Τίποτα στην πολιτική – όπως και στην κοινωνία – δεν είναι τυχαίο. Έχει τα αίτιά του και ως εκ τούτου τις ερμηνείες του. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι γέννημα – θρέμμα του λαϊκισμού, που αναπτύχθηκε στην περίοδο του πρώτου μνημονίου. Με τον λαϊκισμό ήλθε στην εξουσία – συνεπικουρούμενος από την «εικόνα» του μέγα δημαγωγού κ. Αλέξη Τσίπρα – με τον λαϊκισμό και με την κωλοτούμπα κυβέρνησε και πάντα με τη συνεργασία με την ακροδεξιά και ποτέ μόνος του.
Μέσα σε ένα μήνα ο κ. Στέφανος Κασσελάκης τους πήρε το κόμμα, πριν ακόμα καλά – καλά το καταλάβει η ηγετική ομάδα. Για ποια αριστερά μπορούμε να μιλήσουμε, για ποια ριζοσπαστική ιδεολογία, για ποιους ιστορικούς και κοινωνικούς αγώνες, για ποιο σπάσιμο των αρμών της εξουσίας;
Όλα αυτά ήταν για τους αφελείς, για τον παραδοσιακό πυρήνα του πάλαι ποτέ Συνασπισμού, για να μπορούν να ισχυρίζονται ότι φυλάνε και υπερασπίζονται κάποια υψηλά ιδεώδη… Όλος ο κομματικός μηχανισμός ήταν με την κ. Έφη Αχτσιόγλου. Δεν τα κατάφερε. Όλη η ηγετική ομάδα ήταν μαζί της – πλην του Ν. Παπά, που ως γνήσιος καιροσκόπος φρόντισε να πιάσει στασίδι στη νέα εξουσία, για να εξασφαλίσει το κομματικό του μέλλον.
Ο Στ. Κασσελάκης είχε ήδη αλώσει το κόμμα πριν εμφανιστεί! Ήταν η όλη πολιτική ταυτότητα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έτοιμη από καιρό. Το κοινωνικό σώμα (δηλαδή οι ψηφοφόροι του) είχαν ως συγκολλητική ουσία τη «χαρισματική» εικόνα του Τσίπρα. Κάτι ανάλογο ήθελαν και το βρήκαν…
Και τώρα τι; Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. διατρέχεται από έναν δυισμό. Μια τάση θεωρεί ότι είναι αριστερό κόμμα και η άλλη ότι είναι κάτι πιο γενικό – που αρχίζει από τον αριστερό ριζοσπαστισμό και τελειώνει στους Αντώναρους κλπ.
Μετά τα πανηγύρια θα έλθουν στην επιφάνεια οι ταυτοτικές διαφορές. Το Συνέδριο είναι μπροστά. Εκεί θα γίνει το νέο ραντεβού. Η υψωμένη αριστερή γροθιά της Αχτσιόγλου θα αντιπαρατεθεί στο χαμόγελο του Κασσελάκη. Εκεί δεν θα είναι το σώμα των ψηφοφόρων. Θα αποσαφηνιστεί η ιδεολογική ταυτότητά του ή θα είναι αρκετό το σύνθημα «όλοι μαζί για να ξαναπάρουμε την εξουσία»;
Είναι όμως εντυπωσιακό το εξής γεγονός. Ενώ η ηγεσία του κόμματος αυτού είχε αναγάγει την κύρια αντίθεσή του στον χειραγωγικό ρόλο των Μέσων Ενημέρωσης και στην κυριαρχία της «εικόνας» απέναντι στην πολιτική, τελικά είναι το μόνο κόμμα (!) που χειραγωγήθηκε με πολύ εύκολο μάλιστα τρόπο από τους καναλάρχες κλπ.
Το θέαμα είναι εδώ. Επικράτησε. Ο Γκι Ντεμπόρ έχει αναλύσει με εμφαντικό τρόπο το φαινόμενο, πολύ πριν τη σημερινή εποχή της κυριαρχίας της εικόνας. «Το θέαμα είναι κατεξοχήν ιδεολογία, γιατί εκθέτει και εκδηλώνει, στην ολότητά του, την ουσία κάθε ιδεολογικού συστήματος: την εξαθλίωση, την καθυπόταξη και την άρνηση της πραγματικής ζωής. Το θέαμα είναι υλικά ‘η έκφραση του διαχωρισμού και της αποξένωσης των ανθρώπων μεταξύ τους’».
Αλλά το νήμα αυτής της αφήγησης έχει ξεκινήσει από ακόμα πιο παλιά, από τον Φόιερμπαχ – μιας και αναφερόμαστε στην αριστερά. «Χωρίς αμφιβολία, η εποχή μας (….) προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαινόμενο από το «είναι» (….). Το ιερό γι’ αυτήν δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση, και το ανίερο είναι η αλήθεια».
Ήταν η αριστερά ένα «αδειανό πουκάμισο»; Μπορεί να περιμένει ότι θα ξαναπάρει την ηγεσία του κόμματος, στο οποίο φιλοξενείται πλέον ως ένα συμπλήρωμα; Θα βρει άλλους δρόμους; «Η ζωή θα δείξει», έλεγε κάποιος πολιτικός παλιότερα.
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής
Πατήστε εδώ και δείτε τα 284 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
