Αξίζει μεγάλη προσοχή και όχι άκριτη απόρριψη η πρωτοβουλία των Άννας Διαμαντοπούλου, Γιάννη Ραγκούση, Γιώργου Φλωρίδη, που ξεκινούν σήμερα, από την Θεσσαλονίκη, μια πορεία, για την – ενωτική όπως λένε – συγκρότηση ενιαίου φορέα στον πολιτικό χώρο του Κέντρου ή της Κεντραοριστεράς, όπως θέλετε πέστε τον.
Με πρώτη ματιά, φαντάζει περίεργη έως αντιφατική αυτή η προσπάθεια γνωστών για τις προοδευτικές και μεταρρυθμιστικές απόψεις τους στελεχών μέχρι προ τινος του ΠΑΣΟΚ, την ώρα ακριβώς που γίνεται προσκλητήριο ενότητας στο ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά, στα πλαίσια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Και δείχνει απολύτως λογική η πρόσκληση, που τους απευθύνεται δημόσια, να συμπαραταχθούν στην μεγάλη προσπάθεια ενότητας, που γίνεται στον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχονται.
Έχει όμως σημασία να δει κανείς τα χαρακτηριστικά, την πρακτική και τις θέσεις των στελεχών αυτών. Για να διακρίνει, εάν η στόχευση τους είναι να κάνουν ένα ακόμη πολιτικό “μαγαζί”, στο οποίο να αρχηγεύουν. Ή εάν θέλουν να επικρατήσουν στον χώρο και να εφαρμοσθούν στην χώρα πολιτικές, που θεωρούν ότι λείπουν.
Καθαρές κουβέντες λοιπόν. Οι τρεις..:
- Υπήρξαν κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Και θα ήταν περίοπτοι στην ενωτική προσπάθεια της Δημοκρατικής Συμπαράταξης αντί να επιλέγουν ξεχωριστή πολιτική “περιπέτεια”.
- Είναι κατ εξοχήν μεταρρυθμιστές. Και το έχουν αποδείξει. Η Διαμαντοπούλου με την νομοθεσία για την ανώτατη παιδεία και τις θέσεις του Δικτύου που δημιούργησε. Ο Ραγκούσης με την νομοθεσία για την “διαύγεια”, την τοπική αυτοδιοίκηση, την αξιολόγηση των δημ. υπαλλήλων, την ιθαγένεια και με τις θέσεις της κίνησης “Επόμενη Ελλάδα” που δημιούργησε. Και ουδείς αμφισβητεί, ότι ο Φλωρίδης είναι λάτρης του μεταρρυθμισμού.
- Θέλουν και οι τρεις ριζικές, ανατρεπτικές αλλαγές, που να απαλλάξουν την χώρα από τον πολιτικό κοτζαμπασισμό, το κρατικοδίαιτο επιχειρείν, τον οικονομικό παρασιτισμό. Και να στηριχθούν οι παραγωγικές δραστηριότητες, οι καινοτομίες, οι άνεργοι και η νέα γενιά, όχι με αφηρημένα συνθήματα αλλά με συγκεκριμένες πολιτικές εφαρμογές.
- Θέλουν και οι τρεις δημιουργία νέου ενιαίου πολιτικού φορέα του Κέντρου ή της Κεντροαριστεράς, με αποφάσεις της βάσης των πολιτών για όλα και για την ανάδειξη της ηγεσίας του.
Μα, θα ρωτήσει κανείς, δεν πρεσβεύουν ανάλογα στο ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Συμπαράταξη..? Ναι αλλά πολλοί δεν το έχουν αποδείξει στην πράξη, προσκολλημένοι σε παλαιοκομματικές νοοτροπίες. Και σε διαδικασίες “μηχανισμών”, κάτι στο οποίο επίσης οι τρεις είναι αντίθετοι.
Τα πολιτικά αυτά στελέχη και όσοι υιοθετούν τις απόψεις τους είναι χρήσιμοι έως απαραίτητοι, όχι μόνο για την ενωτική ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Κυρίως για την ριζική αλλαγή, τον εκσυγχρονισμό και τον βαθύ μεταρρυθμισμό των πολιτικών προταγμάτων και της κομματικής πρακτικής της.
Αξιοσημείωτο στοιχείο η “ωσμωση” της πρωτοβουλίας των τριών με πολλές από τις θέσεις του Ποταμιού, ο “αρραβώνας” του οποίου με την Δημοκρατική Συμπαράταξη έμεινε “στα κρύα του λουτρού”.
Είναι καλό, αντί να πυροβολούμε στον αέρα, να ακούσουμε προσεκτικά τις θέσεις που θα προβάλουν οι τρεις. Και με βάση αυτές τις θέσεις τους, αν θεωρηθούν σωστές, για την πολιτική ουσία και την κομματική διαδικασία, να συζητηθεί η συμβολή τους – γιατί όχι και του Ποταμιού και των αξιόλογων στελεχών του – στην μεγάλη ενωτική προσπάθεια της Κεντροαριστεράς.
Γιατί κανείς δεν περισσεύει…
Προηγούμενα άρθρα
