Το ιστορικό πλαίσιο της μεγάλης απεργίας των Δασκάλων του 2006
Στις 18 Σεπτέμβρη 2006 οι δάσκαλοι ξεκινούν εβδομαδιαίες επαναλαμβανόμενες απεργίες με βασικά αιτήματα: αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ ή στο 15% του προϋπολογισμού, ενιαία 12χρονη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αναλυτικά προγράμματα που να εξυπηρετούν τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και την κριτική τους σκέψη, παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία, πραγματική αύξηση των αποδοχών τους, ούτως ώστε να ζούνε αξιοπρεπώς. Κατά τη διάρκεια της απεργίας πραγματοποιήθηκαν τέσσερα μεγάλα συλλαλητήρια με περισσότερους από 40.000 διαδηλωτές.
Η απεργία διαρκεί έξι εβδομάδες. Στις 18 Σεπτέμβρη 2006 οι δάσκαλοι ξεκινούν εβδομαδιαίες επαναλαμβανόμενες απεργίες με βασικά αιτήματα: αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ ή στο 15% του προϋπολογισμού, ενιαία 12χρονη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αναλυτικά προγράμματα που να εξυπηρετούν τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών και την κριτική τους σκέψη, παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στα σχολεία, πραγματική αύξηση των αποδοχών τους, ούτως ώστε να ζούνε αξιοπρεπώς. Κατά τη διάρκεια της απεργίας πραγματοποιήθηκαν τέσσερα μεγάλα συλλαλητήρια με περισσότερους από 40.000 διαδηλωτές.
Η απεργία διαρκεί έξι εβδομάδες. Δεν υλοποιούνται τα αιτήματα. Η σκυτάλη δίνεται σε νέες κινητοποιήσεις στον Μάιο του 2006.
Τελικά δεν ικανοποιήθηκε κανένα από τα αιτήματα και η σκυτάλη δόθηκε σε νέες κινητοποιήσεις στον Μάιο του 2006.
Βάστα δάσκαλε…
Στις 29 Σεπτεμβρίου 2006 ο τότε Καθηγητής Ιστορίας Εκπαίδευσης και σήμερα ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών, Σήφης Μπουζάκης, θέλοντας να ενισχύσει την αγωνιστική διάθεση των απεργών δασκάλων έγραψε μια καταπληκτική επιστολή Με τίτλο «Βάστα Δάσκαλε…» και την δημοσίευσε στην δημοσίευσε στην πατρινή εφημερίδα ΗΜΕΡΑ. Μια επιστολή πολύ επίκαιρη και σήμερα, την οποία είχαμε τότε αλιεύσει και αναρτήσει πρώτοι εμείς και την αναδημοσιεύουμε με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας Εκπαιδευτικών
«Οι Έλληνες δάσκαλοι ξανά στους δρόμους. Το αίτημά τους απλό, δίκαιο, τεκμηριωμένο: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Για να δώσουν και να δοθούν, να διαπαιδαγωγήσουν, να μάθουν στα παιδιά μας γράμματα, να τα κάνουν ανθρώπους. αυτά τα πολλά και ωραία, σε μια εποχή που μια ασύδοτη αγορά με τα αντι-σχολεία της πασχίζει να μας κάνει καταναλωτές. Κι όμως, οι δάσκαλοι επιμένουν, στο μετερίζι της σχολικής τάξης και των κοινωνικών αγώνων, για δημόσια δωρεάν παιδεία. Με τα όμορφα παιδικά ματάκια απέναντί τους, μεταδίδουν τη γνώση, τον πολιτισμό, μπολιάζουν τις μικρές ψυχές με το όραμα για μια καλύτερη κοινωνία, για να σταθούμε ψηλότερα, λίγο ψηλότερα… Kαι η Πολιτεία; Για ανταμοιβή τους ΜΑΤ-ώνει στους δρόμους, τους… Βοηθά με τα «χημικά της όπλα» να διδάξουν βιωματικά τη χημεία στα παιδιά…
Βάστα δάσκαλε,
Με όσα βλέπεις, ακούς, βιώνεις. Εσύ ξέρεις πώς να μένεις όρθιος, πώς να αντιστέκεσαι. Εξάλλου, με ιστορικούς αγώνες πέτυχες τις ιστορικές κατακτήσεις σου. Από τα «Παιδαγωγικά Φροντιστήρια» της «ελεύθερης Ελλάδας», την εκπαίδευσή σου στο Πανεπιστήμιο, τα πολιτικά σου δικαιώματα, το ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο κ.ά.
