«Ήττα» και Αξιοπρέπεια! Γιώργος ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ, Εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 5-11-06
Άκουσα στις ειδήσεις
ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...
Ναι, είμαστε οικοδόμοι!

«Ήττα» και Αξιοπρέπεια!

Όταν οι δάσκαλοι κήρυξαν την απεργία τους, δήλωσαν πως το βασικότερο αίτημά τους, ο ορισμός του πρώτου μισθού σε 1.400 «ευρώ», δηλαδή, αφορούσε την Αξιοπρέπειά τους. Πίστευαν, με άλλα λόγια, και το ομολογούσαν αυτό δημόσια, πως ένας εκπαιδευτικός που δεν αμείβεται καλά δεν μπορεί να είναι «αξιοπρεπής». Κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα εκπαιδευτικά του καθήκοντα. Αναγκάζεται να αναζητήσει σε άλλες «πηγές» αυτά που του λείπουν. Γίνεται οικοδόμος, μπογιατζής, παράνομος φροντιστής, συνοδός αρρώστων και νηπίων, πληρωμένος διαιτητής. Κι όταν επιστρέφει στη σχολική αίθουσα έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος από τη δύναμη και τη διάθεσή του. Το βιβλίο στα χέρια του είναι βαρύ, ο πίνακας πιο μαύρος από ό,τι πρέπει, και τα πρόσωπα των παιδιών δεν του χαμογελούν. Έχει την εντύπωση πως δεν καταλαβαίνουν το πρόβλημά του και είναι έτοιμα να τον απορρίψουν, να αμφισβητήσουν την Αξιοπρέπειά του. Και τότε είναι που όλα καταρρέουν.

Όχι μόνο η σχέση του Δάσκαλου με το βιβλίο, τον πίνακα και την εμπιστοσύνη των παιδιών. Καταρρέει το Σχολείο, οι προοπτικές και οι σκοποί του. Καταρρέουν οι μηχανισμοί που παράγουν τη γνώση. Το Σχολείο μετατρέπεται σε ένα τυπικό αρχιτεκτόνημα, όπου κάθε πρωί, μέσα σε μια «συνωμοτική» σιωπή συγκεντρώνονται μαθητές και δάσκαλοι για να παίξουν όλοι μαζί τους «κλέφτες και τους αστυνόμους», γιατί δεν έχουν τίποτε άλλο να παίξουν. Δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν ο ένας στον άλλο. Γιατί οι δάσκαλοι είναι κουρασμένοι και αισθάνονται «μικροπρεπείς» και οι μαθητές δεν έχουν τη δύναμη να χαμογελάσουν και χάνονται πάνω σε απροσδιόριστα ερείπια ενός σχολείου που ούτε καν ορθογραφία μπορεί να διδάξει. Εξάλλου, πρέπει να είναι έτοιμοι και «ευδιάθετοι» για το απογευματινό φροντιστήριο! Μα, θα βιαστείτε να μου πείτε πως γι' αυτό έγινε η Απεργία. Για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των δασκάλων και για να μη συμβούν όλα αυτά. Να επιστρέψουν οι δάσκαλοι στα σχολεία με γεμάτα τα χέρια και την καρδιά γεμάτη ελπίδα. Για να ξαναχαμογελάσουν τα πρόσωπα των παιδιών και το κουδούνι να πάψει να χτυπάει σαν την καμπάνα του επιτάφιου. Τα αιτήματα, όμως, δεν ικανοποιήθηκαν. Η κυβέρνηση φαίνεται πως προτιμά την εκπαίδευση σωριασμένη σε γραφικά ερείπια. Προτιμά την κατάρτιση από τη γνώση. Προτιμά τον «μικροπρεπή» δάσκαλο, για να τον κρατάει όμηρο στην απελπισία της φτώχειας του.

