Σε ολόκληρο τον κόσμο, τον τελευταίο καιρό, παρουσιάζεται έντονη η τάση επανενεργοποίηση ς της νεολαίας ως προς την πολιτική ενασχόληση και την παραγωγής πολιτικής, που θα εκφράζει τις νέες γενιές.
Ορισμένες πολιτικές ομάδες αλλάζουν εκ των έσω, προκειμένου να ανταποκριθούν στη νέα αυτή ανάγκη σύζευξης των νέων με την πολιτικοποίησή τους. Οι πολιτικές ιδεολογίες που κάποτε απευθύνονταν στη νεολαία, αφού περιθωριοποιήθηκαν, αναζητούν, πλέον, την στρατηγική και τους τρόπους να ξαναγίνουν viral. Το ζητούμενο, ολοένα και περισσότεροι νέοι, μέσω της συμμετοχής τους στα κοινά, να καταστούν αρωγοί στην συνδιαμόρφωση του πλαισίου που θα καθορίσει τη ζωή τους και το μέλλον τους.
Σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, το 35% των νεαρών ηλικιών φαίνεται να έχουν συμμετάσχει σε Αθλητικό Σύλλογο, το 22% σε Σύλλογο Νεολαίας, το 15% συμμετέχει σε Τοπικούς Οργανισμούς, το 14% δραστηριοποιείτα ι σε Πολιτιστικούς και Πολιτισμικούς Συλλόγους. Από το 2011, όλες αυτές οι δραστηριότητες παρουσιάζουν αυξητικό ενδιαφέρον, εκτός από τη συμμετοχή σε Πολιτιστικούς συλλόγους και σε Πολιτικά κόμματα, όπου παρατηρείται στασιμότητα. Σχετικά με τις εκλογές, μόλις το 56% των νέων που συμμετείχαν στην έρευνα ψήφισαν στις τελευταίες Ευρωπαϊκές και Εθνικές εκλογές της χώρας τους. Από το, δε, 44% όσων απείχαν, οι μισοί το έπραξαν συνειδητά και κατ’ επιλογήν. Το 2011 το ποσοστό άσκησης του εκλογικού δικαιώματος ήταν στο 62%. Μάλιστα, το 79% (!) θεωρεί εξαιρετικά απίθανη τη συμμετοχή τους ως υποψήφιοι σε μελλοντικές εκλογές. Όμως, η Δημοκρατία δεν είναι ένας θεσμός που προχωράει με αυτόματο πιλότο.
Στη χώρα μας, τώρα, τα πράγματα είναι κατά τι πιο άσχημα, με το 66% των Ελλήνων νέων να θεωρεί πως το Πολιτικό Σύστημα, αν μη τι άλλο, υπολειτουργεί και, καθ’ υπερβολή, πως ίσως και να δουλεύει καταστροφικά για το αύριο. Τίτλος ντροπής για το πολιτικό κατεστημένο, το υψηλότερο αρνητικό ποσοστό της γηραιάς ηπείρου. Είναι το αίσθημα ματαιότητας που διαβρώνει τα αντανακλαστικά μας και υπομένουμε μια σειρά “ατυχών” πολιτικών εξελίξεων; Είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα που εκμεταλλεύεται για το θεαθήναι και τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα τους νέους του και κατόπιν εορτής και εκλογών τους περιθωριοποιεί αθόρυβα; Είναι η κοινωνία που κλείνει τις πόρτες της στους νέους, επαγγελματικά, πολιτικά και κοινωνικά, απαξιώνοντας κόπους, όραμα, αγώνες και θυσίες; Όποιες και εάν είναι οι αιτίες που συνδράμουν στην κατεύθυνση των νέων γενιών σε παράλληλους δρόμους από εκείνον της ενασχόλησης με τα κοινά, μπορούμε σίγουρα, εύκολα, να αναγνωρίσουμε 3 γενικές κατηγορίες νεαρών ανθρώπων.
Ο «Και εγώ τι θα κερδίσω»;
Είναι κατάλοιπο περασμένων εποχών που έχει διαβρώσει το dna μας, να ατενίζουμε την πολιτική ενασχόληση ως επαγγελματική αποκατάσταση. Το λειτούργημα μετατράπηκε σε εργασία και η προσφορά σε δείκτη ανταλλαγής. Είναι, όμως, και αποτέλεσμα της ανάγκης των νέων, με την ανεργία σε δυσθεώρητα επίπεδα, να δώσουν προτεραιότητα στην επιβίωσή τους. Κατά συνέπεια να αγωνιούν να συζεύξουν οποιαδήποτε τάση τους προς ενασχόληση με την πολιτική, ως πολιτικά όντα, με κάποιο έμπρακτο αντίτιμο. Ίσως, πάλι, είναι η ισοπέδωση των αξιών, των ιδανικών και των θεσμών στο βωμό του κέρδους. Ίσως είναι μια υποσυνείδητη αποδοχή χρόνιων παγιωμένων πεποιθήσεων που διαμορφώθηκαν κατά το δοκούν και το συμφέρον του αξιωματούχου.
