Τα δεδομένα είναι σε μεγάλο βαθμό προσδιορισμένα για την μετεκλογική κυβερνητική πολιτική από το 3ο μνημόνιο. Μέχρι στιγμής πολιτικές προτάσεις που να πείθουν για τήρηση του μνημονίου από την μία και πολιτικές που να ανακόπτουν την πτώση του βιοτικού επιπέδου από την άλλη, δεν έχουν παρουσιαστεί από τους βασικούς μονομάχους ή τους πιθανούς δορυφόρους στην συγκρότηση της κυβέρνησης !
Άρα για τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΝΔ, την “κεντροδεξιά” και “κεντροαριστερά” στις εκλογές η αδυσώπητη πρόκληση -που μπορεί να κρίνει ως ένα βαθμό και την κατεύθυνση της ψήφου – είναι η πολιτική τους ανασυγκρότηση. Δηλαδή εάν και πόσο θα μειωθεί η κυριαρχία του παλαιού στο νέο και αυτό αφορά αντιλήψεις, λόγο, συμπεριφορές, πελατειακές μυθοπλασίες, προφανώς και πρόσωπα ως φορείς νέων ιδεών κ´ νοοτροπίας, ικανότητας και δυναμικότητας ή όχι !
Ένα λοιπόν κριτήριο που πρέπει να συνεκτιμήσουμε στην ψήφο μας είναι τι σπάει ή όχι τα κλειστά κυκλώματα εξουσίας και τι μπορεί να γονιμοποιήσει θετικά την κινητικότητα προς το νέο . Δηλ να τοποθετήσει στο μουσείο κάθε είδους παλαιό που καθηλώνει , περιορίζει, πηγαίνει προς τα κάτω τις πολιτικές συνθέσεις. Να συνυπολογίσουμε τις πιθανές νέες συγκροτήσεις και εξελίξεις και τελικά τις πολιτικές λύσεις για την έξοδο από την πολλαπλή κρίση. Η κρίση αυτή ανακυκλώνεται με ευθύνη της πολιτικής και των πολιτικών ( των υπαρχόντων σχημάτων ) που κάθε φορά “επιλέγουμε” και “εκλέγουμε” με γνώμονα τον σχηματισμό κυβέρνησης ή να συμμετέχουν σε κυβερνητικές συνεργασίες !
Η τελευταία τους ευκαιρία (αν και με την έως τώρα προεκλογική τακτική την απεμπολούν τα “παλαιά” κόμματα ή δεν την έχουν ουσιαστικά και όχι συνθηματολογικά -ΣΥΡΙΖΑ-αναδείξει ) να αποδείξουν ότι μπορούν να έχουν αποφασιστική προώθηση και συμβολή στη γέννηση του νέου
Προηγούμενα άρθρα