Ατμάμαξα   του 1920

Φωτό  Δήμ. Κωστοπούλου

Τα φετινά Χριστούγεννα μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτώ με την οικογένειά μου το Διακοπτό και να ταξιδέψω με τον oδοντωτό σιδηρόδρομο. Η εμπειρία ήταν

καταπληκτική. Ανήμερα τα Χριστούγεννα αποφασίσαμε να ανέβουμε στα Καλάβρυτα με τον οδοντωτό. Υπάρχουν καθημερινά δυο δρομολόγια: ένα το πρωί και ένα το απόγευμα. Εμείς πήραμε το πρωινό.

Στο σταθμό του Διακοπτού είχε πάρα πολύ κόσμο λόγω των ημερών. Εμείς είχαμε, ευτυχώς, βγάλει εισιτήρια από την προηγούμενη ημέρα. Στριμωχτήκαμε πολύ για μπούμε μέσα, όμως.

Το τρένο ξεκίνησε. Πήγαινε αργά γιατί είναι πολύ παλιό. Η

Το τελευταίο ατμοκίνητο και το

 πρώτο ντιζελοκίνητο τρένο του 1958

διαδρομή είναι συνολικά μια ώρα και τριάντα πέντε λεπτά. Όση ώρα ταξιδεύαμε ο πατέρας μου μου έλεγε για τον οδοντωτό.

Ο οδοντωτός σιδηρόδρομος Διακοπτού, λοιπόν, κατασκευάστηκε το 1884 και είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα. Διασχίζει τη χαράδρα του Βουραϊκού κάνοντας τη διαδρομή Διακοπτό - Καλάβρυτα με ενδιάμεση στάση στη Ζαχλορού. Το συνολικό μήκος της γραμμής είναι 22,3 χιλιόμετρα από τα οποία τα 3,5 χιλιόμετρα έχουν

οδοντώσεις και το πλάτος των γραμμών είναι 0,75 μέτρα. Ο οδοντωτός σιδηρόδρομος κατασκευάστηκε μέσα σε σχεδόν έξι χρόνια και στοίχισε 3.500.000δρχ.

Στην αρχή η διαδρομή δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όταν, όμως, το τρένο μπαίνει στην χαράδρα του Βουραϊκού το τοπίο γίνεται μαγικό. Δεν προλάβαινε το μάτι μου να δει. Από τη μια το ποτάμι, από την άλλη τα πελώρια βράχια. Όλα χιονισμένα. Και το τρένο να προσπαθεί να βγάλει τον ανήφορο αγκομαχώντας.

Αυτοκινητάμαξα οδοντωτού 1966

Περνούσαμε μέσα από σκοτεινά τούνελ και όταν ξαναβγαίναμε τυφλωνόμασταν από το λευκό του χιονιού. Σκεφτόμουνα ότι η διαδρομή θα είναι επίσης υπέροχη την άνοιξη που τα δέντρα θα έχουν φύλλα και θα υπάρχουν λουλούδια παντού. Κάποιες φορές φοβόμουν γιατί το τρένο ήταν στην άκρη του γκρεμού και νόμιζα ότι θα πέφταμε. Έβλεπα το ποτάμι, σχεδόν κάτω από τα πόδια μου, να κυλάει ορμητικά ανάμεσα σε μικρά και μεγάλα βράχια. Τα 3,5 χιλιόμετρα με τις

οδοντώσεις το τρένο τα διανύει ακόμα πιο αργά. Σε κάποια στιγμή φτάσαμε και στη Ζαχλορού. Η πρώτη και μοναδική στάση του οδοντωτού. Το χωριό είναι μεσ' τη μέση στη χαράδρα και είναι πάρα πολύ όμορφο. Θα ήθελα να το επισκεφτώ κάποτε. Το τρένο ξαναξεκίνησε. Δέκα λεπτά αργότερα φτάσαμε στο τέρμα, στα Καλάβρυτα.

Ανάμεσα στα βουνά

Φωτό  Δήμ. Κωστοπούλου

Αν και συνήθως βαριέμαι στα ταξίδια, αυτή τη φορά δε βαρέθηκα καθόλου. Μακάρι να ήταν πιο μακρύ το συγκεκριμένο ταξίδι. Ήταν σαν να ήμουν μέσα σε ένα τρενάκι του λούνα πάρκ που ανέβαινε και κατέβαινε και φόβιζε τον κόσμο όταν βρισκόταν στην άκρη του γκρεμού.

Στα Καλάβρυτα κατεβήκαμε και πήγαμε σε ένα όμορφο ζαχαροπλαστείο. Σκεφτόμουνα την επιστροφή και χαιρόμουν. Δυστυχώς η αδερφή μου, που δεν είναι ακόμη δυο χρονών, είχε άλλη γνώμη. Άρχισε να κλαίει και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε με ταξί γιατί φοβηθήκαμε ότι ήταν άρρωστη. Τελικά δεν ήταν αλλά εγώ έχασα άλλη μια βόλτα με τον οδοντωτό. Οι γονείς μου μου υποσχέθηκαν ότι θα ξαναπάμε στο Διακοπτό και θα ξαναταξιδέψουμε με τον οδοντωτό. Μακάρι!