Έκκληση σε όλους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων

Δεν μας τιμούν «ομάδες και στρατοί»

Άρθροπαρέμβαση του Κώστα Λαλιώτη

Αδιαμφισβήτητα το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορικής του διαδρομής.

Μας χωρίζουν 17 ημέρες από την ημέρα των εκλογών και στο ΠΑΣΟΚ κυριαρχεί μία διάχυτη και δικαιολογημένη αγωνία, μία υποβόσκουσα ένταση, μία κλιμακούμενη πόλωση με έντονα τα σημάδια του διχασμού.

Κάτω από τη σκιά ενός δυσμενούς αποτελέσματος, μίας μεγάλης ουσιαστικής, σημειολογικής και συμβολικής ήττας έχει ανοίξει ο «ασκός του Αιόλου».

Σε εκατομμύρια ψηφοφόρους, φίλους, μέλη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν προβληματισμοί, αμφιβολίες και αναζητήσεις, υπάρχει πόνος, πάθος και πίστη για το παρόν και το μέλλον του Κινήματος.

Ενός Κινήματος λαϊκού και πλειοψηφικού, ενωμένου, μεγάλου και ανανεωμένου, συντεταγμένου και αξιόμαχου, που θέλει και μπορεί να δώσει μάχες κάθε μέρα και παντού. Μάχες ιδεολογικές και προγραμματικές, με αρχές, αξίες, επιχειρήματα. Μάχες κοινωνικές και πολιτικές με θέσεις, με προτάσεις. Μάχες με προοπτικές, με νίκες και ελπίδες.

Οι πάντες στην κορυφή του ΠΑΣΟΚ έχουμε ηθικό, πολιτικό και κοινωνικό χρέος να κοιτάξουμε κατάματα τα άγρυπνα και τα φλογισμένα μάτια εκατομμυρίων πολιτών, πιστών φίλων, συναγωνιστών και συντρόφων του Κινήματός μας και να τους στείλουμε, όπως πάντα, ένα μήνυμα με αντίκρυσμα αλήθειας, το μήνυμα «Το ΠΑΣΟΚ είναι Εδώ Ενωμένο και Δυνατό» με παρόν και μέλλον.

Εάν ισχύσουν αυτές οι δεσμεύσεις, ως λόγος και ως πράξη όλων των ηγετικών στελεχών μας, είναι σίγουρο ότι κάθε σενάριο χειραγώγησης και κάθε απόπειρα διάσπασης θα πέφτει στο κενό, δεν θα έχει καμία τύχη, καμία προοπτική.

Στην ιστορία όλων των κομμάτων και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, σε κάθε κρίσιμη καμπή τους όλα τα ηγετικά στελέχη τους πάντα ξορκίζουν τη διάσπαση με όρκους αληθινής ή υποκριτικής πίστης στην ενότητα.

Όμως την ίδια στιγμή, ηθελημένα ή αθέλητα, μπορεί να τροφοδοτούν άγονες αντιπαραθέσεις και ακραίες πολώσεις, κάτι αντίστοιχο αν όχι το ίδιο συμβαίνει αυτές τις 17 ημέρες και στο ΠΑΣΟΚ. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές στο Κίνημά μας και στην ευρύτερη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη δεν μας αξίζουν και δεν μας τιμούν οι φανατισμοί, οι πολωτικές συγκρούσεις, τα «χαρακώματα», οι «ομάδες και οι στρατοί», οι εμφύλιες συρράξεις και διχασμοί.

● Δυστυχώς αυτό το διάστημα σε κάθε πολιτική μας αναφορά, σε κάθε κομματική έκφανση σε όλες τις «πολιτικο-κομματικές τελετουργίες», κυριαρχούν το σύνδρομο του «Κάιν» και το σύνδρομο του «Προκρούστη».

Κυριαρχούν διάφορες παραδοξολογίες με ιδεολογήματα, με μισές αλήθειες, με ανούσια λογύδρια, με παρασκηνιακές μεθοδεύσεις και «πολεμικά ανακοινωθέντα» διαφόρων «επιτελείων» και «επιτελαρχών».

Κυριαρχούν εικονικές αναπαραστάσεις μιας στείρας κομματικής ζωής με «μιντιακούς κώδικες» και συμπεριφορές διαφόρων στελεχών, που στιγματίζουν το ΠΑΣΟΚ γιατί το μετατρέπουν σε ένα απέραντο «reality show», που ευτελίζουν τα πάντα και τους πάντες.

Για μία φορά ακόμη κάνω έκκληση στους πάντες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων με ευθύνη, σοβαρότητα και αξιοπρέπεια για να σταματήσει επιτέλους αυτή η ψυχοφθόρα τελετουργία, αυτές οι άγονες συγκρούσεις.

Κάνω έκκληση προς όλους να σταματήσουμε με τη συνέργεια όλων μας να διαμορφώνεται μία αρνητική κατάσταση, μία απεχθής εικόνα.

