Νότης Μαυρουδής*: Το θολό τοπίο της Κεντροαριστεράς…

Εκεί, στον πολιτικό χώρο όπου συνωστίζεται η ποικιλόμορφη και πολύχρωμη Κεντροαριστερά, παρατηρώ πως υπάρχει μια στενάχωρη ατμόσφαιρα ανταγωνισμού, μεταξύ των υποψηφίων, περί διαφόρων θεμάτων και κυρίως περί της αρχηγίας τής παράταξης. Το σχετικό κλίμα το διαβάζουμε μέσα από ανακοινώσεις άκομψες, ακόμα και επιθετικές από ορισμένους, ακόμα και από εκείνους που δεν θα το περιμέναμε.

Ο πάντα πράος, σώφρων και σοβαρός Σπύρος Λυκούδης για παράδειγμα, μάς στέλνει πρόσκληση στις 16/10 γράφοντας επί λέξη:
«Αγαπητέ φίλε, αγαπητή φίλη, ανταποκρινόμενοι θετικά στο αίτημα του Σταύρου Θεοδωράκη για συνάντηση με τους ΜΕΤΑρρυθμιστές της Αριστεράς, σε καλούμε την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου, στις 6,30μμ, στο ξενοδοχείο ΣΤΑΝΛΕΥ (σταθμός ΜΕΤΡΟ Μεταξουργείο).»
Ξαφνιάστηκα, μαζί με φίλους, ως προς τη σύνταξη της πρόσκλησης ή με την αφελή (;) υποτίμηση προς το πρόσωπο τού Σταύρου Θεοδωράκη (ΣΘ). Γιατί, τι άλλο από υποτίμηση «κρύβει» αυτό το. «αίτημα για συνάντηση»; Για ποιο λόγο «έπρεπε» να φανεί πως ο ΣΘ ζήτησε (αναρωτιέμαι: γραπτώς 😉 να μιλήσει στους ΜΕΤΑρρυθμιστές τής Αριστεράς; Θεωρώ πως είναι. πρωτότυπο να συντάσσεται έτσι μια πρόσκληση σε έναν όμορο πολιτικά χώρο καλώντας ως ομιλητή, κατόπιν αιτήματός του μάλιστα, τον επικεφαλής τού κόμματος με το οποίο συνεργάζεσαι …

Παράλληλα, στις 20/10, όταν ο ΣΘ αναρωτήθηκε αν ο Γιώργος Καμίνης θα έχει την ευχέρεια να υπηρετήσει την Δημαρχεία και την Προεδρεία ενός κόμματος, στην περίπτωση που εκλεγεί, ξαφνιαστήκαμε με την απάντηση του δημάρχου. Συγκεκριμένα ο Σταύρος Θεοδωράκης είπε, μεταξύ άλλων: «… Το να δημιουργήσεις ένα νέο κόμμα, δεν μπορεί να είναι απογευματινή εργασία. Δεν είναι θέμα τυπικού ασυμβίβαστου. Πρέπει όλη μέρα -θα έλεγα και όλη νύχτα- να συνεργάζεσαι, να δουλεύεις, να μελετάς, να χτίζεις. Πώς μπορείς λοιπόν να είσαι και δήμαρχος της πρωτεύουσας; Μιας πόλης με συνεχή νέα προβλήματα; Δεν το έχω καταλάβει αυτό».»
Λογικό για πολλούς το ερώτημα, αλλά η απάντηση Καμίνη μας έκανε να αναρωτηθούμε για το πώς θα εξελιχθεί ο ανταγωνισμός έως τις 12/11. Ο δήμαρχος Αθηναίων απάντησε πικρόχολα, υποβαθμίζοντας πλήρως τον
αντίπαλό του, λέγοντας μεταξύ άλλων: «… δεν ηγείσαι εδώ πέρα με κύριο προσόν το life style και την εικόνα. Πρέπει να έχεις ένα βαθύ περιεχόμενο από κάτω, πρέπει να υπάρχει ένα υπόστρωμα όπου να μιλάμε για την ουσία των πραγμάτων». Προς το παρόν έχουν βγει τα στιλέτα. Θα ακολουθήσουν τα σπαθιά και μετά τα. γιαταγάνια;!