Σ' αυτό το τελευταίο όμως έπεσε έξω. Μπορεί να νίκησε τυπικά. Μπορεί να μην έδωσε τίποτε από όσα της ζήτησαν. Μπορεί η κυρία Γιαννάκου να έστησε χορούς θριαμβικούς στο άγγελμα πως τα σχολεία ανοίγουν. Μπορεί, ακόμα, οι καλοθελητές των τηλεοπτικών παραθύρων να μελαγχόλησαν, γιατί το μονοξείδιο της Κέρκυρας δεν πουλάει όσο η μελαγχολία των απεργών.

Οι Δάσκαλοι, όμως, δε γύρισαν ηττημένοι στα σχολεία τους. Και προπαντός δε γύρισαν «μικροπρεπείς». Γύρισαν με τη βεβαιότητα πως ποτέ και κανένας αγώνας δεν ντρόπιασε τον Αγωνιστή. Όποια έκβαση και αν είχε. Γύρισαν με τη βεβαιότητα πως μπορεί να μην κατάκτησαν τα «υψώματα» των αντιπάλων, κατάφεραν όμως να στήσουν τα τρόπαιά τους στις καρδιές αυτών που πιστεύουν πως η ζωή δεν είναι ένα ανούσιο πανηγύρι, σαν αυτό που μας περιγράφουν τα τηλεοπτικά «πρωινάδικα». Δεν είναι ένα διασκεδαστικό περιστατικό, όπου όλα χαρίζονται από καλοπροαίρετους «θεούς» που εποπτεύουν τη φτώχεια των πειθαρχημένων πιστών τους. Μιλώ για τις καρδιές αυτών που πιστεύουν πως κανένας αγώνας, όποια έκβαση και αν έχει αυτός, δεν οδηγεί στην ήττα και τη «μικροπρέπεια. Απλώς οδηγεί, πολύ συχνά, σε ηρωικούς «θανάτους». Αυτό ήτανε το κέρδος της απεργίας των Δασκάλων!

Γιώργος ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ

Εφημερίδα «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 5-11-06

Πήγαινε στην αρχή

Άκουσα στις ειδήσεις

Άκουσα στις ειδήσεις πως προτεραιότητα της κυβέρνηση είναι Παιδεία (Σημείωση: ήταν πριν από τις εκλογές, το θυμάμαι καλά και πολλές φορές μάλιστα ακουγόταν. Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες δεν το έχω ακούσει καθόλου κι από κανέναν. Αν κάνω λάθος με διορθώνετε)

Άκουσα στις ειδήσεις πως οι γονείς είναι σε απόγνωση γιατί δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους.

 Έτσι είναι. Εγώ είμαι από τους τυχερούς. Έχω που να αφήσω την κόρη μου ή τέλος πάντων τα βολεύω. Πολλοί είναι σαν εμένα. Δεν μου αρέσει αυτή η κατάσταση. Θα ήθελα όλα να λειτουργούν ρολόι. Από τότε όμως που θυμάμαι τον εαυτό μου από μαθητή δηλαδή, θυμάμαι απεργίες, χαμένες ώρες, αναταραχή και υποσχέσεις. Μήπως κάτι σημαίνει αυτό; Μήπως δεν έχει αλλάξει τίποτα τις τελευταίες δεκαετίες στην Παιδεία και μόλις τώρα αρχίζει η πραγματική κρίση; Με άλλα λόγια ποιος αλήθεια πιστεύει από όλους μας πως αν τα σχολεία ήταν ανοιχτά από τη δεύτερη μέρα τη δεύτερη βδομάδα το δεύτερο μήνα, ή απ' την αρχή του έτους δε θα υπήρχε πρόβλημα;

Άκουσα στις ειδήσεις πως δεν υπάρχουν λεφτά για την Παιδεία

Σημείωση: για τη Γιουροβίζιον, τους Ολυμπιακούς, τα ιδιωτικά έργα κλ.π. κλ.π. υπάρχουν και θα υπάρχουν. Αν κάνω λάθος με διορθώνετε. Μήπως φταίνε οι εκπαιδευτικοί γι' αυτό;