Βάστα δάσκαλε,
Γιατί η κοινωνία σε χρειάζεται. Γι’ αυτό και σου παρέδιδε τα παιδιά της με εμπιστοσύνη: «δάσκαλε το κρέας δικό σου τα κόκαλα δικά μου»… και αν τα παιδιά σού λένε και καμιά φορά «Σώπα δάσκαλε να ακούσω το πουλί» εσύ σωπαίνεις. Πώς να σωπάσεις, όμως, τώρα, με τέτοιες επιθέσεις που δέχεσαι; Πώς να σωπάσεις όταν οι «σεμνοί» και οι « έντιμοι» επιχειρούν να σε ταπεινώσουν, να βαπτίσουν τον αγώνα σου ανέντιμο;
Βάστα δάσκαλε,
Εξάλλου, εσύ έχεις και ιστορική μνήμη από την εποχή που σου απαγόρευαν το «συνομπρελίζεσθαι» (σπουδαστής και σπουδάστρια κάτω από την ίδια ομπρέλα ), όταν σε απέλυαν διότι «είχες αριστεράς ροπάς», σ’ «έκοβαν» από τις Ακαδημίες λόγω ύψους, σε επιστράτευαν, το 1961, επειδή απεργούσες, σε επέπλητταν οι επιθεωρητές επειδή «συγκατοικούσες μετά τινός γυναικός»… Τι να πρωτοθυμηθείς, δάσκαλε…
Βάστα δάσκαλε,
Κάνε την πίκρα σου δύναμη δημιουργίας, κάνε την οργή σου για τις απαράδεκτες αμοιβές που σου έδινε και συνεχίζει να σου δίνει η Πολιτεία προσφορά. Εσύ να θυμάσαι και να το κάνεις πάντοτε σημαία σου.
Οι κοινωνίες, ιδιαίτερα σήμερα, χρειάζονται τρία πράγματα:
το πρώτο είναι παιδεία, το δεύτερο είναι παιδεία, το τρίτο είναι παιδεία. Και η παιδεία χρειάζεται, επίσης τρία πράγματα: το πρώτο είναι δάσκαλος, το δεύτερο είναι δάσκαλος, το τρίτο είναι δάσκαλος.
Βάστα έντιμε δάσκαλε,
Εμείς σε εμπιστευόμαστε, ακουμπούμε επάνω σου. Μαζί θα φθάσουμε στην κορυφή πετώντας. Εκεί, βέβαια, μπορεί να φθάσου κι άλλοι, αλλά με άλλους τρόπους. Ο καθένας με τους τρόπους του, με τα όπλα του, με το ήθος του … Καλό αγώνα δάσκαλε.»
«Σε ευχαριστούμε πολύ δάσκαλε, γιατί πραγματικά εξακολουθείς να διδάσκεις!!!» γράψαμε τότε προς τον κ. Μπουζάκη, κλείνοντας την ανάρτησή μας.
Σήμερα θα πρέπει να πούμε απευθυνόμενοι προς: «Όλους εσάς τους δασκάλους που δίνετε καθημερινά την ψυχή σας στις σχολικές αίθουσες, κάτω από αντίξοες συνθήκες και εξακολουθείτε να μένετε όρθιοι και να διδάσκετε, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο και μόνο ότι Σας ευχαριστούμε πολύ, τίποτα άλλο!