Ο έτερος συνυποψήφιος και πρώην υπουργός τού ΠΑΣΟΚ Γιάννης Ραγκούσης, στις 23/10 με βίντεο που ανάρτησε, κατηγόρησε τέσσερις συνυποψηφίους του, Νίκο Ανδρουλάκη, Γιώργο Καμίνη, Σταύρο Θεοδωράκη και Φώφη Γεννηματά, ότι δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης και δουλεύουν για να στείλουν την παράταξη στους κόλπους τής Ν. Δημοκρατίας τού Μητσοτάκη… Και στο μήνυμά του καταλήγει: «Είναι ολοφάνερο τι πάει να γίνει. Μόνο εσύ μπορείς να το εμποδίσεις. Έλα να ψηφίσεις 12 Νοεμβρίου.»

Το θέμα εδώ ξεφεύγει από κάθε πολιτικό πολιτισμό και θολώνει εντελώς το τοπίο των συναινετικών διαδικασιών. Η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε μεγάλη δοκιμασία, ιδίως με τον ίδιο της τον εαυτό.
Η κατάσταση είναι πλέον συγκεχυμένη και βλέπουμε μπροστά μας το γνωστό φαινόμενο της πολυγλωσσίας, αντί της δημοκρατικής και αναγκαίας πολυφωνίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει το αναφαίρετο, κατά τ’ άλλα, δικαίωμα έκφρασης τής αλήθειας, των σκέψεων και των απόψεων των συμμετεχόντων. Η δημοκρατία και οι απαραίτητες συναινέσεις σε έναν πολιτικό χώρο, είναι δύσκολες υποχρεώσεις και πρέπει να τις διαχειριστούν με σεβασμό εκείνοι που ανέλαβαν να τις ακολουθήσουν, να τις κρατήσουν αναλλοίωτες και να τις τηρήσουν.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως μοιάζει σαν να περπατάς επάνω σε μια κλωστή. Οι ισορροπίες είναι πολύ εύθραυστες. Οι πράξεις, σε συνδυασμό με τον λόγο, επιτρέπουν να χτιστεί ή να γκρεμιστεί το οικοδόμημα. Είναι αναγκαίο να υπάρξει ανθρώπινο δυναμικό, υψηλού πνευματικού και ηθικού επιπέδου, το οποίο θα επιτρέψει σε πνεύμα και αξίες να απλωθούν και να διαχυθούν στο κοινωνικό περιβάλλον που στοχεύει ο κάθε συμμετέχων. Η ισότητα, η απουσία διακρίσεων, η αναγνώριση από το κράτος των άξιων πολιτών, η θολή και φθαρμένη έννοια τής συντροφικότητας, είναι ζητήματα τα οποία βρίσκονται σε διαφορετική διάσταση από τον τρόπο αντίληψης των εννοιών αυτών σε παλαιότερες εποχές … Όλα είναι διαφορετικά! Όλα έχουν ανατραπεί μέσα στο χρόνο κι εμείς, στο πέρασμα από την μια εποχή στην άλλη, χάνουμε την ικανότητα αντίληψής μας καθώς και την συνειδητοποίηση των αλλοιώσεων, των αλλαγών, ακόμα και της προσωπικής μας φθοράς σε πνευματικό επίπεδο. Δεν είναι διόλου παράξενο. Συντηρείται η λογική τού παρελθόντος χρόνου, που κυλάει και επιβαρύνει τις γενεές. Αυτά όλα έχουν να κάνουν με τις συμμετοχές μας σε ομάδες, σε κόμματα, σε κοινωνικά σύνολα, τέλος, σε πολιτεύματα! Και αφού ο καθένας από εμάς είναι μονάδα μέσα σε ένα σύνολο, η δική μου σιωπηλή φθορά, από το πέρασμα τού χρόνου, θα έχει αντίκτυπο ενδεχομένως και στο υπόλοιπο σώμα τού συνόλου. Με λίγα λόγια, θα πρέπει να παλέψουμε να αποκτήσουμε εκείνο που είναι αναγκαίο για την πολιτική μας οντότητα και αυτό είναι η κ ο υ λ τ ο ύ ρ α των συνεργασιών και των συναινέσεων!
Δίχως αυτή την προϋπόθεση και αυτά τα στοιχεία, θα είμαστε απροετοίμαστοι και… ακρωτηριασμένοι, σε έναν ευρωπαϊκό κόσμο που συνεννοείται, προς το παρόν, με συναινέσεις.