Άκουσα στις ειδήσεις πως δε θέλουν την αξιολόγηση

Ψέμα και λαϊκισμός! Οι εκπαιδευτικοί επιζητούν την αξιολόγηση. Την απαιτούν. Θέλουν να ξέρουν πως η καλή δουλειά τους, η προσπάθεια, οι σπουδές, το έργο τους θα αξιολογηθεί και θα τους πει κάποιος μπράβο ή αν δεν κρίνει πως πέτυχαν τους στόχους τους θα τους υποδείξει που έκαναν λάθος και θα τους διορθώσει. Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ γιατί τόσα χρόνια όλοι το λένε και κανείς δεν το κάνει; Δυστυχώς μέχρι στιγμής όλες οι κυβερνήσεις παρόλο που το υπόσχονται- και καλά κάνουν- έχουν ένα μικρό πρόβλημα σ' αυτόν τον τομέα. Δεν βρίσκουν αυτούς τους 30, 40, 100 ανθρώπους γι' αυτή την σοβαρή δουλειά. Έχουν γεμίσει χρόνια τώρα όλες τις σχετικές νευραλγικές θέσεις με κομματικούς διορισμένους οι οποίοι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν και κυρίως να κρίνουν -και το ξέρουν αυτό- έναν εκπαιδευτικό με 15 π.χ. χρόνια υπηρεσία με σπουδές ή και με μεταπτυχιακό, με προσωπικότητα και λόγο. Η απλή αλήθεια είναι πως παρά τις εξαιρέσεις όσο οι θέσεις διευθυντών, συμβούλων, προϊσταμένων, αιρετών, επηρεάζονται και αξιολογούνται με κομματικά κριτήρια μην περιμένετε αξιολόγηση. Ο καθένας θα αξιολογεί ανάλογα τους δικούς του, το ξέρετε αυτό. Όταν φτάσουμε λοιπόν σε ένα επίπεδο κοινωνίας που τα κόμματα δε θα εμπλέκονται με οποιονδήποτε τρόπο από το δημοτικό ως το Πανεπιστήμιο στην παροχή γνώσης τότε ας ξαναμιλήσουμε για αξιολόγηση. Οι εκπαιδευτικοί το γνωρίζουν αυτό κι έτσι εξηγείται η καχυποψία τους. Η πραγματική αξιολόγηση εξάλλου γίνεται καθημερινά στην τάξη. Τη δουλειά κάθε εκπαιδευτικού τη γνωρίζουν καλά πρώτα οι μαθητές του, οι γονείς, ο διευθυντής βέβαια ως προς το υπηρεσιακό μέρος και τελευταία όλοι οι άλλοι οι οποίοι μπορεί και ποτέ να μην έρθουν σε επαφή άμεσα με την τάξη. Αν λοιπόν κάποια κυβέρνηση κόπτεται γι' αυτό το ζήτημα και θέλει να αξιολογήσει πολύπλευρα και όσο γίνεται αντικειμενικότερα έναν καθηγητή ή δάσκαλο ξέρει πως να το κάνει. Μην περιμένετε λοιπόν ότι θα το κάνει. Τουλάχιστον με τον τρόπο που σας είπα. Θα είναι σα να δέχεται την αξιοκρατία στο δημόσιο, κάτι που δεν τη συμφέρει.

Άκουσα στις ειδήσεις σήμερα πως οι εκπαιδευτικοί είναι προνομιούχοι επειδή βρίσκουν δουλειά γρήγορα

(Σημείωση: είναι κακό αυτό;)

Θα έπρεπε να περιμένουν χρόνια να διοριστούν όπως έχουν καταφέρει σε άλλες ειδικότητες που ταλαιπωρούνται δεκαετίες; Είναι περήφανοι γι' αυτό; Είναι υπόλογοι πάλι οι δάσκαλοι;

Άκουσα στις ειδήσεις διάφορους κακαουνάκηδες, ευαγγελάτους, κοτάκηδες, καρατζαφέρηδες, χατζηνικολήδες να παζαρεύουν επιδόματα με την υπουργό για την παιδεία. Να λένε πως αυτοί ξέρουν και θα έλυναν το πρόβλημα. Να λένε ποιος φταίει. Μην τους ακούτε. Κανείς τους δεν έχει το παιδί του σε δημόσιο σχολείο. Δεν τους ενδιαφέρει το δημόσιο σχολείο. Τους ενδιαφέρουν οι κοκορομαχίες.

Άκουσα στις ειδήσεις πως άλλαξαν τα βιβλία, πως η μεταρρύθμιση θα προχωρήσει, πως δεν παζαρεύουμε το μέλλον των παιδιών μας κι άλλα τέτοια ηχηρά. Σημείωση: κάθε καινούργιο βιβλίο είναι μια κατάκτηση. Τα βιβλία έπρεπε να έχουν αλλάξει χρόνια τώρα. Οι εκπαιδευτικοί χαίρονται που έφτασαν, έστω όπως έφτασαν στα χέρια τους. Πρέπει ουσιαστικά να αλλάζουν κάθε τουλάχιστο 5 χρόνια. Κανείς όμως δεν είπε ότι οι εκδοτικοί οίκοι τα είχαν 2 χρόνια πριν για να ετοιμάσουν τα λυσάρια τους (επίσημα κι από το υπουργείο) και ο εκπαιδευτικός στα χέρια του το Σεπτέμβρη. Αν κάνω λάθος με διορθώνετε. Μια βόλτα στο βιβλιοπωλείο θα σας πείσει.

Θα ακούσατε και περί της ενημερώσεως των εκπαιδευτικών σχετικά με τα καινούργια βιβλία. Εδώ ενώ θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί πιλοτικά προγράμματα σε συγκεκριμένα σχολεία ένα τουλάχιστο χρόνο πριν να διαπιστωθούν ατέλειες, υπέρ και κατά, να γίνουν υποδειγματικές διδασκαλίες μετά, συζητήσεις, όπως γίνεται σε άλλες χώρες, κ.λ.π, τίποτα δεν έγινε. Πλήρης αυτοσχεδιασμός. Η καλή προσπάθεια αυτή λοιπόν ακυρώνεται εν τη γεννέσει της από έναν άθλιο σχεδιασμό που δε σέβεται ούτε τον μαθητή ούτε τον δάσκαλο του, αλλά έχει στόχο το κέρδος.

Κατά τ' άλλα κάποιοι επιμένουν να μας μιλούν για δωρεάν παιδεία. Να προσθέσω εδώ πως τα νέα βιβλία για τα οποία έγινε και γίνεται πολύς λόγος προϋποθέτουν αίθουσες, βιβλιοθήκες, υπολογιστές και γνώση αυτών, υλικά και σύγχρονο εξοπλισμό για μαθήματα όπως η φυσική και δεκάδες άλλα πράγματα που βέβαια λείπουν από τα σχολεία. Κυρίως βέβαια έναν εκπαιδευτικό που ακόμη κι αν δεν τα έχει όλα αυτά με το ταλέντο και την πείρα του θα βρει τον τρόπο να υπερβεί όλα αυτά τα εμπόδια και να πετύχει το στόχο του. Θα του αρκούσε ίσως η αποδοχή αυτής της δύσκολης αποστολής του. Αντί αυτού η ηγεσία του τον θεωρεί ανέντιμο, τεμπέλη, προνομιούχο και αν μπορούσε να το πει κι αυτό, αλήτη. Γι' αυτό και τα σχολεία είναι κλειστά για Τρίτη βδομάδα. Δεν είναι οικονομικό το θέμα όπως λανθασμένα υπερτονίζεται. Είναι θέμα αξιοπρέπειας.

