Είναι ημέρες ομφαλοσκόπησης και απόπειρας αναλύσεων, τόσο για το που θα πάει η χώρα μας μετά την αξιολόγηση όσο και για το που θα πάει η γειτονική Τουρκία μετά το δημοψήφισμα.
Ας επιτραπεί η ενασχόληση με κάτι φαινομενικά “πεζό” και “ανεπίκαιρο” αλλά στην πραγματικότητα πολύ ουσιώδες και απόλυτα κρίσιμο, για το μέλλον. Την Παιδεία, ιδίως την πανεπιστημιακή. Και την αξία της βιωματικής λειτουργίας της.
Παρακίνηση δύο γεγονότα.
- Η ανάλυση που άκουσα από τον καθηγητή κ. Γιανναρά στο κανάλι της Βουλής, για την αξία και την ανάγκη της βιωματικής εκπαίδευσης/σπουδής. Και της συνεχούς αξιολόγησης δασκάλων και μαθητών σε αυτήν την βιωματική σχέση. Κόντρα στην από καθέδρας διδασκαλία και την απουσία εκπαιδευτικών βιωμάτων.
- Η εμπειρία νέων, που σπουδάζουν σε ξένα πανεπιστήμια. Ότι εκεί, στον πανεπιστημιακό χώρο δεν μπαίνει όποιος νάναι, όποτε νάναι παρά μόνο για εκπαιδευτική δουλειά. Ότι η εκπαιδευτική διαδικασία και οι απαιτήσεις της είναι σοβαρές και αυστηρές. Ότι η γνώμη των φοιτητών λαμβάνεται υπ όψη για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αλλά οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν παρεμβαίνουν στο έργο τους και δεν συναλλάσσονται μαζί τους. Ότι, από το δεύτερο έτος των σπουδών, οι δάσκαλοι περισσότερο συζητούν/καθοδηγούν/συνεργάζονται με τους φοιτητές τους, σε ομάδες και σεμινάρια και λιγότερο μονολογούν από καθέδρας. Και ότι τα δύο τελευταία έτη των σπουδών κυριαρχούν η εκπαιδευτική δουλειά στα εργαστήρια και σε πραγματικούς χώρους παραγωγής και υπηρεσιών.
Μελαγχολία, γιατί στην χώρα μας δεν συμβαίνει, σοβαρά και παντού, τίποτε από τα παραπάνω. Κυρίως η βιωματική εκπαίδευση.
Ελπίδα, που κάποιες τέτοιες απόπειρες γίνονται, έστω από ιδιωτικούς και μη κυβερνητικούς φορείς, π.χ. στην εκπαιδευτική ρομποτική και τις νέες τεχνολογίες, όπου μικροί μαθητές μαθαίνουν φτιάχνοντας πρωτόλεια ρομποτάκια και όχι μόνο ακούγοντας εκπαιδευτικά λογίδρια.
Απορία, γιατί αυτά δεν εντάσσονται στην κανονική και την δημόσια εκπαιδευτική διαδικασία.
Και αγανάκτηση, γιατί το υπουργείο Παιδείας, αντί να αγκαλιάζει όλες αυτές τις δράσεις, τις διαχωρίζει σε “δικές μας” και “όχι δικές μας”. Με κριτήρια κομματικά ή προσωπικών σχέσεων κορυφαίων πολιτικών στελεχών. Που δίνουν επιλεκτικά την αιγίδα του υπουργείου, λες και είναι ιδιοκτησία τους. Και αλλού δεν πατάνε το πόδι τους και αλλού προσέρχονται και βγάζουν λόγους.
Μελαγχολία και ντροπή για όλα αυτά.. Γιατί δεν μας λείπουν μόνο τα χρήματα. Αλλά και η σωστή αξιοποίηση αυτών που έχουμε..
Να ένας τομέας, στον οποίο είναι χρήσιμο να ακουστούν οι προτάσεις και τα σχέδια των πολιτικών μας. Υπάρχουν..?
Προηγούμενα άρθρα
- Μάκης Γιομπαζολιάς*: Να ψοφήσουν λοιπόν τα δημοσιογραφικά «λαμόγια των βοθροκάναλων»..?
- Μάκης Γιομπαζολιάς: Για καλές ανατροπές στην Αγροτιά
- Μάκης Γιομπαζολιάς: Τα κρίσιμα ευρήματα της MRB
- Μάκης Γιομπαζολιάς: Οι τρείς στρατηγικές του ΣΥΡΙΖΑ
- Μάκης Γιομπαζολιάς: Οι «τρεις» και η ενότητα της κεντροαριστεράς
- Μάκης Γιομπαζολιάς: Το σημαντικό βήμα για την ενότητα της γνήσιας Κεντροαριστεράς έγινε
- Μάκης Γιομπαζολιάς: Η ελληνική μας πραγματικότητα
- Μάκης Γιομπαζολιάς: Περί Κεντροαριστεράς
- Μάκης Γιομπαζολιάς: Το ΔΝΤ, οι «διαρροές» και οι μεταρρυθμίσεις
- Μάκης Γιομπαζολιάς: απαντήστε λοιπόν..!