Για να επανέλθω στο θέμα των κεντρικών υποψηφίων της Κεντροαριστεράς, παρατηρώ πως είναι άνθρωποι με μεγάλη, ή και σχετικά μικρότερη, εμπειρία ο ένας από τον άλλον. Υπάρχει μπροστά τους ένας κόσμος τού οποίου θα πρέπει να ανακαλύψουν το μέγεθος, τόσο το αριθμητικό, όσο και το ποιοτικό. Είναι σημαντικά και τα δυο μεγέθη, σε αυτή την συγκυρία με το συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον, μέσα στην οικονομική δυσφορία που κυριαρχεί, στη γενική κατάσταση της χώρας μας, αλλά και στο δύσκολο ευρωπαϊκό τοπίο, που συνεχώς «παράγει» ακροδεξιά σχήματα με εύθραυστες κυβερνήσεις, οι οποίες αμφιβάλω εάν μπορέσουν να διατηρήσουν μια… ελεύθερη και φιλοπρόοδη Ευρώπη.
Επιστρέφοντας στα εσωτερικά μας, έχουμε λοιπόν μια αριστεροδεξιά κυβέρνηση με αλλοπρόσαλλες πολιτικές, με απροσδιόριστους στόχους ονειρικής ανάπτυξης, με πλάνα (πολλά πλάνα) ακατέργαστα και παράλληλα μια αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία αδυνατεί να πορευτεί με τον βηματισμό τής εποχής και να αφουγκραστεί τα βαθύτερα μηνύματα των καιρών, για πρόοδο και ανανέωση, παραμένοντας εξαρτημένη από συντηρητικές ιδεολογικές προκαταλήψεις.
Όλα αυτά (και άλλα πάρα πολλά) υποχρεώνουν το πολιτικό προσωπικό τής κεντροαριστερής αντιπολίτευσης να αντιμετωπίσει με παρρησία και ειλικρίνεια το Πριν, το Τώρα, το Αύριο και να σηκώσει στους ώμους του την μεγάλη ευθύνη και την σοβαρότητα που απαιτούν οι συνθήκες. Τα καπρίτσια και τα καμώματα του κάθε υποψηφίου, τον καθιστούν υπεύθυνο για οτιδήποτε δημιουργήσει τροχοπέδη στον νέο φορέα, ο οποίος θα εκφράσει την καινούργια κεντροαριστερή πολιτική υπόσταση, για τη διαμόρφωση μιας κοινωνίας που θα έχει επίκεντρό της τον άνθρωπο, και την προοδευτική πορεία τής χώρας και των πολιτών της.
Ο χώρος αυτός, εάν δεν λάμψει τώρα και αν δεν δώσει παραδείγματα πολιτικής κουλτούρας συνεργασιών, δεν θα μπορέσει να πείσει τις χιλιάδες πολιτικοποιημένων ψηφοφόρων, νέων και παλαιότερων. Αυτή θα είναι και η δοκιμασία, η οποία εάν δεν είναι έτσι «όπως πρέπει», θα απογοητεύσει τον αριστερό κεντρώο κόσμο και θα σβήσει οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο κεντροαριστερό εγχείρημα.
Θα συνεχίσουμε να παρατηρούμε με πολύ ενδιαφέρον τις συμπεριφορές των πρωταγωνιστών. Ίσως εκείνοι, που κινούνται επιθετικά και υπεροπτικά, να μην έχουν κατανοήσει την κρισιμότητα των καιρών και των καταστάσεων της πολιτικής μας απορρύθμισης.