Συνήθως είναι ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί κατά κόρον εκφράσεις όπως «έλα μωρέ», «δε βαριέσαι», «δεν αλλάζει τίποτε». Κι όμως, όπως επανειλημμένα αποδεικνύεται ιστορικά, «όλα αλλάζουν και όλα εξαρτώνται από εμάς». Το λειτούργημα της πολιτικής δεν «επαγγελματοποιεί», δεν «υπαλληλοποιεί». Οφείλουμε, μάλιστα, να το προστατεύσουμε με τη ζωή μας από τυχοδιώκτες, ευκαιριακούς εραστές της, από όσους την βλέπουν ως πάρεργο. Εάν σήμερα η πολιτική ενασχόληση είναι «αριστοκρατικό χόμπι», την ευθύνη έχουν όσοι βλέπουν την πολιτική ως πηγή κερδοφορίας. Αλίμονο εάν ισχύει κάτι τέτοιο. Γιατί, τότε, ποιος κληρονομεί σε αγνώστους την κτήση του.
Ο «Δε βγαίνω».
Γρήγοροι ρυθμοί, μεγάλες απαιτήσεις και οι νέοι κάπου ανάμεσα στο να διασκεδάσουν ως νέοι που είναι, στο να σπουδάσουν ως νέοι που είναι, στο να επιβιώσουν ως νέοι που είναι, στο να βάλουν τις βάσεις για το μέλλον τους.. ως νέοι που είναι. Κουράγιο ελάχιστο, χρόνος μηδενικός, προτεραιότητες ήδη ειλημμένες, πόροι ανύπαρκτοι.
Δεχόμενοι ως δεδομένη την πρόθεση ενασχόλησης με τα κοινά, η τροχοπέδη της καθημερινότητας, συχνά εμποδίζει κάθε προσπάθεια προς αυτήν την κατεύθυνση. Βέβαια, με την παραδοχή πως η ενασχόληση με την πολιτική ή τα κοινά δεν είναι προτεραιότητα, σημαίνει πως οι παγκόσμιες και εθνικές εξελίξεις δεν επηρεάζουν καμία πτυχή της ζωής τους. Και αυτό είναι υπέροχο. Υποδεικνύει πως είναι, προφανώς, μέλη τύποις αριστοκρατίας. Πως δεν έχουν τις ίδιες νόρμες με τους συμπολίτες τους. Από μία τέτοια προνομιούχα θέση, σίγουρα δεν προκύπτει απορία για την απαξίωση του κατοχυρωμένου με αγώνες δικαιώματος, του εκλέγειν και εκλέγεθαι. Παράδοξο αποτελεί, που όντες προνομιούχοι δεν έχουν τους «πόρους» ή το «χρόνο», αλλά αυτό είναι δική τους καθαρά απόφαση.
Εγώ. Εσύ. Εμείς!
Που διεκδικούμε οι φωνές μας να ακούγονται. Που παθιαζόμαστε και εμπνεόμαστε με το να οραματιζόμαστε ένα μέλλον δικό μας. Που δεν αναπολούμε, αλλά μαχόμαστε, που δεν αδιαφορούμε, αλλά σηκώνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί, που συμμετέχουμε.
Μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο που θα δίνει σε όλους ίσες ευκαιρίες.
Μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε τις πιο τρελές μας προσδοκίες, να εξελιχθούμε, να προχωρήσουμε. Να φέρουμε νέες ιδέες, νέες προοπτικές, τη νέα Αλλαγή. Με δικαιοσύνη και όχι σκληρότητα.Με σεβασμό και όχι αλαζονεία. Σκληρή δουλειά και όχι τυχοδιωκτισμό. Με λύσεις και όχι ιδεοληψίες. Με διάλογο και όχι δογματισμό.
Σταμάτα να βρίσκεις χιλιάδες λόγους που είναι αδύνατον να συμβεί κάτι και βρες αυτόν τον ένα τρόπο που γίνεται εφικτό.
Φέρε πράξεις, όχι λόγια.
Μην περιμένεις γιατί δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες.
Η δική σου ώρα είναι τώρα.
Εάν όχι εσύ, ποιος; Εάν όχι τώρα, πότε;
«Ας αγωνιστούμε για έναν κόσμο νέο – έναν κόσμο αξιοπρεπή, που θα δίνει στον άνθρωπο την ευκαιρία να γίνει παραγωγικός, που θα δίνει στους νέους το όραμα του μέλλοντος, που θα δίνει στους ηλικιωμένους την πολυπόθητη ασφάλεια και σιγουριά.»
Charlie Chaplin – The Great Dictator
* Η είναι μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής Κινήματος Αλλαγής, μέλος Γραμματείας Τομέα Νέας Γενιάς Κινήματος Αλλαγής και μέλος Κεντρικής Πολιτικής και Πολιτικού Συμβουλίου Ε.Δ.Ε.Μ. (Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης).
Προηγούμενa άρθρο
