Νίκος Τσούλιας*: Πάντα ένα παράθυρο ανοιχτό στη ζωή μας…

Παράθυρο ανοιχτό: μακρινός ορίζοντας, βλέμμα παρατήρησης και στοχασμού, ονειροπόληση και νοσταλγία, δυνατότητα για φιλοδοξίες, αέναη δημιουργικότητα, πόθος για ζωή και ομορφιά. Ανοιχτές πόρτες: κάποια βήματα …και είσοδος ή έξοδος, κοίταγμα στα βήματά μας, στο τώρα, σκέψη τετριμμένη, καθημερινή, εύκολα ζητήματα, έτοιμες λύσεις.

Παλιά όλα τα σπίτια, από τις ταπεινές πλινθόκτιστες χαμοκέλες μέχρι τα υπερήφανα πέτρινα αρχοντικά είχαν παράθυρα. Τώρα οι πολυκατοικίες τα έκλεισαν, άφησαν κάτι υποψίες τους όχι για να βλέπεις – τι να δεις, τον απέναντι τοίχο… – αλλά για να πάρεις καμιά ανάσα αέρα. Παράθυρο έγινε η τηλεόραση (τηλεοπτικά παράθυρα: τόποι στόμωσης της σκέψης και πρόσληψης έτοιμης συνταγής) και τον προσωπικό υπολογιστή για μια άλλη πραγματικότητα – εικονική, απόμακρη, απροσέγγιστη…

Παράθυρο ανοιχτό: διαρκές κάλεσμα και για τους δύο παρατηρητές, του έξω και του μέσα. Η γυναίκα του σπιτιού το είχε εικονοστάσι για να μην περιορίζεται από τους τοίχους σε περιβάλλοντα πάντα ανοιχτά στη φύση, να μην πλήττει, να μαθαίνει, να συζητά με την απέναντι, να κουτσομπολεύει. Η κοπέλα για να την βλέπουν, για να χαζεύει, να ονειρεύεται, να ερωτοτροπεί. Εικόνες μιας εποχής που έφυγε και πήρε θέση στους τόπους της νοσταλγίας.

Φως στο ανοιχτό παράθυρο μέσα στο βαθύ σκοτάδι της κρύας νύχτας και ο βαθύς συμβολισμός του είναι πάντα η ελπίδα της ψυχής, η εικόνα της σωτηρίας για κάθε κατατρεγμένο. «Προσευχήσου, φιλαράκο, για το άυπνο το σπίτι, για το παράθυρο με το φως!» (Μαρίνα Τσβετάγιεβα).

Πολλά ανοιχτά παράθυρα στη ζωή μας, αρκεί να τα αντιληφθούμε και να τα ανοίξουμε: ο έρωτας, η φιλία, η κοινωνικότητα, το βιβλίο, το ανήσυχο πνεύμα, το ερευνητικό μυαλό… και πάνω από όλα η αγάπη και η ελευθερία.

Το κομμάτι που βλέπεις μέσα από το ανοιχτό παράθυρο δεν είναι το ίδιο πλέον αν το δεις χωρίς το σκηνικό του παραθύρου. Η εστίαση σε ένα κομμάτι της φύσης και όχι σε ό,τι μπορεί να δει το μάτι μας διαμορφώνει ψυχολογία και διάθεση να φανταστείς τι περιβάλλει το ορατό, να παλέψεις με το αόρατο, να στοχαστείς, να χάνεσαι στις αναζητήσεις της σκέψης σου, να θρυμματίζεις των αισθήσεων τους περιορισμούς, να ταξιδεύεις όπου γης και όπου χρόνου, να ζωντανεύεις το όνειρό σου. «Λίγο να σταθείς στ’ ανοιχτά παράθυρα / και να κοντοσταθείς σ’ αυτά που ΔΕΝ συμβαίνουν», Κ. Δημουλά.

Να συναντήσεις την ποιητική αύρα του Ελύτη και να βρεις την πραγματικότητα και την αλήθεια, γιατί μόνο η ποίηση δημιουργεί τον κόσμο και τη ζωή – όλα τα άλλα φαινόμενα είναι και απατούν.

«Είμαι ένας απλός, καθημερινός, αισιόδοξος άνθρωπος.
Αλλά, δεν αντέχω τα παράθυρα χωρίς θέα.
Τα παράθυρα βρίσκονται εκεί για να ταξιδεύουν τη ματιά.
Για ν’ αποκαλύπτουν ορίζοντες.
Για να υπόσχονται το «παραπέρα».
Για να λούζουν στο αληθινό φώς τ’ άδεια δωμάτια.
Για να φτιάχνουν σκιές με χρώμα πάνω στους λευκούς τοίχους…»

Πάντα με ένα παράθυρο ανοιχτό στη ζωή μας και στον εαυτό μας (μέσα από τις ανθρώπινες και τις κοινωνικές σχέσεις ανοίγει), ανοιχτό για να μας βλέπουν και να μας βρίσκουν οι άνθρωποι, για να φτερουγίζουν τα ψυχανεμίσματά μας, για να είμαστε παντοτινοί ταξιδευτές των ονείρων μας και της ζωής μας και όχι σκιές και απεικάσματα των καιρών, για «να ακούμε τη βοή των επερχόμενων μεγάλων γεγονότων», για να είμαστε δημιουργοί του εαυτού μας.

* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, τ. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) (1996-2003) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 336 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια