Categories: ΆρθραΓιομπαζολιάς

Μάκης Γιομπαζολιάς: Για καλές ανατροπές στην Αγροτιά

Αντί των τσακωμών, για τα εσωκομματικά και διακομματικά μίζερα, καλό είναι να διατυπωθούν απόψεις, για αυτά που μπορούν και πρέπει να γίνουν, για να αλλάξει η χώρα μας. Αυτά που, αν δεν καταφέρουμε να γίνουν, ακόμη και αν βγούμε αύριο από τα μνημόνια ξεχρεωμένοι, σε λίγα χρόνια θα έχουμε πάλι μνημόνια.. Αυτά δηλαδή που, αν τα είχαμε κάνει στον καιρό τους, ποτέ η Ελλάδα δεν θα έμπαινε σε μνημόνια.

Ας μιλήσουμε για την αγροτιά καθώς και εφέτος οι αγρότες έβγαλαν τα τρακτέρ στα μπλόκα, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες δουλειάς και ζωής. Διότι, ακόμη και οι άλλοι που ταλαιπωρήθηκαν πάλι από τα μπλόκα, δεν αμφισβητούν το δίκαιο των αγροτικών αγώνων, έτσι..?

Πιο πολύ από την φορολόγηση και το ασφαλιστικό, ακόμη και από τις ζημιές του καιρού, αυτά που ταλαιπωρούν και βλάπτουν τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον ψαρά είναι το ακριβό καύσιμο, ο μικρός κλήρος και το αλαλούμ της αγροτικής γης, τα ακριβά λιπάσματα, οι μεσάζοντες, η απουσία επιστημονικής στήριξης και κρατικής αρωγής, η απουσία ειδικών ποιοτικών επιλογών στην παραγωγή, η χαμηλή κερδοφορία και η περιορισμένη ποιότητα του τρόπου ζωής στις περιφέρειες.

Τον παραγωγό που δουλεύει, για να ζει την οικογένεια του, για να τρώμε όλοι, για να εξάγει η χώρα και για να κερδίζει η εθνική οικονομία. Τον άνθρωπο χωρίς την δουλειά του οποίου δεν υπάρχει ούτε ζωή ούτε ανάπτυξη. Τόσο σημαντικοί και πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι της πρωτογενούς παραγωγής.

Αλλά για ποιους αγρότες ( και κτηνοτρόφους και ψαράδες ) μιλάμε..? Για ποια αγροτιά..? Και για ποια πρωτογενή παραγωγή..?

Μιλάμε για εκείνους που καρπίζουν την γη, φροντίζουν τα ζώα και ψαρεύουν στις θάλασσες, ως μοναχικοί μεροκαματιάρηδες, ως συνεταιρισμένοι παραγωγοί και ως επιχειρηματίες γεωργοκτηνοτροφικών επιχειρήσεων..?

Μιλάμε για εκείνους που βγάζουν από την γη το μεροκάματο τους ή που κάνουν φάρμες και αναπτύσσονται και κερδίζουν από την δουλειά τους, πλουτίζοντας και την χώρα..?

Η μήπως μιλάμε για εκείνους που κάνουν άλλες δουλειές στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, ζουν στα αστικά κέντρα αλλά έχουν αγροτικές εκτάσεις, που δήθεν τις “καλλιεργούν” για να παίρνουν επιδοτήσεις ή τις έχουν νοικιάσει σε πραγματικούς παραγωγούς, για να παίρνουν και ενοίκια και επιδοτήσεις..?

Ή μήπως μιλάμε για το κύκλωμα των μεσαζόντων, που δεσμεύουν την παραγωγή των αγροτών, την “μαζεύουν” πάμφθηνα και την μεταφέρουν στα ράφια της κατανάλωσης, από όπου εμείς αγοράζουμε πανάκριβα..? Αλλά το μεγάλο κέρδος πάει στους μεσάζοντες και στους εμπόρους και όχι στους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και τους ψαράδες..

Ας πούμε λοιπόν αλήθειες. Όχι για τους παραγωγούς, που τις ξέρουν. Αλλά για εμάς τους δοκισήσοφους. Για τους πολιτικούς μας ταγούς και τους κρατούντες, που δεν ξέρουν ή βολικά κάνουν ότι δεν ξέρουν. Και όλο μιλούν για “νέο παραγωγικό μοντέλο” αλλά είτε δεν ξέρουν τι είναι αυτό είτε “δουλεύουν” εαυτούς και αλλήλους.

Το πρώτο πρόβλημα της πρωτογενούς μας παραγωγής είναι αυτό το ανάμεικτο και στρεβλό του παραγωγικού πληθυσμού. Πρέπει να ξεκαθαριστεί, ποιοι είναι πράγματι παραγωγοί και ποιοι όχι, έστω και αν έχουν εκτάσεις που καλλιεργούν άλλοι. Μητρώο παραγωγών λοιπόν. Γραμμένοι σε αυτό όσοι πράγματι ασχολούνται με την πρωτογενή παραγωγή, στο χωράφι, στο κοπάδι, στην θάλασσα. Μικροί παραγωγοί, μεσαίοι φάρμερς και μεγάλοι επιχειρηματίες. Αυτοί και μόνο δικαιούνται όσα ( πρέπει να ) παρέχονται στους παραγωγούς. Εκείνοι που απλά έχουν εκτάσεις αλλά δεν τις καλλιεργούν ή τις νοικιάζουν, δεν είναι παραγωγοί και δεν γράφονται στο Μητρώο. Δεν χάνουν τις ιδιοκτησίες τους. Αλλά υποχρεούνται να τις νοικιάζουν στο κράτος, με ορισμένο επαρκές, πάντως φτηνό, ενοίκιο. Και το κράτος τις διαθέτει, για να καλλιεργούν οι πραγματικοί παραγωγοί ή εκείνοι που θέλουν να γίνουν τέτοιοι. Η γη είναι για να παράγει πλούτο σε καρπούς. Όχι να παράγει πλούτο ενοικίων.

Δεύτερο πρόβλημα της πρωτογενούς μας παραγωγής είναι ο κλήρος, οι εκτάσεις που καλλιεργούνται. Μέγιστο τμήμα του κλήρου είναι μικρά κομμάτια ή σκορπισμένα εδώ και εκεί. Και όπως είπαμε, δεν ανήκει πάντοτε σε αυτούς που καλλιεργούν και παράγουν. Αγροτικός χάρτης λοιπόν, δηλαδή αγροτικό κτηματολόγιο. Και μεγάλος αναδασμός. Πρέπει το κράτος, παίρνοντας με χαμηλό ενοίκιο και τις εκτάσεις εκείνων που δεν είναι παραγωγοί, να διαθέσει αυτές και άλλες “ορφανές” εκτάσεις και κίνητρα, για μεγάλους κλήρους, στους πραγματικούς παραγωγούς. Και κυρίως στους νέους, που θέλουν να γίνουν παραγωγοί. Η χώρα έχει τεράστιες ακαλλιέργητες εκτάσεις, που φθάνουν και περισσεύουν για όλους όσοι θέλουν πραγματικά να παράγουν καρπούς, προϊόντα. Με μεγάλους κλήρους όμως. Που μπορούν να θρέψουν τους Έλληνες. Να παράγουν μεγάλες ποσότητες για εξαγωγές. Να εξασφαλίζουν πολύ καλές απολαβές στους παραγωγούς. Και να ενισχύουν την εθνική οικονομία.

Τρίτο πρόβλημα της πρωτογενούς παραγωγής είναι η στρεβλή αντίληψη για τον συνεταιρισμό. Οι μεγάλοι κλήροι δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συνεταιρίζονται. Αν το θέλουν βέβαια, γιατί όχι..? Αντίθετα, μικροί κλήροι, που θα εξακολουθούν να υπάρχουν, μετά τον αναδασμό, θα έχουν κάθε συμφέρον να κάνουν εταιρείες, για να γίνουν μεγάλοι κλήροι. Ανταγωνισμός λοιπόν των μεγάλων κλήρων στην παραγωγή. Εταιρικές μορφές όμως μπορούν και πρέπει να έχουν ( άρα κίνητρα γι αυτό ) η συγκέντρωση των καρπών, η ειδική επεξεργασία τους, η συσκευασία τους, η μεταφορά τους στα σημεία πώλησης του εσωτερικού και του εξωτερικού. Με καλές τιμές. Με κατάργηση και πάντως δραστική μείωση του κυκλώματος των μεσαζόντων. Και με ιδιόκτητα σημεία πώλησης των παραγωγών – εταίρων, που έτσι θα επιβάλουν και λογικές τιμές λιανικής στην αγορά.

Τέταρτο πρόβλημα της πρωτογενούς παραγωγής είναι οι ακριβοί σπόροι. Στρεβλή αντίληψη και εδώ. Σπόρους μπορούν να παράγουν οι ίδιοι οι παραγωγοί, στους μεγάλους κλήρους τους. Όποιοι θέλουν. Αλλά θα θέλουν, αν τους υποδειχθεί και βοηθηθούν, με ειδικούς και κίνητρα. Και θα θέλουν, γιατί, εκτός από την εξασφάλιση σπόρων για τους κλήρους τους, θα κερδίζουν πολλαπλάσια. Σε αρκετά προϊόντα, οι σπόροι ( που τώρα πολλοί εισάγονται και όλοι πωλούνται ακριβά στους παραγωγούς ) έχουν τιμές πολύ υψηλές. Μπορούν να παράγονται όλοι στην εύφορη ελληνική γη. Και, όχι μόνο να απαλλάσσουν τους παραγωγούς από το κόστος τους αλλά και να πωλούνται ακριβά με εξαγωγές σε άλλες χώρες.

Ανάλογα μπορούν να συμβούν και με τα λιπάσματα, τα φάρμακα και ειδικά καλλιεργητικά αντικείμενα. Σε κάθε διοικητική περιφέρεια της χώρας, μπορεί να συντηρηθεί τουλάχιστον ένα εργοστάσιο λιπασμάτων, φαρμάκων και καλλιεργητικών αντικειμένων, με εταίρους το κράτος που θα έχει και το μάνατζμεντ και τους παραγωγούς των κλήρων της περιφέρειας που θα έχουν τον έλεγχο. Τα εργοστάσια αυτά θα παράγουν τα αναγκαία λιπάσματα, φάρμακα και καλλιεργητικά μηχανήματα ( κάποια μπορούν να εισάγουν ), σε ποσότητες και ποιότητα ώστε να καλύπτουν τους παραγωγούς, με προσιτές τιμές. Και επί πλέον οι μονάδες αυτές μπορούν να κάνουν εξαγωγές κερδίζοντας συνάλλαγμα για το δημόσιο και ξεχωριστό έσοδο για τους παραγωγούς.

Άλλο μεγάλο πρόβλημα της πρωτογενούς παραγωγής είναι οι υποδομές. Δρόμοι, ποτιστικές πηγές και αγωγοί, αρδευτικά έργα, ηλεκτροδότηση κ.α. είναι δουλειά του αρμόδιου κρατικού φορέα ( υπουργείου ή εταιρίας ή και κάθε Περιφέρειας ), να τα εξασφαλίζει, να φροντίζει να φτάνουν σε όλους τους κλήρους και να τα συντηρεί. Παίρνοντας γι αυτό αμοιβή, όπως η ΔΕΗ για το ρεύμα. Κάθε παραγωγός θα έχει δικό του κόστος, για την διάρθρωση των υποδομών μέσα στον κλήρο του, όπως θέλει. Αλλά οι υποδομές θα φτάνουν μέχρι την “πόρτα” όλων. Και οι εσωτερικές στους κλήρους διαρθρώσεις μπορούν να επιδοτούνται από το κράτος μέχρις ενός σημείου. Ειδικά δε για το ηλεκτρικό ρεύμα, η ΔΕΗ πρέπει και μπορεί να έχει ειδικό μειωμένο τιμολόγιο για τους παραγωγούς.

Εξέχον θέμα είναι η εκπαίδευση των παραγωγών και η επιστημονική στήριξη τους. Ειδική εκπαιδευτική διαδικασία, από την Μέση μέχρι και την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση μπορεί και πρέπει να παρέχεται, σε Έλληνες και ξένους σπουδαστές. Και να τροφοδοτεί την ελληνική πρωτογενή παραγωγή με όποια και όσα στελέχη χρειάζεται. Όχι παραπάνω, με πανελλήνιες και όποιος έτυχε μπήκε. Θα σπουδάζουν αυτοί που θέλουν να γίνουν παραγωγοί. Θα ξέρουν, ότι θα πάρουν κλήρο, αν δεν έχουν δικό τους, για να παράγουν. Και οι επιστήμονες γεωπόνοι, αν δεν γίνονται οι ίδιοι παραγωγοί, θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους παραγωγούς, ως υπάλληλοι ειδικής υπηρεσίας του αρμόδιου υπουργείου ή της κάθε Περιφέρειας ή της εταιρίας λιπασμάτων κ.λ.π. σε κάθε περιφέρεια. Με ειδική αμοιβή για έξτρα υπηρεσίες και για επιμόρφωση ή μετεκπαίδευση παραγωγών που το θέλουν, σε εδικά τμήματα των σχολών ή επί τόπου.

Άλλο εξέχον θέμα είναι τα είδη των καλλιεργειών. Ο επιτελικός στρατηγικός σχεδιασμός, για το τι πρέπει να παράγεται στην χώρα, για τις διατροφικές ανάγκες των πολιτών και για ζητούμενες εξαγωγές, πρέπει να γίνεται από το κράτος, δια του αρμόδιου υπουργείου και των Περιφερειών. Φυσικά κάθε παραγωγός θα έχει την ελευθερία να παράγει ότι θέλει, στα πλαίσια του ελεύθερου ανταγωνισμού. Αλλά κίνητρα, ενισχύσεις και μπόνους απαλλαγών θα δίνονται μόνο σε εκείνους που ακολουθούν τις υποδείξεις του εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού. Η επιλογή π.χ. και ειδικών ποιοτικών βιολογικών προϊόντων, ακόμη και φαρμακευτικά χρήσιμων φυτικών, μαζί με τους ευρείας κατανάλωσης καρπούς, που ευδοκιμούν εύκολα στην κλιματικά ευλογημένη ελληνική γη, σε κατάλληλες συσκευασίες και με συντονισμένη πολιτική εξαγωγών, μπορεί να αλλάξει την ποιότητα, να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα και να αποδώσει μεγάλα κέρδη στους παραγωγούς και την εθνική οικονομία.

Έτσι διαμορφωμένη η ελληνική πρωτογενής παραγωγή, με στρατηγικό σχεδιασμό καλλιεργειών και κάθετη διάρθρωση ( κράτος, περιφέρειες, μεγάλοι ανταγωνιστικοί κλήροι, κυρίως σε νέους, με αναδασμό, υποδομές, εργοστάσια λιπασμάτων κ.λ.π., εταιρίες επεξεργασίας, διακίνησης και διάθεσης προϊόντων, ελληνικούς σπόρους και εξαγωγές, ειδική παιδεία και επιστημονική στήριξη ) συγκροτούν την βάση ενός νέου μοντέλου στην πρωτογενή παραγωγή. Με τους παραγωγούς να απολαμβάνουν σοβαρά κέρδη από τον μόχθο τους. Εταιρίες παραγωγών, φάρμες και επιχειρήσεις να έχουν λόγους λειτουργίας και κερδοφορία. Διατροφική κάλυψη του ελληνικού πληθυσμού σε μεγάλο βαθμό. Και σοβαρές συναλλαγματοφόρες εξαγωγές.

Ανάλογες ανάγκες, σχεδιασμοί και δράσεις μπορούν και πρέπει να γίνουν για την κτηνοτροφία και την αλιεία, με προσαρμογές στα ειδικά χαρακτηριστικά τους.

Η φορολογία και οι ασφαλιστικές εισφορές, σε όλους και για όλα τα κέρδη, δεν θα αποτελούν καταναγκαστικό βάρος αλλά λογική εισφορά των παραγωγών, που θα εργάζονται, θα παράγουν και θα κερδίζουν. Και δεν θα χρειάζεται να βγαίνουν στα μπλόκα και να κλείνουν τους εθνικούς δρόμους, διεκδικώντας τα αυτονόητα.

Το σπουδαιότερο: Πληθυσμός, ιδίως νέοι άνθρωποι, θα μείνει στους τόπους καταγωγής, για να ασχοληθεί με την πρωτογενή παραγωγή. Και θα αναπτύξει οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά την ελληνική περιφέρεια.

Αυτές θεωρούμε Καλές Ανατροπές, για την Αγροτιά μας και την πρωτογενή παραγωγή της χώρας μας.

Το γιατί και το δια ταύτα όλων των παραπάνω βρίσκεται στην τεκμηριωμένη, με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, διαπίστωση, ότι η Ελλάδα είναι στην 33η θέση μεταξύ 35 ευρωπαϊκών χωρών, ως προς την σχετική παραγωγικότητα του αγροτικού τομέα.

( Υ.Γ. : Οι παραπάνω απόψεις και προτάσεις δεν είναι βεβαίως θέσφατα. Αλλά θέσεις για συζήτηση. Για να αρχίσουμε επί τέλους να συζητάμε παραγωγικά αυτά που πράγματι ενδιαφέρουν, για τις αναγκαίες αλλαγές στην χώρα μας. Να τα ακούσουν οι κρατούντες και οι πολιτικοί μας. Και να ασχοληθούν με αυτά, αντί να κατατρίβονται με εσωκομματικές και διακομματικές μίζερες κόντρες, ενώ η χώρα κινδυνεύει να διαλυθεί )

Προηγούμενα άρθρα