«Είναι από αυτά τα νέα που δεν θες να πιστέψεις. Που σου θυμίζουν ότι είμαστε περαστικοί, εφήμεροι και ασήμαντοι μέσα στην αιωνιότητα του σύμπαντος.
Κάποιοι θα κλάψουν, θα στενοχωρηθούν, θα μας φυλάξουν στη μνήμη τους για όσο ζουν και έπειτα θα χαθεί και αυτή. Θα περάσουμε στη λήθη, αόρατοι, μια κουκκίδα στην απεραντοσύνη της αιωνιότητας..
Η ζωή λίγη και λήγει σε μη καθορισμένο χρόνο, γι’ αυτό να μοιράζετε τα σ´ αγαπώ, τα ευχαριστώ, τις συγγνώμες σας απλόχερα. Να ζείτε την κάθε στιγμή πλάι στα αγαπημένα σας άτομα και να γεμίζετε από αυτά. Να τους εκφράζετε την ευγνωμοσύνη και τα συναισθήματά σας γι’ αυτούς. Σήμερα.. Το αύριο μπορεί να αργήσει πολύ..
Η Παράταξή μας σήμερα πενθεί.
Έφυγε ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας εξαιρετικός δάσκαλος, ένας αγωνιστής σύντροφος, που έδωσε μάχες στο συνδικαλιστικό μας κίνημα, στον Σύλλογο «Περικλής», στη ΔΟΕ ως αντιπρόσωπος.
Ο Γιάννης Κοσμόπουλος στην παρουσίαση του Τετράτομου έργου για την ιστορία των 100 χρόνων της ΔΟΕ, στην Παλαιά Βουλή
Ένας άνθρωπος που αγάπησε και υπεραμύνθηκε της εκπαίδευσης, των δικαιωμάτων των παιδιών, της ειδικής αγωγής, αλλά και του συναδέλφου και του κλάδου.
Αυτός ο άνθρωπος, αν και ήρθε πρώτος σε σταυρούς, μου παραχώρησε τη θέση του, λίγο πριν την σύνταξη που δεν πρόλαβε να πάρει, για να στηρίξει τη νέα γενιά, ως συνέχεια στο συνδικαλιστικό κίνημα και τον Σύλλογό μας, τον «Περικλή».
Ήταν εκεί, σε κάθε μου άγχος και αγωνία, να με συμβουλέψει, να με στηρίξει, να με ενθαρρύνει, να φτιάξουμε και να στηρίξουμε τα νέα ψηφοδέλτια των επερχόμενων εκλογών της 23ης Μαΐου, απ´ τα οποία πλέον θα απουσιάζει η φυσική του παρουσία. Γιατί και εκεί φρόντισε με τη βοήθειά του, να είναι παρών.
Ήταν ο άνθρωπος που με παρότρυνε και με πίεζε να συμμετέχω στο πρόσφατο συνέδριο που οργάνωσε για την ειδική αγωγή. Που λαχταρούσε να στηρίξει και να αναδείξει τους συναδέλφους και να συνδράμει στην εξέλιξή τους, πνευματικά και επαγγελματικά. «Προσπάθησε Σόφη μου να συμμετέχεις», μου έλεγες. «Βρες λίγο χρόνο ακόμα, είναι για καλό σου..»
Τότε Γιάννη μου ήμουν εξαντλημένη και αρνήθηκα, σήμερα θέλω να σου πω πόσο πραγματικά λυπάμαι που σου αρνήθηκα.
Μετανιώνω.
Δεν προλάβαμε να πιούμε τον τελευταίο μας καφέ πριν το Πάσχα.
Οι υποχρεώσεις μας έτρεχαν και όλο το αναβάλλαμε. Μετά το Πάσχα μου είπες.. μα η ζωή τα φέρνει να συναντηθούμε αλλιώς και για τελευταία φορά.
Σ ευχαριστώ Γιάννη μου.
Σ ευχαριστώ για όλα όσα μου προσέφερες.. μα πάνω απ’ όλα για τη φιλία σου, τη συναδελφικότητά σου και τη στήριξή σου.
Το καφεδάκι μας θα περιμένει την επόμενη συνάντησή μας φίλε.
Σ’ ευχαριστώ για όλα από καρδιάς.
Θα μου λείψεις.
Μα πάνω απ´ όλα στην οικογένειά σου.
Ειλικρινή, βαθιά συλλυπητήρια στην οικογένειά σου.
Καλό ταξίδι στο φως και στην αιωνιότητα Γιάννη μου. Καλή ξεκούραση αγαπημένε μου.»
* Η Σοφία Πουλοπούλου είναι εκπαιδευτικός στην Β’ ΔΠΕ Αθήνας, Ταμίας Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών «Ο ΠΡΙΚΛΗΣ», πρώην Υπ. Βουλευτής Α’ Αθήνας με το ΚΙΝΑΛ, Μέλος της Γραμματείας του Τομέα Παιδείας του ΚΙΝΑΛ, Μέλος Πανελλαδικού Συμβουλίου ΔΗ.ΣΥ. και υποψήφια Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Πατήστε και δείτε τα 76 προηγούμενα άρθρα της Σοφίας Πουλοπούλου
