Στις έκτακτες συνθήκες του σχολικού μικροσύμπαντος, αποκαλύπτεται με πιο εμφανή τρόπο ο βαθύς πυρήνας των εκπαιδευτικών πολιτικών και των αντίστοιχων ιδεολογιών.
Αναρωτιέμαι.
Δεν μπορούσε η Υπουργός Παιδείας να μάθει ότι οι εκπαιδευτικοί κάνουν κάποια μορφή μαθήματος εκ των υστέρων (και πάντως υποχρεούνται παιδαγωγικά) στους μαθητές που απουσιάζουν είτε για λόγους ασθένειας είτε και αν ακόμα έχουν τιμωρηθεί για κάποια αιτία από το Σύλλογο Διδασκόντων;
Δεν μπορούσε να μάθει ότι το αν θα κάνουν μάθημα ή όχι οι εκπαιδευτικοί σε μαθητές τους δεν είναι πολιτικό ζήτημα αλλά καθαρά εκπαιδευτικό;
Δεν μπορούσε να μάθει αν υπήρξε ποτέ εδώ και 50 χρόνια τουλάχιστον ανάλογη περίπτωση Υπουργού Παιδείας με τέτοιο μένος κατά μαθητών;
Δεν μπορούσε να μάθει ότι η εκπαιδευτική κουλτούρα δεν έχει καμιά σχέση με πρακτικές αντιποίνων και με νοοτροπίες μίσους;
Δεν μπορούσε να μάθει ότι η σύγχρονη παιδαγωγική έχει ως πυρήνα της τον ορθολογισμό, την ταπεινότητα και την απεριόριστη αγάπη προς τον μαθητή;
Προφανώς μπορούσε. Προφανώς δεν ήθελε.
Αναρωτιέμαι.
Τι σχολείο θέλει να διαμορφώσει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας;
Δεν αναρωτιέμαι κ. Υπουργέ Παιδείας γιατί…
Το σχολείο και η εκπαίδευση έχουν ένα αξιακό φορτίο που δεν μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση!
Το παιδαγωγικό σχήμα του εκπαιδευτικού δεν μπορεί να μετασχηματιστεί με έξωθεν παρέμβαση.
Η κ. Υπουργός Παιδείας είναι περαστική από την εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί όμως λένε κάτι πολύ απλό και όμορφο. “Το σχολείο είναι η ζωή μας”.
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής
Πατήστε εδώ και δείτε τα 73 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