Μία αρνητική κατάσταση και μία απεχθής εικόνα που προσθέτει σε εκατομμύρια πολίτες, φίλους και συναγωνιστές μας λύπη, απογοήτευση, απόγνωση και ηττοπάθεια και για αυτό μας στέλνουν το εναγώνιο μήνυμά τους «... να σοβαρευτούμε...» και «... να συνέλθουμε πριν είναι πολύ αργά...».

Για μία ακόμη φορά παραπέμπω όλους μας σε ένα παράδειγμα προς αποφυγή, σε ένα κακό όνειρο πριν γίνει εφιάλτης. Παραπέμπω στο παράδειγμα και το δράμα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, που μετά την ήττα του βυθίζεται σε ένα τέλμα, σε μία πολιτική απραξία, σε μία ατέλειωτη φθορά με όλα τα συνεπακόλουθα του ευτελισμού όλων των ηγετικών του στελεχών.

Είναι σαφές και δεν χωράει καμία αμφισβήτηση ότι οι φανατισμοί, οι πολώσεις, οι συγκρούσεις, τα «χαρακώματα» και οι διχασμοί μας στερούν δύναμη και προοπτική. Μας πάνε πίσω. Μας καθηλώνουν σε μία διαλυτική εσωστρέφεια, σε ένα τέλμα, σε μία απραξία.

● Με την αρνητική «κατάστασή μας» δίνουμε κάθε μέρα πολύτιμο «οξυγόνο» στην κυβέρνηση Καραμανλή για να πάρει βαθιές ανάσες.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. αν και έχει πολύ ισχνά κοινοβουλευτικά, πολιτικά και κοινωνικά ερείσματα οργανώνει προκλητικά με εφόδους και επελάσεις μία «λαίλαπα» σε όλους τους τομείς προς όφελος των ολίγων εκλεκτών και ημετέρων της και εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

● Με την αρνητική «κατάστασή μας» αφήνουμε στα κόμματα της άλλης Αριστεράς και κυρίως στο ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΚΕ πολύτιμο ζωτικό χώρο για να διεκδικήσουν αξιόπιστους ρόλους με λόγο, πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις μέσα και έξω από τη Βουλή.

● Με την αρνητική «κατάστασή μας» αφήνουμε χωρίς πολιτική κάλυψη και δίχως κοινό πλαίσιο αναφοράς και εναλλακτικής στρατηγικής τις δράσεις, τις προτάσεις, τις διεκδικήσεις και τις πρωτοβουλίες των κοινωνικών κινημάτων, των κινημάτων κοινωνικής κριτικής, των κινημάτων των πολιτών.

Αυτή η αρνητική «κατάστασή μας» αν δεν αλλάξει ριζικά εδώ και τώρα τόσο στις 40 μέρες μέχρι την 11η Νοεμβρίου, όσο και την «επόμενη ημέρα» το Κίνημά μας, η Παράταξή μας θα μετατρέπεται αργόσυρτα μέρα με τη μέρα σε ένα λεηλατούμενο πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα. Σε ένα ρεύμα, που θα ζει κάτω από τη «Δαμόκλειο σπάθη» της συρρίκνωσης, της ήττας και της διάσπασης.

Σήμερα στην Ελλάδα του 21ου αιώνα με τις κοσμογονικές αλλαγές και τις πρωτόγνωρες προκλήσεις, σήμερα στην Ελλάδα της Ενωμένης Ευρώπης και των ανοιχτών συνόρων, σήμερα στην Ελλάδα των σημαντικών κοινωνικών μετασχηματισμών, των πολιτισμικών αλλαγών και των πολιτικών ανακατατάξεων, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να αναμετρηθεί με τα νέα δεδομένα της εποχής του.

Οφείλει να εκφράσει αυθεντικά με ιδέες, με όραμα, με πρόγραμμα, με προτάσεις τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις ανάγκες, τις απαιτήσεις και τις αφυπνίσεις μιας μεγάλης κοινωνικής συμπαράταξης και συμμαχίας, που θέλει και μπορεί να δώσει στην Ελλάδα και τους Έλληνες μία δυναμική ώθηση στο μέλλον.

● Σήμερα το ΠΑΣΟΚ για να αποκτήσει και πάλι παρόν και μέλλον με νίκες και ελπίδες οφείλει να αναγεννηθεί και να «επανιδρυθεί» μέσα από μια ώριμη υπέρβαση «του ίδιου του εαυτού του». Μέσα από τη θετική μετεξέλιξη, την ανανέωση, την ευοίωνη προοπτική της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης. Μέσα από τον θετικό επαναπροσδιορισμό μίας αφυπνισμένης, πλουραλιστικής και ριζοσπαστικής Κεντρο-Αριστεράς. Οφείλει και πάλι να εδραιώσει την ηγεμονία του και τη δεσπόζουσα θέση του στο κέντρο του πολιτικού, κοινωνικού και ιδεολογικού φάσματος και στη Δημοκρατική Αριστερά και να χαράξει νέους δρόμους στο διαμορφούμενο ιστορικό κύκλο του 21ου αιώνα.

