Νίκος Τσούλιας*:  Όταν ξαφνικά ανατρέπεται η ζωή σου…

Ζεις την καθημερινή σου πραγματικότητα γεμάτη με σχεδιασμούς και όνειρα, με αναμνήσεις και νοσταλγίεςˑ παρελθόν και μέλλον, ένας και ενιαίος κόσμος, ο δικός σου κόσμος. Οι σκέψεις σου είναι κυρίως σε φωτεινά μέρη της πραγματικότηταςˑ γιατί άλλωστε να σκοτεινιάζει στο φαντασιακό; Οι προσδοκίες σου και η φαντασία σου φωτίζουν ακόμα περισσότερο τον ορίζοντά του. Η αισιοδοξία είναι και πρέπει να είναι στοιχείο της κουλτούρας σου, του τρόπου ζωής σου.

Και αν περνάει κάποιο σύννεφο φευγαλέο από τον ουρανό, κάποια αρρώστια, έχεις και πάλι βεβαιότητες. Η επιστήμη σώζει. Το πολύ – πολύ να πας σε κάποιο νοσοκομείο για κάποιες ημέρες, αλλά και πάλι θεωρείς ότι «μπόρα είναι θα περάσει». Σήμερα σχεδόν όλες οι αρρώστιες αντιμετωπίζονται. Εντάξει, τα χρόνια από ένα σημείο και μετά σε βαραίνουν, αλλά αυτά τα έχεις κάπως υπολογίσει – είναι στο μυαλό σου. Και πάλι όμως με τις φαντασιώσεις σου και τις επιθυμίες σου διώχνεις κάθε μαύρη σκιά που έρχεται απρόσκλητη.

Και όταν μία μέρα ανατρέπεται όλο αυτό το σκηνικό της αισιοδοξίας και της ομορφιάς της ζωής, χάνεσαι, σκορπάς στους πέντε ανέμους. Δεν ξέρεις από πού να κρατηθείς, όλη σου η εμπειρία όλος ο κόσμος σου εξανεμίζονται, μία καινούργια πραγματικότητα, ένα μαύρο σκηνικό είναι μπροστά σου και εσύ σοκαρισμένος δεν μπορείς να αντιδράσεις. Παραδίδεται στο έρμαιο, στης αβύσσου την περιδίνηση. Τι μπορεί να σκεφτείς και να σχεδιάσεις, όταν δεν μπορείς να κάνεις το πιο απλό πράγμα στη ζωή, όταν δεν μπορείς πια να περπατήσεις;

Δεν είναι εύκολο να δεχτείς το γεγονός. Δεν μπορείς να κατανοήσεις καν ότι δεν θα μπορείς να σηκωθείς, ότι δεν θα σηκώνεσαι! Να περπατήσεις, να κάνεις έστω κάποια βήματα. Είναι έξω από κάθε λογική, έξω από κάθε δυνατότητα της σκέψης. Κάθε στιγμή νιώθεις ότι σηκώνεσαι, ότι περπατάς, περπατάς κανονικά σαν να μη συμβαίνει τίποτα κακό.

Βλέπεις τον εαυτό σου να περπατάει, να φεύγει μακριά σου. Και εσύ είσαι στο αναπηρικό καροτσάκι. Τον βλέπεις να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ και μετά πάλι από την αρχή, σηκώνεται, κάνει κάποια διστακτικά βήματα και μετά κινείται τόσο φυσιολογικά… Είναι άραγε σχιζοφρένεια;

Πάει το μυαλό στο ατύχημα, που σου συνέβη, αλλά νιώθεις ότι όλο και πιο πολύ θέλεις να το ξεχνάς. Γιατί αν αυτό σβήσει από τη σκέψη σου, που ήταν η αιτία της αναπηρίας σου, όλα εξηγούνται με βάση τη δική σου θέληση. Κάθε στιγμή παλεύεις με την πραγματικότητα. Προσπαθείς να αφαιρέσεις την «κακιά στιγμή», την εικόνα σου που τίποτα δεν θυμίζει από την πολύχρονη ζωή σου. Πώς να συμβιβαστείς με μια εικόνα, που ποτέ δεν ήταν δική σου, που ποτέ δεν σου πέρασε από το μυαλό;

Κάπου χάνεσαι. Ταλαντεύεσαι. Αναρωτιέσαι. «Μήπως είναι καλύτερα να αποδεχτώ το γεγονός και να αναπροσαρμόσω τη ζωή μου»; Και είναι αυτή η παλινδρόμηση μια διχοτόμηση του εαυτού σου. Δεν μπορείς να χωνέψεις την ανατροπή της ζωής σου. Πώς μπορείς να ξεκινήσεις από αυτό το συμβάν, που δεν μπορείς να το αποδεχτείς; Μα πάλι, άλλη σκέψη ακολουθεί, από μόνη της… Αν δεν δεις την πραγματικότητα, θα υποφέρεις πιο πολύ. Και δεν ξέρεις ποια σκέψη είναι δική σου, ποια θέλεις, τι να κάνεις…

Συμβιβασμός, ναι! Να συμβιβαστείς, λες στον εαυτό σου. Να περιμένεις τον χρόνο να γείρει αυτός τη ζυγαριά. Το σκέπτεσαι ξανά και ξανά. «Αν είμαι συνέχεια στο όμορφο παρελθόν μου, στη φαντασίωσή μου, μήπως υποφέρω πιο πολύ»; Αλλά και πάλι, πώς μπορείς να σκεφτείς τον εαυτό σου χωρίς την όρθια στάση, χωρίς το περπάτημα, χωρίς το μοναδικό πλέον όνειρό σου;

Και πάλι από την αρχή. Αν δεν αποδεχτείς την πραγματικότητα, δεν θα είναι πιο οδυνηρό; Επινοείς νέες ή παλιές δραστηριότητές σου. Το διάβασμα και το γράψιμο δεν είναι λατρεμένες επιλογές σου; Αλλά μήπως σκοτεινιάσουν και αυτά στο κατάμαυρο σκηνικό και χάσουν και την ομορφιά τους – και μετά τι θα απογίνεις; «Ναι, το ξέρω. Μόνο γιατρικό μπορεί να είναι η αγάπη. Αλλά άμα δεν έχεις δικούς σου ανθρώπους, τι μπορεί να γίνει»;

Με ό,τι παρηγοριέσαι αρχικά γίνεται εφιάλτης μετά, και έτσι απομένει. Δεν υποφέρεις μόνο ψυχικά από το πρόβλημά σου. Καταδυναστεύεσαι και από τις σκέψεις σου – είτε τις δικές σου είτε αλλότριες, που δεν ξέρεις από που έρχονται… «Ο χρόνος, ο χρόνος θα με βοηθήσει. Αυτός θα μου δείξει το δρόμο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Χρόνε, τρέξε πιο γρήγορα…»

* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 297 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια