Νίκος Τσούλιας*: Τι ωραίο να διδάσκεις…

Τι ωραίο να διδάσκεις…
Να σε περιμένουν παιδιά και νέοι και νέες για να τους ανοίγεις τους δρόμους της γνώσης τροφοδοτώντας την αυτενέργειά τους, να διαπαιδαγωγείς χωρίς ηθικολογίες και δογματισμούς, να τους εμπνέεις, να τους κάνεις να αισθάνονται όμορφα στο θαυμαστό παιχνίδι της μάθησης… 
Σκέπτεσαι: Να μην έρχονται με σφιγμένη την καρδιά όπως ένιωθες εσύ κάποτε στο αυταρχικό σχολείο. Ανησυχείς και αναρωτιέσαι: Να δοκιμάζεσαι στο τόσο απαιτητικό μα και όμορφο σύμπαν της μεταδοτικότητας, της ερμηνείας των πραγμάτων, της στέρεης ανάλυσης και της ακόμα πιο δυνατής μα και πιο δύσκολης σύνθεσης εννοιών και θεωριών.
Να βρίσκεις, ει δυνατόν, όλα τα επίπεδα γνώσης των μαθητών σου και των μαθητριών σου, για να μπορεί να καρποφορήσουν οι σπόροι της νέας γνώσης και να αναπτύσσεις δημιουργικά τον λόγο σου και τη ρητορική σου – να συνταξιδέψουν με τα δρώμενα της σχολικής αίθουσας: στοχασμοί και προβληματισμοί, ερωτήματα και απορίες, σκέψεις και απαντήσεις…
Να δημιουργείς εικόνες και παραστάσεις, λογοτεχνικά σχήματα και θεατρικά δρώμενα – πέραν των εννοιών και των συμβόλων, των θεωριών και των στοιχείων των βιβλίων -, να συνδέεσαι με τις προσλαμβάνουσες των μαθητών και των μαθητριών σου, να είσαι απρόβλεπτος, ανατρεπτικός, δημιουργικός κάθε σου βήμα και μια καινούργια χώρα της γνώσης και της παιδείας.
Να διαμορφώνεις ερωτήματα και δεδομένα, που να οξύνουν την κριτική σκέψη και τον στοχασμό, να προκαλούν την περιέργεια, να τροφοδοτούν όλο και πιο πολύ τον πόθο για να συνδιαμορφωθεί το ζητούμενο εκρηκτικό πεδίο της μάθησης.
Να βλέπεις σηκωμένα χέρια, πρόσωπα επιθυμίας να γέρνουν προς το μέρος σου και να αναζητείς αυτούς και αυτές που θέλουν πιο πολύ, για να τους / τις δικαιώσεις και άλλοτε αυτούς και αυτές που ταλαντεύονται για να λυθούν οι κόμποι των δυσκολιών, ει δυνατόν, με την τόσο μαγευτική μαιευτική μέθοδο…
Να σκέπτεσαι πόσο θα έχεις επηρεάσει θετικά στη ζωή τους και να αγωνιάς να βρεις κάποια σημάδια δικαίωσής σου από σκόρπιες κουβέντες τους σε εκδρομές και σε εκδηλώσεις, εκεί που το κλίμα αμβλύνει σημαντικά τους κανόνες της αίθουσας…
Να αγωνίζεσαι να δίνεις, μαζί με τα Γράμματα και την Παιδεία, και το “Παιδαγωγικό – Ουμανιστικό πιστεύω σου” της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, να μετασχηματίζεις προκαταλήψεις, να φωτίζεις διανοητικές σκευές, να γίνεται όλο και πιο ορατός στο σύμπαν των μαθητών και των μαθητριών σου ένας κόσμος αλληλεγγύης και ισότητας.
Τι ωραίο να διδάσκεις και να συνεργείς, έστω κατ’ ελάχιστο, στις φιλοδοξίες και στα όνειρα των μαθητών σου και των μαθητριών σου. Να φαντασιώνεσαι και να πιστεύεις ότι σαν βρουν τους δικούς τους δρόμους της κοινωνικής και επαγγελματικής πορείας θα αναφέρονται με θερμά και ίσως και με νοσταλγικά λόγια και σε σένα…
Γιατί η διδασκαλία – όσο καμιά άλλη θεσμική κοινωνική λειτουργία – επιζητεί τη δικαίωση…

 Υ.Γ.
Αφιερωμένο στους εκπαιδευτικούς – παιδαγωγούς και πιο πολύ στους νέους εκπαιδευτικούς, που δοκιμάζονται από την  αδιοριστία και από τις σκληρές συνθήκες της επαγγελματικής τους κατάστασης  (μισθοί / επιδόματα, δυσκολίες στην εύρεση κατοικίας, δυσπρόσιτες περιοχές, ταυτόχρονη υπηρεσία σε αρκετά σχολεία κλπ), αλλά παρ’ όλα αυτά αγαπούν και λατρεύουν σχολείο, ποθούν τη διδασκαλία, κάνουν το επάγγελμά τους ταξίδεμα και τρόπο ζωής…

* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 200 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια