Αναρωτιέμαι. Είναι δυνατόν οι ίδιοι και οι ίδιοι συμπολίτες μας με ενεργητική σχέση με την πολιτική να βγαίνουν κάθε τόσο στη δημοσιότητα και να κάνουν αναλύσεις και εκτιμήσεις για τα μελλούμενα στο χώρο της εκπαίδευσης, οι οποίες όλες η μία μετά την άλλη καταπίπτουν σωριαζόμενες, και παρ’ όλα αυτά να μην νιώθουν την ανάγκη να κάνουν κάποιου είδους αυτοκριτική αλλά να συνεχίζουν μέχρι το επόμενο λάθος;
Έτσι, τους είδαμε σχεδόν σε κάθε νομοθετική πρωτοβουλία της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ να υπερασπίζονται τη σπουδαιότητα και την αναγκαιότητα της εκάστοτε συγκεκριμένης πρωτοβουλίας.
Προφανώς οι άνθρωποι της πολιτικής ηγεσίας, οι εκπαιδευτικοί / σχεδιαστές και οι περί την εξουσία ευρισκόμενοι είτε σιτιζόμενοι απ’ αυτή είτε όχι δεν έχουν άλλες επιλογή πέραν αυτής της με πάθος και με αποφασιστικότητα στήριξη των κυβερνητικών μέτρων. Όλοι αυτοί είναι και ο πυρήνας της παραγωγής της πολιτικής και δικαιολογούνται γι’ αυτή τη συμπεριφορά τους. Κι όμως, και εδώ τίθεται ζήτημα. Εκφράζουν όλοι αυτοί τη δική τους αυθεντική πρόταση ή είναι απλώς αντηχεία κάθε ιδέας της πολιτικής ηγεσίας, της υπουργού;
Και είναι πρώτοι απ’ όλους οι γνωστές δημοσιογραφικές γραφίδες, που με πρόσχημα τον λαϊκισμό ανάγουν κάθε μέτρο της Ν.Δ. σε θέσφατο εκσυγχρονισμού! Οι εν λόγω δημοσιογράφοι θεωρούν εαυτούς ως οιονεί στοχαστές και διανοούμενους και αυτοαναγορεύονται ως σχεδιαστές του μέλλοντός μας. Έχουν ύφος τιμητή ως προς το δέον κάθε φορά και “κουνάνε το δάκτυλο” σε όσους δεν κατανοούν τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους.
Είναι οι κομματικά ανήκοντες στη Ν.Δ. ή ιδεολογικά προσκείμενοι σ’ αυτήν, που ως “αγανακτισμένοι” από κάθε μη δεξιά αντίληψη – από αγανακτισμένους τίποτα άλλο στους παρακμιακούς καιρούς μας… – νιώθουν την ηθική υποχρέωση για εξ ορισμού στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να δουν τις νομοθετικές προτάσεις επί της ουσίας μήπως και εκτεθούν.
Αλλά υπάρχουν και οι “σκόρπιοι”, που βρίσκονται στο ίδιο μέτωπο με όλους τους προηγούμενους. Εδώ πολλά μπορείς να πεις αλλά λιγότερα μπορείς να τεκμηριώσεις. Η καλύτερη προσέγγισή τους μπορεί να γίνει με ένα ερώτημα. Πιστεύουν πράγματι τις προτάσεις – συμφωνίες τους με τις επιλογές της ηγεσίας του ΥΠΑΙΘ ή πρόκειται για κάτι άλλο;
Για όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις υπάρχει ένα κοινό πεδίο που τους εκθέτει, η ίδια η εκπαιδευτική πραγματικότητα. Όλα όμορφα και ωραία είναι τα λόγια περί εκσυγχρονισμού αλλά τι γίνεται όταν η “υλική αντιστοίχισή” τους έχει ή αντιεκπαιδευτικό περιεχόμενο ή αναχρονιστικό προσανατολισμό;
Όλες αυτές οι κατηγορίες πολιτικών, δημοσιογράφων, πολιτών κλπ “συναντήθηκαν και συμφώνησαν” σε πλήρως αποτυχημένες περιπτώσεις, τις οποίες στο αμέσως επόμενο διάστημα φρόντισαν να ξεχνάνε τις σχετικές ιδέες τους. Χαρακτηριστικά τέτοια παραδείγματα είναι: η εξίσωση διπλωμάτων κολεγίων με πανεπιστημιακά πτυχία, η αναγραφή της διαγωγής στους τίτλους του λυκείου, η εισαγωγή κάμερας στη σχολική αίθουσα την ώρα της διδασκαλίας, η ηλεκτρονική ψηφοφορία για τις εκλογές των αιρετών.
Για να μείνουμε στα δύο τελευταία παραδείγματα, όπου η πραγματικότητα αποτυπώνεται με τη δύναμη και τη μαγεία των αριθμών και επομένως σε ξεπετάνε πλήρως σε κόσμους φαντασιακούς και ανύπαρκτους, τι έχουμε; Κανένα δημόσιο σχολείο δεν υιοθέτησε την κάμερα – εξαχρείωσης της διδασκαλίας. Οι υπερασπιστές αυτής της ιδέας ή την ταύτισαν με την εξ αποστάσεως διδασκαλία ή ήταν βαθιά νυχτωμένοι στην ανάλυσή τους… Για την ηλεκτρονική ψηφοφορία είχαν ένα ανόητο επιχείρημα. “Όσοι αντιτίθενται στο μέτρο αυτό είναι νεολουδίτες και όμηροι του πάντα κακού συνδικαλισμού”. Και μετά τι; Το 94% των εκπαιδευτικών μας είναι …νεολουδίτες! Η χώρα μας δεν μπορεί να έχει κανένα μέλλον…
Η επαναλαμβανόμενη εμμονική και πλήρως συγκρουόμενη με την εκπαίδευση νοοτροπία δεν πρόκειται να αναθεωρηθεί, αφού λείπει η ορθολογική σκέψη και η αυτοκριτική. Πάντως, σε όποια κατηγορία από τις προηγούμενες και αν αναφερθούμε, το καίριο ερώτημα προκύπτει μόνο του. Αυτές οι αποτυχημένες προσπάθειες αντιστροφής της πραγματικότητας είναι απόρροια πολιτικής ανοησίας ή αγιάτρευτης ιδεοληψίας; Αλλά μπορεί να συμβαίνει και κάτι άλλο, να είναι θέμα κάποιου μη ομολογούμενου προσωπικού συμφέροντος!
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής
Πατήστε εδώ και δείτε τα 85 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