Προσωπικά πιστεύω ότι η χαρά που παίρνει ένας δάσκαλος της πρώτης όταν τον Μάρτιο βλέπει τα παιδιά του από κει που με δυσκολία έγραφαν το όνομα τους το Σεπτέμβρη, να καταφέρνουν να αποτυπώνουν τις σκέψεις τους σε ένα φύλλο χαρτί το Μάρτη, με τη δική του βοήθεια και συμβολή του αρκεί για μια ζωή. Αυτό αγαπητοί μου δεν πληρώνεται ούτε 105 ούτε 107 ούτε 120 ευρώ. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη των μαθητών του είναι μια αμφίδρομη σχέση που καρπώνεσαι άμεσα. Αν όμως μπορούσες να δώσεις ακόμη πιο πολλά στα παιδιά σου, στους μαθητές σου δηλαδή θα ήταν ακόμη καλύτερα. Αυτό διεκδικούν οι εκπαιδευτικοί. Τίποτα άλλο. Ας μη μας αυξήσουν το μισθό αλλά ας κάνουν άμεσα όλα τ' άλλα. Έτσι θα αποδείξουν με έργα κι όχι με λόγια ότι η παιδεία είναι προτεραιότητα. Αλλιώς ας μην ξαναμιλήσουν.

Άκουσα στις ειδήσεις χθες πως η κοινή γνώμη πιστεύει ότι τα αιτήματα των δασκάλων είναι δίκαια και πως την λύση την οφείλουν και θα τη δώσουν αν θέλουν οι υπεύθυνοι. Είναι το μόνο παρήγορο. Ως γονιός ξέρω ότι η λύση δεν είναι αν το σχολείο ανοίξει την Τρίτη ή την Πέμπτη. Εκ των πραγμάτων θα συμβεί αυτό.

Άκουσα επίσης στις ειδήσεις πως αστυνομικοί και εκπαιδευτικοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα αφού έχουν τα ίδια προβλήματα και ήρθαν σε αμοιβαίες επεξηγήσεις για τα πρόσφατα επεισόδια Είναι παρήγορο. Είναι κι αυτοί γονείς βλέπετε και ξέρουν πολύ καλά πόσες χιλιάδες ευρώ θα δίνουν τα επόμενα χρόνια για την παραπαιδεία για να πλουτίζουν άλλοι και τα παιδιά τους να μένουν με πτυχία και διπλώματα σε αβεβαιότητα.

Μην κάνετε το λάθος να συγκρίνετε μισθούς, ώρες δουλειάς, δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, Ελλάδα και Ευρώπη και να απασχολείστε με τόσα άλλα ψευτοδιλήμματα που διαρκώς και εσκεμμένα μας παρουσιάζουν. Η παιδεία είναι το παν, από κει ξεκινούν όλα, το ξέρουν όλοι αυτό γι' αυτό και δεν τίθεται θέμα εκπτώσεων, λογιστικών αριθμών, επιδομάτων κ.λ.π, ο καθείς κρίνεται με τα έργα του.

Αυτές τις μέρες σε διάφορες πλατείες στήνονται γιγαντοοθόνες πολιτικών, οι στύλοι έχουν γεμίσει αφίσες, φυλλάδια και τηλέφωνα δεχόμαστε στα σπίτια μας, κατασπαταλούνται τόσα χρήματα προκλητικά, τα σχολεία γίνονται εκλογικά κέντρα κι αμέσως μετά επιστρέφουν όλοι στην αρχική τους θέση για να μας πουν στην πρώτη ευκαιρία ότι προτεραιότητα τους είναι η παιδεία αλλά λεφτά δεν υπάρχουν. Ελάχιστα σχολεία στην Ελλάδα έχουν μια αξιοπρεπή αίθουσα εκδηλώσεων, μια στοιχειώδη ηχητική εγκατάσταση, μια οθόνη σύγχρονη προβολής ακόμη και για μια τυπική γιορτή που θα δώσει χαρά σε παιδιά γονείς και εκπαιδευτικούς. Αν δεν σας ενοχλεί και δεν υποτιμά την νοημοσύνη σας αυτό δεν υπάρχει πρόβλημα.

Αγαπητοί γονείς και εκπαιδευτικοί, το τελευταίο που έχω να πω δεν το άκουσα στις ειδήσεις αλλά το διάβασα στην ημερήσια εφημερίδα Καθημερινή της προηγούμενης βδομάδας. Σε πανευρωπαϊκό γκάλοπ για το ποια κοινωνική ομάδα ή κατηγορία εργαζομένων εμπιστευόμαστε στις πρώτες θέσεις σε συντριπτική υπεροχή (ακόμη και στην Ελλάδα) είναι οι εκπαιδευτικοί και οι γιατροί και στις δυο τελευταίες οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι. Να και κάτι παρήγορο. Κάτι δείχνει νομίζω.

Πήγαινε στην αρχή

ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...

ΛΟΙΠΟΝ, ΕΓΩ ΤΙ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΩ; ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ; ΠΟΥ ΠΑΩ;

Συνδικαλίστρια δεν είμαι, ούτε θα γίνω. Ούτε καν θερμή υποστηρικτής κομμάτων.

Είμαι μία από σας, είμαι μία απ' όλους αυτούς τους δασκάλους που τόσα χρόνια δουλεύω με αγάπη, μεράκι και προσωπικό «γέμισμα» από τη δουλειά μου.

ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, όσα προβλήματα κι αν είχα, τα ξεπερνούσα μέσα από την τάξη, μέσα από τα μάτια των μαθητών μου.

ΔΕ ΘΕΩΡΩ τον εαυτό μου ιδανική δασκάλα ούτε ηρωίδα.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΟΥΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΟΤΕ!

ΟΠΩΣ ΤΟΣΟΙ άλλοι συνάδελφοι μου, δούλεψα τόσα χρόνια με υπερβάσεις, ψυχικές και οικονομικές ακόμη αν θέλετε, για την τάξη μου, αλλά και για μένα, για να νιώθω ότι έχει νόημα και ουσία η δουλειά μου και για να διατηρούμαι όρθια και ζωντανή παρά τις δυσκολίες.

ΓΙΑΤΙ ΦΕΤΟΣ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑ εφ' όσον το πρόβλημα της παιδείας είναι αιώνιο; Εγώ μάλιστα που δε συμφωνούσα ούτε με τις απεργίες των 1-2 ημερών;

ΦΕΤΟΣ με το ξεκίνημα της καινούργιας χρονιάς ένιωσα τα τελευταία ΨΥΧΙΚΑ ΜΟΥ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ν' αδειάζουν, οι αντοχές μου να μειώνονται. Αισθάνθηκα τόσο παγιδευμένη κι απογοητευμένη, που όλες οι ματαιώσεις των τελευταίων χρόνων στο χώρο της δουλειάς μου ήρθαν τώρα να με πνίξουν. Λες και κόλλησαν τα γρανάζια. Ευχήθηκα να είχα άλλη δουλειά μια και σα χαρακτήρας δε γινόταν ν' αλλάξω και να κατεβάσω τον πήχη τόσο χαμηλά. Ευχήθηκα να γίνει κάτι ν' αλλάξουν τα πράγματα. Μακάρι να είχα τη δύναμη να παραιτηθώ και ν' αποδράσω σ' άλλη στάση ζωής.

Ο ΜΙΣΘΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΑΡΕΜΕΝΕ ΧΑΜΗΛΟΣ, ενώ οι απαιτήσεις αυξήθηκαν αλλά ήρθε και το σκαμπίλι του "ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΣ, ΔΕ ΣΟΥ ΧΡΩΣΤΑΜΕ... " Και βέβαια χρωστάω απ' τη στιγμή που χρειάζεται να πληρώνω απ' την τσέπη μου για προσωπική ουσιαστική επιμόρφωση και εγχειρίδια εμπορίου για καινούργια βιβλία.

ΤΟΤΕ ΗΡΘΕ Η ΑΠΕΡΓΙΑ: Όχι σαν αναγκαιότητα κομματικών συμφερόντων αλλά σα διέξοδος ν' ακουστεί επιτέλους κι η δική μου φωνή. Ένιωσα την ανάγκη να φωνάξω και να διαμαρτυρηθώ πριν με καταδικάσουν ξανά σε ανυπαρξία ως αδύναμο κρίκο.

ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΝΑΙ, ΜΕ ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ ΚΑΙ ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΜΟ, γιατί η εμπιστοσύνη σ' αυτόν που σ' εκπροσωπεί κερδίζεται δύσκολα.

ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΛΛΗ ΔΙΕΞΟΔΟ να νιώσω προσωπικά ότι αυτοπροσδιορίζομαι ως άνθρωπος που δουλεύει με αξιοπρέπεια κι όχι ως μαριονέτα ενός συστήματος που σ' εξευτελίζει και σε καταπίνει.

ΈΧΩ ΙΔΑΝΙΚΑ ΟΠΩΣ ΚΙ ΕΣΕΙΣ άποψη, οράματα, κριτική σκέψη.

Θεωρώ τον εαυτό μου ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΣΕΒΑΣΤΗ κι έχω παλέψει προσωπικά για να μπορώ να μιλώ γι' αυτό σήμερα. Με κύριο έμβλημα μου: Διδάσκω ανθρώπους σε τρυφερή ηλικία.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να συμμετέχω στην ατομική μου εξαθλίωση και του δημόσιου σχολείου.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ: Με τι αντοχές να δουλέψω, πώς να γεμίσει πια η ζωή μου μέσα απ' την τάξη αν δε νιώθω ότι υπάρχω κι εγώ ωςΥΠΟΛΟΓΊΣΙΜΗ ΜΟΝΑΔΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΖΩ

Πώς να κάνω δηλώσεις αύριο περί ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ, αν δεν έχω τα κότσια ν' αντιδράσω σ' αυτή άμεσα τώρα;

ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ γιατί την αξίζω, γιατί την κέρδισα ήδη με τις εξετάσεις, τα πτυχία μου, την προσωπική ευθύνη και αγάπη για τους μαθητές μου.

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΨΑΧΝΑ να νιώσω ότι ΥΠΑΡΧΩ, να δικαιωθεί η αγάπη για τη δουλειά μου και να προστατευτεί.

ΑΝ ΑΡΝΗΘΩ ΤΩΡΑ Η ΑΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΗ, θα υποταχτώ και στην αιώνια εικόνα που τόσα χρόνια παλεύω να μη με καταπιεί: ο δάσκαλος που πάει τυπικά στη δουλειά του χωρίς οράματα, χωρίς ιδανικά, στόχους, ουσία, με σκοπό να δώσει τι; τόσα όσα τα ψίχουλα που παίρνει;

ΟΜΩΣ, ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΘΥΜΩ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ, θα πρέπει πρώτα να κάνω την προσωπική μου ανατροπή. ΝΑ ΓΙΝΩ ΕΓΩ Η ΙΔΙΑ Η ΑΛΛΑΓΗ, όσο κι αν πονά αυτό. Κι είτε το πιστεύετε είτε όχι, ΠΟΝΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. Πονά ο δάσκαλος που στερείται την καθημερινή του καλημέρα, το αθώο χαμόγελο, το πηγαίο αγκάλιασμα, το χάδι. ΠΟΝΑ ΚΙ Η ΤΣΕΠΗ που αδειάζει σε μια καθημερινότητα σκληρή με ιδανικά και αγώνες για δίκαιη μεταχείριση.ΠΟΝΑ ΚΙ Η ΚΑΡΔΙΑ όταν βλέπεις τη φωνή σου να περιορίζεται σ' ένα στενό κλοιό όπου όσο δίκιο και να 'χεις, σε φέρνει ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ, ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ, ΓΟΝΕΙΣ, ΜΑΘΗΤΕΣ. Ξέρω ότι πολλοί καταψηφίζουν την απόφαση της απεργίας στο όνομα της ωμής καθημερινότητας.

