν κάποιοι να ισχυρίζονται τα γνωστά περί μονιμότητας, όταν δεκάδες χιλιάδες από τους εργαζόμενους στο Δημόσιο είναι συμβασιούχοι με αποτέλεσμα τη διακινδύνευση διασφάλισης της αποκτώμενης τεχνογνωσίας και επίτευξης της αναγκαίας συνέχειας.
Στην πατρίδα μας καταγράφονται τα υψηλότερα επίπεδα ανεργίας στην ευρωζώνη και την ΕΕ, τον Ο.Ο.Σ.Α. Επειδή όμως αρκετές θέσεις εργασίας είναι επισφαλείς, εποχιακές ή περιστασιακές και με εξευτελιστικές αμοιβές, πέρα από την ανταγωνιστικότητα του υφιστάμενου οικονομικού υποδείγματος, την ζήτηση, τον αφελληνισμό της παραγωγής κα, έρχεται και η «τεχνολογική ανεργία». Είναι αναγκαίο, όσο υπάρχει χρόνος, να αποτραπεί αυτός ο τύπος ανεργίας του μέλλοντος να μην προστεθεί στην ανεργία της κρίσης. Εδώ όμως το πελατειακό επικυριαρχεί ενώ η υποσχόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση» από όλους όχι μόνο δεν προσδιορίζεται μάλλον εμποδίζεται και στις καλύτερες των προθέσεων δεν διευκολύνεται. Γενικοί και ειδικοί στόχοι διατυπώνονται, όπως και ευχές, η αποφασιστικότητα για συγκεκριμένη και εξειδικευμένη δουλειά -κατά τομέα- λείπει και αυτό που λείπει ακόμη πιο πολύ είναι η πολιτική βούληση. Οι μεταβολές στην εργασία είναι ήδη παρούσες και γίνονται πιο έντονες και στην περίπτωση μας συνδέονται και με το δημογραφικό.
Επομένως ή συγκροτούμε ισχυρή πολιτική και κοινωνική συμμαχία για το μέλλον της εργασίας και της χώρας με νέα Δημόσια Διοίκηση, οικονομία, ανάπτυξη, ή οι παλιές δομές, νοοτροπίες στο κράτος και τις ιδιωτικές δραστηριότητες θα τρώνε την φορολογία, την αναδιανομή, την όποια ανάκαμψη και θα στραγγαλίζουν κάθε δημιουργικό άνθρωπο ή πρωτοβουλία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα!
* Ο Σπύρος Παπασπύρος είναι πρώην Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
