Νίκος Τσούλιας*: Το μακρύ νήμα της Βιβλιοδιαθήκης του

Στο χωριό του όταν ήταν μικρός, δεν ήξερε ότι υπήρχαν βιβλιοθήκες. Στο σχολείο ήταν μια μικρή μεταλλική ντουλάπα που είχε μια ολιγότομη εγκυκλοπαίδεια και μερικά βιβλία. Δεν θυμάται να μιλούσαν για βιβλιοθήκες ή να δανείζονταν κάποια βιβλία.

Τα σχολικά βιβλία στο σπίτι του τα είχε σε χαρτόκουτο. Στο κάτω μέρος έβαζε χαρτόνι από το μπακάλικο, όταν τελείωναν τα μικρά φακελάκια με πιπέρι και κανέλα που είχαν κολλημένα πάνω τους. Το χαρτόνι το έβαζε για να προφυλαχτούν τα βιβλία από την υγρασία του χειμώνα, γιατί το κουτί μπαινοέβγαινε κάτω από το κρεβάτι, γιατί εκεί δεν υπήρχαν τίποτα χαλιά, τι χαλιά δηλαδή – κουρελούδες φτιαγμένες στον αργαλειό του σπιτιού.

Σκεπτόταν να μπήξει δύο ξύλα ανάμεσα στις χωμάτινες πλίθες του τοίχου του σπιτιού και πάνω μια σανίδα, όπως ήταν οι γλάστρες με τα λουλούδια έξω στην πρόσοψη της μικρής χαμοκέλας, αλλά μόνο που του πέρασε το μυαλό. Δεν το είπε σε κανέναν, γιατί ένιωσε ότι θα τον κορόιδευαν.

Δεν ήθελε με τίποτα να χαλάσουν τα βιβλία του. Παρ’ όλα αυτά, σαν έφυγε από το χωριό του και ήταν τότε που κοιτούσε μόνο το μέλλον του αλλά ήταν και ο ερχομός της λίμνης του φράγματος, που σκέπασε τη γειτονιά του σπιτιού του, δεν έμεινε κανένα βιβλίο από τα χρόνια του Δημοτικού. Πικρό παράπονο από τον εαυτό του… Έψαξε φυσικά και βρήκε και έχει αρκετά παλιά σχολικά βιβλία. Αλλά δεν είναι τα δικά του. Και έχουν απέραντη απόσταση τα δικά του βιβλία από τα εκ των υστέρων αγορασμένα.

Όμως η σχέση με τα βιβλία του κρατάει μια ζωή. Είναι μια όμορφη σχέση ζωής. Και τώρα μεγάλος πια, έχει γεμάτο το σπίτι με βιβλιοθήκες. Έχει εκπληρώσει το όνειρό του. Αλλά δεν παύει να νοιάζεται καθημερινά για τα βιβλία του. Ακόμα και αν ασχολείται με κάτι άλλο, κάθε τόσο πηγαίνει και στα δύο του γραφεία και κάνει παρέα στα βιβλία του.

Τα έχει διαμορφώσει με μια θεματολογική κατάταξη, αλλά υπάρχουν σε κάθε βιβλιοθήκη δυο-τρία ράφια, όπου είναι τα πιο σημαντικά βιβλία ανεξάρτητα από την θεματολογική τους αναφορά. Χαζεύει τις ράχες των βιβλίων, κάποια τα ξεφυλλίζει και αναρωτιέται πότε τα διάβασε, τι του έχει απομείνει, πόσο τον έχουν επηρεάσει, βλέπει τις μολυβένιες κουκίδες που έχει σημειώσει σε επιλεκτικά σημεία (της αποδελτίωσης), για να πάρει μία γεύση του παλιού διαβάσματος και βλέπει την ημερομηνία που έχει γράψει στο τέλος που δηλώνει το τέλος του διαβάσματος, για να το συνδέσει με άλλα γεγονότα της ζωής του.

Πάντα είχε και έχει μια ερωτική, μια πολύ τρυφερή σχέση με τα βιβλία και κάθε ημέρα σκέφτεται ποια νέα βιβλία θα υποδεχτεί. Έχει κάνει και το εξής. Έχει αξιολογήσει τα πιο σημαντικά βιβλία. Τα έχει γράψει δε σε μια μορφή διαθήκης.

Σημειώνει επιτακτικά ότι αυτά πρέπει να μην χαθούν, να μην πουληθούν, να παραμένουν στη συνέχεια της οικογένειας και να πηγαίνουν κάθε φορά σε εκείνον τον απόγονο που θα λατρεύει τα βιβλία. Το έχει σαν προϋπόθεση στη Βιβλιοδιαθήκη του. Γιατί είναι μια όψη της πνευματικής του παρακαταθήκης, ένας σημαντικός μορφωτικός πλούτος, ένα νήμα λατρείας του διαβάσματος και της καλλιέργειας της ελευθερίας…

* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, τ. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) (1996-2003) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 324 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια