Νίκος Τσούλιας*: Πού βρίσκεται η χώρα των ονείρων;

Θολά σχήματα, αχνές μορφές – ίσως τα κοινά σημεία των ίδιων και ίδιων ονείρων να ξεθωριάζουν τις γραμμές. Δεν υπάρχουν σύνορα. Κοινός ο κόσμος τους: το καλό κυριαρχεί, όλα αναζητούν την ομορφιά και την αγάπη. Χώρα πιο πραγματική από κάθε φαινομενικά πραγματική χώρα. Εδώ τα γεγονότα δεν αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου, δεν αγγίζει η φθορά τα πράγματα.

Παράξενη η δημιουργία τους. Κανείς δεν ξέρει αν οι άνθρωποι τα βρίσκουν ή τα δημιουργούν ή εκείνα επισκέπτονται απρόσκλητα τους ανθρώπους και φωλιάζουν για τα καλά μέσα στην ψυχή τους. Είναι συνέχεια στη σκέψη των ανθρώπων, όλο γιγαντώνουν. Ακόμα και εκείνα τα δυνατά όνειρα – που φαίνονται να παύουν να είναι όνειρα, γιατί «γίνανε ένα» με την πραγματικότητα των ανθρώπων – μεταναστεύουν και αυτά στη χώρα τους με αμυδρή μορφή και αγκαλιάζοντας τα αντίστοιχά τους φωτίζουν ακόμα πιο πολύ την ονειρεμένη επικράτεια.

Μεγάλοι και μικροί άνθρωποι στέλνουν ασυνείδητα εκεί τα όνειρά τους. Άλλοι σχεδιάζουν το μέλλον τους με πολλά υλικά, άλλοι αλλάζουν το παρελθόν τους, άλλοι είναι παράτολμοι – ακόμα και αν ξέρουν ότι είναι τόσο μακρινά ή και μάταια.

Εδώ είναι ο πιο φωτεινός γαλαξίας τους. Όνειρα ίδια και ίδια: Να γίνει καλά ο άρρωστος, να έχουν ψωμί οι πεινασμένοι, να έχουν ειρήνη των πολέμων οι κατατρεγμένοι, να μη χαθούν οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, να ξανασυναντηθούν αγαπημένα της ζωής πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια, να κάνουν μια εφεύρεση στην επιστήμη ή μια δημιουργία στην τέχνη που θα βελτιώνει τη ζωή ή που θα γοητεύει τον κόσμο.

Υπάρχουν και στην παραμεθόριο άλλες χώρες, χώρες που τέμνονται – γεμάτες φαντασιώσεις. Αλλοτριωμένα όνειρα, όνειρα που δεν μπόρεσαν να ολοκληρωθούν. Μη ρωτάτε πόσα όνειρα μπορεί να υπάρχουν. Πολλά γίνονται μια αγκαλιά. Αλλά και αρκετά δεν είναι γεννημένα μόνο από έναν άνθρωπο, οι αγαπημένοι έχουν τα ίδια όνειρα…

Όχι, δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι όνειρα. Όσοι δεν αναζητούν την ομορφιά δεν γίνονται οι επιθυμίες τους όνειρα. Το ίδιο και όσοι επιδιώκουν το χρήμα και τον υλικό πλουτισμό, δεν φτάνουν οι επιδιώξεις στη χώρα των ονείρων, γιατί ποτέ δεν μεταμορφώνονται σε όνειρα πραγματικά.

Υπάρχουν και άνθρωποι που κάνουν πολλά όνειρα και συνεχώς κάτι ονειρεύονται ή μάλλον έτσι νομίζουν. Όχι και αυτά δεν διανύουν την απόσταση, είναι κίβδηλα. Τα όνειρα πρέπει να είναι θεριεμένα, να συνοδεύουν εσαεί τη ζωή των ανθρώπων, να έχουν ολοκληρωθεί από τους κρυφούς στοχασμούς των και από τις πιο βαθιές επιθυμίες των.

Δεν πεθαίνουν τα όνειρα. Η χώρα τους με το διάβα των καιρών γίνεται όλο και πιο κραταιή. Διαστέλλεται και γίνεται όλο και πιο φωτεινή. Είχε κι αυτή το δικό της Big Bang. Δημιουργήθηκε πολύ μετά από εκείνο του Σύμπαντος, τότε που οι πρώτοι άνθρωποι άρχισαν να συλλογίζονται τους φόβους των, που αναρωτήθηκαν, προβληματίστηκαν, κατανόησαν, ερμήνευσαν, συνειδητοποίησαν, φαντάστηκαν, δημιούργησαν τον δικό τους κόσμο και τον εαυτό τους.

Τότε άρχισαν να ονειρεύονται. Και από τότε κάθε άνθρωπος, που γεννιέται, είναι δυνάμει δημιουργός τους. Αρκεί να αναζητά την Ομορφιά! Αρκεί να ποθεί να γευθεί τη ζωή του…

* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, τ. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) (1996-2003) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 319 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια