Σπύρος Παπασπύρος: Η επόμενη μέρα: “αρχή” με εκλογές χωρίς “προσδοκίες” και πορεία με αμφισβητούμενη βεβαιότητα!

Μπορεί το δίπολο “μνημόνιο-αντιμνημόνιο” να “κατέρρευσε” στην προεκλογική αυτή “μάχη” αλλά (και πέρα απο το άν είχε αρνητικές επιπτώσεις στο πολιτικό κλίμα) στην κοινωνία και ο ένας και ο άλλος πόλος συνεχίζουν να φορτώνονται με ευθύνες φτωχοποίησης και διάλυσης.

Η επόμενη των εκλογών (που μάλλον δεν έχουν εκπλήξεις πλέον στο αποτέλεσμα ) επαναφέρει, μαζί με την σμίκρυνση και τον πολυ-κατακερματισμό των ποσοστών, νέες ,πραγματικές αλλά και ψευδεπίγραφες, αντιθέσεις ανάμεσα στην κοινωνία και την πολιτική και εντός, με πιο ανησυχητικό – ίσως -την υποχώρηση και πάλι της αλληλεγγύης υπέρ του ατομισμού,της ατομικής “επιβίωσης” αφού οι συλλογικότητες έχουν1 αποδομηθεί!

1Η προσαρμογή του προϋπολογισμού, το φορολογικό , η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ( ενα ζήτημα που αποσιοποιήθηκε μεζί με το που πήγαν τα χρήματα και γιατί απαιτούνται κι αλλα απο αυτα που ηδη ανακοινώθηκαν ) το θέμα του χρέους ( και αυτό υποτιμήθηκε ή τοποθετήθηκε στο περιθώριο και ειδικά απο τους αντιπολιτευόμενους στον κ. Τσίπρα ) στο προεκλογικό “διάλογο/μονόλογο”, τα νέα μέτρα για το ασφαλιστικό.

Το πέρασμα απο τα “προαπαιτούμενα” στα “απαιτούμενα” πρίν ακουμπήσουμε το πακέτο Γιούγκερ ( που κατευθύνεται απευθείας σε επιχειρηματίες και επενδυτές και δεν δίνεται στο Κράτος ) επιφυλάσσουν μια νέα “περιπετειώδη” πορεία!

Το γεγονός οτι είχαμε προεκλογικές εκστρατείες χωρίς υποσχέσεις δεν σημαίνει οτι συμφώνησαν και χειραγωγήθηκαν οι πολίτες, “γονάτισαν” σε πολιτικές που δεν έχουν προοπτική (άρα και προσδοκία) για ανταπόκριση σε έντονες κοινωνικές ανάγκες.

Οι πολίτες δεν επιζητούν “σταθερότητα – παρκάρισμα ” στην κρίση αλλά έξοδο και πρόοδο !

Αυτές δε, δεν εξαντλούνται στην προστασία της πρώτης κατοικίας και τις διακηρύξεις για την ανεργία ή τα κοινοτικά προγράμματα. Στο δε ζήτημα της φοροδιαφυγής αν δεν εκκαθαριστεί η λίστα Λαγκάρντ και δεν κλείσουν ανοιχτές υποθέσεις απο το πρόσφατο ή απώτερο παρελθόν η πολυπόθητη τομή του παρόντος και του μέλλοντος απο το παρελθόν θα ειναι ζητούμενο !