● Σήμερα το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κατοχυρώσει και πάλι την υποθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου με τα «τρία πολιτικά και κοινωνικά κεκτημένα» της Μεταπολίτευσης. 7Το ΠΑΣΟΚ με τοπρώτο «κεκτημένο» κάλυψε ένα ιστορικό κενό 50 χρόνων στην πολιτική και την κοινωνική μας ζωή. Ένα κενό, που ήταν συναρτημένο με πολλά αρνητικά συνεπακόλουθα στο γίγνεσθαι της χώρας μας, της δημοκρατίας και της κοινωνίας μας.

● 33 χρόνια τώρα αυτό το «κεκτημένο» είναι συνυφασμένο με τη συσπείρωση, την ενιαία έκφραση, τη συνοχή και τη δυναμική της Δημοκρατικής- Προοδευτικής Παράταξης.

● Αυτή η παράταξη 50 ολόκληρα χρόνια αν και μπορούσε να εκφράσει μια υπαρκτή πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία, είχε αυτοαναιρεθεί μέσα από την πολυδιάσπασή της σε τιμάρια και σε αλληλοσπαρασσόμενα κόμματα, κομματίδια και κινήσεις.

● Είχε παγιδευτεί από ικανούς αλλά ματαιόδοξους αρχομανείς και αλληλο-υποβλεπόμενους αρχηγούς, συναρχηγούς και αρχηγίσκους. Είχε γίνει πολλές φορές «η χλεύη των ηττημένων».

● Αυτή η παράταξη από το 1932, από την εποχή του τέλους του Εθνάρχη Ελευθερίου Βενιζέλου φυτοζωούσε κατακερματισμένη εκτός εξουσίας με μόνες αναλαμπές τα μικρά διαλείμματα επί Ν.Πλαστήρα και Γ.Παπανδρέου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ ένωσαν και έδωσαν οντότητα σε αυτή την παράταξη και την ανέδειξαν σε πλειοψηφική πολιτική δύναμη με ευθύνη, με σχέδιο, με όραμα, με δημιουργικό έργο, με εναλλακτικές προγραμματικές προτάσεις.

Το δεύτερο «κεκτημένο» είναι συνυφασμένο με την κάλυψη ενός πρωτόγνωρου και ιστορικά παράδοξου κενού πολλών 10ετιών.

● Είναι συνυφασμένο με την ανυπαρξία ενός Ελληνικού Σοσιαλιστικού κόμματος, ως μεγάλου διαχρονικού πολιτικού σχηματισμού έξω και πέρα από τις γνωστές «Πολιτικές Λέσχες» και τους «Όμιλους Προβληματισμού».

● Από το 1974 αυτό το κενό καλύφθηκε με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Το δεύτερο αυτό «κεκτημένο» ταυτίζεται με την ενότητα, τους αγώνες, τις νίκες και την προοπτική ενός σύγχρονου, ριζοσπαστικού και προοδευτικού κινήματος με βαθιές ιστορικές ρίζες, με πολιτικές καταβολές και με στέρεες κοινωνικές αναφορές. Ενός λαϊκού και μαζικού κινήματος με ενιαία διάρθρωση, με πρωταγωνιστική και κυριαρχική παρουσία, με συλλογική έκφραση σε όλους τους θεσμούς και τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας.

Το τρίτο «κεκτημένο» σηματοδοτείται με την ταυτότητα, τη φυσιογνωμία και το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ ως Πατριωτικού, Δημοκρατικού και Σοσιαλιστικού Κινήματος. Ενός Κινήματος, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ως γνήσια έκφραση των ιδεών, των ευαισθησιών, των αξιών και των προταγμάτων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Ενός Κινήματος που πολύ έγκαιρα διαμόρφωσε τον δικό του ζωτικό χώρο για μια σύγχρονη Δημοκρατική Κεντρο-Αριστερά, πέρα από τις αυταπάτες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και πέρα από την πολύμορφη καθήλωση και κρίση της Παραδοσιακής Σοσιαλδημοκρατίας.

Αξίζει να μνημονεύσουμε ότι το ΠΑΣΟΚ εδώ και πολλά χρόνια ήταν, είναι και οφείλει να παραμείνει το πιο μεγάλο,ανθεκτικό και ελπιδοφόρο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ευρώ

● Αυτά τα τρία κεκτημένα δεν μπορεί κανείς να τα αγνοήσει, να τα σπαταλήσει αλόγιστα και να τα χάσει. Ιστορικά θα καταγραφούμε ως μοιραίοι, αφελείς και ανόητοι, ως ανάξιοι και κατώτεροι των περιστάσεων, αν αυτά τα «κεκτημένα» μέσα από πολυδιασπάσεις τα μετατρέψουμε σε «ζητούμενα».

Οφείλουμε να ξέρουμε ότι αυτά τα «ζητούμενα» για να γίνουν ξανά «κεκτημένα» θα απαιτηθούν αγώνες, προσπάθειες και πρωτοβουλίες μιας γενιάς ή και δύο γενιών.

● Πάντα η Ιστορία διδάσκει για το παρελθόν και φωτίζει το παρόν και το μέλλον αρκεί να μπορούμε να τη διαβάσουμε.