Πενθούμε για τραγικό χαμό δεκάδων ανθρώπων στο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου. Και πολύ σωστά. Αλλά… Μέχρι τώρα πολλά ναυάγια και δυστυχώς πολλά θα ξαναγίνουν με τις ανθρώπινες ζωές να γεμίζουν το βυθό της Μεσογείου. Αλλά λίγο μετά τα ξεχνάμε. Είμαστε κοινωνία της κατανάλωσης.
Καταναλώνουμε και τα γεγονότα. Ακόμα και τα πιο σημαντικά, τα πιο δραματικά γεγονότα. Και πάμε παρακάτω. Ναι, η κατανάλωση και οι επιθυμίες μας για κατανάλωση και χάρη της κατανάλωσης είναι χαρακτηριστικό στοιχείο μας.
Και είναι η κατανάλωση κυρίως αυτή που πηγάζει από τις χαλαρές συνειδήσεις μας, που δεν μας επιτρέπει να δούμε την πραγματικότητα, να αντιμετωπίσουμε την κόλαση που βιώνουν δεκάδες και δεκάδες άνθρωποι κάθε φορά στα νερά του Αιγαίου και της Μεσογείου.
Πολύ σωστά πενθούμε. Το ίδιο κάναμε και στην τραγωδία των Τεμπών. Ψυχικός πόνος σε όλους μας εκείνη την περίοδο. Τώρα σχεδόν έχει ξεχαστεί το δράμα. Έχει ξεχαστεί η τραγωδία των αδικοχαμένων νέων, ο πόνος των αγαπημένων τους ανθρώπων. Και δήθεν απορούσαμε το πως δεν μέτρησε η πολιτική ευθύνη στις πρόσφατες εκλογές! Ποιοι; Εμείς που ψηφίσαμε τους υπεύθυνους…
Πάντα πάμε παρακάτω, στα επόμενα. Πού μνήμη και ευαισθησίες για να κρατήσουμε τις τραγωδίες ως παραδείγματα μιας άλλης νοοτροπίας, μιας άλλης κουλτούρας, που θα μας διαπαιδαγωγήσουν ορθολογικά και με ευθύνη απέναντι σε αυτά τα τραγικά γεγονότα.
Πενθούμε. Λυπόμαστε για κάποιες ημέρες. Και μετά λησμονιά. Πού ψυχικό σθένος για τις αποξηραμένες μας συναισθηματικές διαθέσεις, για τον διάχυτο και κραταιό ατομικισμό μας…
Ναι, το μεγάλο πρόβλημα είναι το μεταναστευτικό, στο οποίο ο Δυτικός κόσμος και Ευρώπη κλείνουν τα μάτια. Δεν νιώθουν ενοχές. Δεν ένιωσαν ποτέ ενοχές ούτε με τις αυτοκρατορίες τους και την αποικιοκρατία τους, αιώνων και αιώνων, με τα αμέτρητα σκλαβοπάζαρα και με τις εκατοντάδες χιλιάδες σκλάβους, που δούλεψαν καταναγκαστικά έργα για τα συμφέροντα της Αγγλίας, της Ισπανίας, της Ολλανδίας, της Γαλλίας, της Πορτογαλίας, της Αμερικής.
Τώρα φοβούνται. Φοβούνται τους εξαθλιωμένους Αφρικανούς και Ασιάτες, που δεν έχουν που να σταθούν τους ερημότοπους της φτώχειας και της απόγνωσης. Και θυσιάζουν την ίδια τη ζωή τους, για να βρουν μία καλύτερη ζωή.
Πώς να είναι άραγε τα όνειρα των απελπισμένων! Πού να χωρέσουν στα σχέδια της ευημερίας και της ευτυχίας των Ευρωπαίων… Και είναι η χώρα μας στα σύνορα του δράματος, που νιώθει το βαρύ φορτίο του μεταναστευτικού ρεύματος, που δεν θα σταματήσει με τα πένθη.
Και αν αυτό δεν είναι και δεν θεωρηθεί μείζον διεθνές πρόβλημα, πρόβλημα που ζητεί άμεση λύση, θα γίνεται όλο και πιο έντονο. «Ευρώπη δεν σε σώζουν τα ακροδεξιά πολιτικά κόμματα που επιλέγεις, για να αποτινάξεις τον φόβο σου». Όταν ένα τόσο μεγάλο, ανθρωπιστικό πρόβλημα, δεν αντιμετωπίζεται υπεύθυνα, είναι σίγουρο ότι θα γίνεται όλο και πιο μεγάλο, όλο και πιο σκοτεινό.
Και εμείς οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να ησυχάσουμε, αν δεν μπορούμε να το συζητήσουμε σοβαρά ως πρόβλημα, που αφορά όλες τις χώρες της Ευρώπης, ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει κάθε μία, και όχι μόνο ως πρόβλημα για τις χώρες εκείνες που βρίσκονται στα νερά της Μεσογείου.
Μήπως οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές, που το κόμμα τους πάντα είχε κοινωνικό πρόσημο, πρέπει να πάρουν πρωτοβουλία για να τεθούν οι βάσεις αντιμετώπισης της ουσίας αυτού του προβλήματος; Να αντιπαρατεθεί ιδεολογικά και πολιτικά στον ρατσισμό και στον εθνικισμό.
Πενθούμε. Πολύ σωστά. Αλλά τι νόημα έχεις όταν σε μερικές μέρες θα το έχουμε ξεχάσει, όπως τόσες και τόσες άλλες παρόμοιες τραγωδίες; Αρκεί να αφιερώνουμε πέντε – έξι ημέρες στη σκέψη και από τη ζωή μας σε ένα γεγονός τόσο δραματικό και να εκφράζουμε τη συμπάθειά μας, ο ένας στον άλλον, που δεν δίνει καμιά λύση στο πρόβλημα;
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής
Πατήστε εδώ και δείτε τα 265 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