Επειδή η “ρευστότητα” των τραπεζών -όπως ακούμε καθε φορά που πρέπει να διατεθεί και νέα χρηματοδότηση -δεν σημαίνει και ρευστότητα στην αγορά ή την κοινωνία , επενδύσεις ή αυξηση της ζήτησης και άνεση κίνησης των πολιτών επι των βασικών και όχι των περιττών καταναλωτικών αναγκών το μείζον είναι και πάλι μπροστά και άλυτο απο τις εκλογές : με καλή ή κακή διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και του οικονομικού συστήματος στις υφιστάμενες δομές ,χωρίς σοβαρή παρέμβαση ανασυγκρότησης και του πολιτικού συστήματος και της παραγωγής και της οικονομίας η σταθερότητα θα είναι προσδοκία χωρις αντίκρυσμα και η αστάθεια, πιθανή, σύντομα . Μικροσυμμαχική ή μεγάλου συνασπισμού κυβέρνηση μπορεί να λύνει τα ζητήματα συγκυρίας κάποιων εβδομάδων ή μηνών αλλά : δεν απαντά στα ελλείμματα κοινωνικής συνοχής και την ευρύτητα,το βάθος,τον ορίζοντα των αναγκαίων αλλαγών που μπορεί να αντικαταστήσουν την πλευρά των άδικων και τοξικών μνημονιακών μέτρων.

Η “προεκλογική αντιπαράθεση” (παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ίδιων, γνωστών κέντρων, να δώσουν αίσθηση αναμέτρησης ,”νικητή”και “ηττημένου”) δεν είχε προγράμματα και η εικόνα του πολιτικού σκηνικού μάλλον πολύ κατώτερη των προβλημάτων και των προκλήσεων δειχνει . Αυτό λειτουργεί υπέρ της κυβερνησης γιατι κυβερνά (έστω και κακά) και η αντιπολίτευση δεν αμφισβητεί τον κύριο πυλώνα δηλ το μνημόνιο !

´Αλλωστε το δίλλημα που τίθεται είναι πιο “προτιμάτε” απο τους δύο για κυβέρνηση και σε αυτό είναι καθαρό -απο την αντικειμενική κατάσταση ότι μια κυβέρνηση επτά μηνών εχει πλεονέκτημα – οτι η απάντηση είναι εν πολλοίς “προδιαγεγραμμένη” !

Είτε με συναίνεση είτε όχι – με την σημερινή στενότητα και σπανιότητα διάθεσης πόρων – χωρίς σαφές σχέδιο και τεκμηριωμένο πέραν του μνημονίου -η δυσχέρεια και το αβέβαιο παραμένουν.

Σε τέτοιες συνθήκες η ογκούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια και πίεση μπορεί εντός του επόμενου χρόνου να αποσταθεροποιήσει την διακυβέρνηση .

Επειδή όμως αυτοεπιβεβαιούμενες “προφητείες και σωτηρίες” δεν υπάρχουν και με δεδομένο -κατά την εκτιμησή μου – οτι το αποτέλεσμα των εκλογών έκλεισε μεταξύ των δύο βασικών μονομάχων και των “δορυφόρων – μπαλαντέρ” που είναι διαθέσιμοι (άλλο παράδοξο) και προς τα αριστερά και προς τα δεξιά:

1. Η συγκρότηση της νέας κυβέρνησης ανεξάρτητα απο την μορφή της συμμαχίας και συνεργασίας εχει ως καθοριστικούς παίκτες τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ για τις μεσοπρόθεσμες πολιτικές εξελίξεις .

2. Η εκδοχή των μή “συστημικών” κομμάτων που προσδιορίζονται (με εξαίρεση το ΚΚΕ) περιοριστικά επί του νομίσματος ή στην εκπροσώπηση της οργής και της αποστροφής πρός τα κόμματα εξουσίας, ανεξάρτητα απο την τωρινή εκλογική επιβίωση, εισέρχονται σε ορίζοντα ή ενσωμάτωσης ή αποδυνάμωσης!

Προηγούμενα άρθρα

1. Σπύρος Παπασπύρος: Μία αδυσώπητη (και ίσως η μόνη) πρόκληση των εκλογών
2. Σπύρος Παπασπύρος: ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΚΡΙΣΗΣ, ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΗΝΕΣ «ΝΕΑΣ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ: από μύθο σε μύθο !