Αυτό όμως που θα με καταξιώσει πραγματικά, είναι ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΟΥ όταν θα τ' αντικρίσω και θα τους πω: ΝΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ. ΝΑ, ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΝΙΩΘΕΤΕ ΠΩΣ ΑΔΙΚΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΚΙ ΑΥΤΟ, ΠΑΙΔΙΑ, ΘΑ' ΧΕΙ ΚΟΣΤΟΣ, ΝΑ' ΣΤΕ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΟΙ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ. ΣΑΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΟΡΟΣ ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΥ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΣΕΒΕΙΑΣ ΣΕ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ. ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΕΙΣΤΕ!

Δεν είμαι ούτε ΑΝΑΙΣΘΗΤΗ ΟΥΤΕ ΑΝΕΥΘΥΝΗ! Με πονούν κι εμένα οι ώρες που χάνονται. Για ένα λόγο παραπάνω και για τα δικά μου παιδιά.

Όμως ο δάσκαλος που ξέρει να κάνει υπερβάσεις, ο ίδιος ξέρει και να βάζει τα πράγματα στη θέση τους με ευθύνη, φιλότιμο και αγάπη, όπως δούλευε ως τώρα.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ!

Τίποτα δεν είναι τυχαίο: ΓΥΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΓΥΡΩ ΣΑΣ. ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥΝ; Σίγουρα ούτε ένας απ' αυτούς δεν είναι ο τύπος της πολυθρόνας, της τυπικότητας, τ ων τετριμμένων, της μηδαμινότητας. Δεν είναι τυχαίο που αυτοί που πληρώνουν την απεργία τους αντί να τους πληρώνουν, είναι όλοι άνθρωποι με ουσία και ήθος, δοκιμασμένοι στην τάξη και στην πράξη.

Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΟΥ. ΛΟΙΠΟΝ .ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΔΕΡΒΙΣΙΚΟ ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ. ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΛΗΞΗΣ ΚΑΙ ΛΕΝ ΚΑΘΟΡΙΖΕΤΑΙ ΒΑΣΕΙ «Π0ΣΟΣΤΏΝ». Ο ΑΓΩΝΑΣ ΜΟΥ ΘΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ΜΕ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ, ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΟΥ

ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΑΣ

Πήγαινε στην αρχή

Ναι, είμαστε οικοδόμοι!

Ναι, θέλουμε να χτίσουμε
έναν καινούργιο κόσμο.

0 κόσμος που θέλουμε
να χτίσουμε δεν είναι
ο κόσμος της κυρίας Υπουργού.
Αλίμονο μας αν ήταν!

Η κ. Υπουργός φοβάται
ότι η ανοικοδόμηση ξεκινάει
από την κατεδάφιση.

Να μην ανησυχεί.
Θα βάλουμε υποστυλώματα.
Έχουμε δάσκαλο την ιστορία.

Γιατί καταλάβαμε τα σχολεία;

Τα καταλάβαμε γιατί δεν τα
καταλαβαίνουμε.

Τα καταλάβαμε γιατί δε μας
καταλαβαίνουν.

Τα καταλάβαμε γιατί
καταλαβαίνουμε τι επιδιώκει η κ. Υπουργός.

Αυτό το μάθημα το ξέρουμε!

Οι ακατάληπτοι
καταληψίες των σχολείων

Του Αντώνη Καλαγάτση
Μαθητή του Μουσικού Σχολείου Πειραιά
http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/anak20061Q013i.php

Πήγαινε στην αρχή