Ομιλία του Ανδρέα Λοβέρδου , στο 8ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Η χώρα βρίσκεται σε κρίση. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση. Την πρώτη καθολική κρίση του πολιτικού συστήματος μετά τη μεταπολίτευση. Η κυβέρνηση είναι ανίκανη, δεν παράγει έργο, δεν έχει στόχους κι όραμα για την πατρίδα. Ταυτοχρόνως, όμως, και σε εμάς, το ΠΑ.ΣΟ.Κ, οι πολίτες δεν βλέπουν κυβερνητική διέξοδο. Ούτε στ' άλλα κόμματα της Βουλής διαβλέπει ο πολίτης εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Τα κόμματα είναι απρόθυμα κι απροετοίμαστα για συγκυβερνήσεις. Και η λεγόμενη «μεγάλη συμμαχία» θα διέλυε τη χώρα. Η διαφθορά γενικεύεται και για την περιστολή της δεν εμφανίζεται κανείς να έχει έτοιμες λύσεις. Και τα ΜΜΕ, ξεφεύγοντας ακόμη και από το πεδίο της νομιμότητας, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την ατζέντα της πολιτικής.
Σ' αυτό το πλαίσιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχασε μόνο τις πρόσφατες εκλογές. Κινδυνεύει να χάσει και το ρόλο του ως πλειοψηφικού εκφραστή της Κεντροαριστεράς. Τώρα η συρρίκνωση εκφράζεται στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Σε πολύ λίγο θα εκφραστεί στα συνδικάτα και, αν ο κατήφορος δεν ανακοπεί, το 2010 θα εκφραστεί στις Δημοτικές και Νομαρχιακές Εκλογές. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε, το 8ο Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει προσλάβει υπαρξιακή διάσταση για το Κίνημα. Σύντροφοι - συντρόφισσες, σήμερα κρίνουμε εμείς την τύχη μας. Μία από τις κύριες αιτίες της διακοπής της πλειοψηφικής επιρροής μας στους πολίτες ήταν η έλλειψη πολιτικού στίγματος. Δηλαδή η παράλειψη καθορισμού των βασικών μας προτεραιοτήτων, ή, καλύτερα, της βασικής μας πολιτικής προτεραιότητας. Για την οποία θα ζητούσαμε από τους πολίτες να μας εμπιστευθούν. Και μέσω της οποίας θα γινόμασταν αντιληπτοί από τους πολίτες, ως πολιτική δύναμη αλλαγής. Όσοι θέταμε τότε το πρόβλημα αντιμετωπιζόμασταν με σκαιό τρόπο και με απειλές. Μετά τις 16 Σεπτεμβρίου, όλοι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. παραδεχθήκαμε την έλλειψη αυτή και την καθοριστική αρνητική επιρροή της στο αποτέλεσμα των εκλογών.
Τι γίνεται όμως από τις 11 Νοεμβρίου και έως σήμερα ως προς την εκπλήρωση αυτού του στόχου μας; Κατά την γνώμη μου απολύτως τίποτε. Την προ της 16ης Σεπτεμβρίου πολιτική φλυαρία, διαδέχεται η μετά την 11η Νοεμβρίου πολιτική αφωνία. Όμως, σύντροφοι και συντρόφισσες, ο βασικός μας στόχος στο Συνέδριο αυτό, στο Συνέδριο από το οποίο εξαρτάται το μέλλον και η ύπαρξή μας, είναι να καθορίσουμε τη μείζονα, τη μεγάλη, την κύρια, τη βασική πολιτική μας προτεραιότητα. Να αναδείξουμε το θέμα των θεμάτων για την Ελλάδα και τους πολίτες της. Και με βάση αυτή την προτεραιότητα να προσανατολίσουμε τη δουλειά μας μετά το Συνέδριο και να θέσουμε αρχές στην αντιπολίτευσή μας στην κυβέρνηση της Ν.Δ.
Συντρόφισσες - σύντροφοι, η χώρα μας, η Ελλάδα και οι πολίτες της, υποφέρουν από ένα ανίκανο, γραφειοκρατικό, διεφθαρμένο κράτος που εξευτελίζει τον πολίτη και τον διαφθείρει, καταναλώνει τα χρήματα της κοινωνικής πολιτικής, της υγείας και της παιδείας, φρενάρει την ανάπτυξη, συντρίβει τον αγρότη, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες, δεν επιτρέπει την εφαρμογή των αναγκαίων περιβαλλοντικών πολιτικών και δεν επιτρέπει την πλήρη ανάπτυξη των σχέσεών μας, με την Ε.Ε.. Η αλλαγή στο κράτος, ο ριζοσπαστικός μετασχηματισμός του κράτους πρέπει να καταστεί η βασική πολιτική μας προτεραιότητα για την πατρίδα, για τους Έλληνες, τις Ελληνίδες, για το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ήλθε, άλλωστε, ο καιρός να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, στη σοσιαλιστική μας καταγωγή. Αρκετά μιλήσαμε για την οικονομία. Είναι η ώρα να μιλήσουμε για το κράτος, για την αλλαγή του, για το ριζοσπαστικό μετασχηματισμό του, ως το νέο Εθνικό Στόχο. Όχι ως ένα θέμα μέσα στα πολλά. Όχι ως μία ρητορική μέσα στη φλύαρη ρητορική μας. Αλλά ως κεντρικό μας πρόταγμα, ως κεντρική μας προτεραιότητα, ως θέμα των θεμάτων μας, για το οποίο θα δουλέψουμε μετά το Συνέδριο, θα διαμορφώσουμε προτάσεις, θα μιλήσουμε στον πολίτη ώστε να πειστεί ότι έχουμε συγκεκριμένους σκοπούς για τη βελτίωση της θέσης του, θα αντιπολιτευθούμε τη Ν.Δ., και τελικά θα βγάλουμε και το κεντρικό μας σύνθημα. Τα συνθήματα δεν αγοράζονται από τους επικοινωνιολόγους. Η «αλλαγή» του 1981 και ο «εκσυγχρονισμός» του 1996 δεν παραγγέλθηκαν σε κάποιους ειδικούς, αλλά προέκυψαν μέσα από τον καθορισμό των προτεραιοτήτων του Κινήματος, που το κατέστησαν πλειοψηφικό μέσα στην κοινωνία και, τελικά, πλειοψηφικό κόμμα όταν εκφράστηκε η λαϊκή κυριαρχία.
Συντρόφισσες - σύντροφοι, η χώρα μας έχει ανάγκη το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Όχι ως απλό όνομα, αλλά ως εκφραστή της Κεντροαριστεράς, που θα δώσει, μέσα από τη συγκεκριμένη πρότασή του για την Ελλάδα και τους πολίτες, διέξοδο στη σημερινή κρίση. Αγωνίζομαι γι' αυτή τη μείζονα πρόταση, για τον καθορισμό ως βασικού άξονα της πολιτικής μας του ριζοσπαστικού μετασχηματισμού του κράτους, από το 2005. Αυτή τη φορά, ωστόσο, είναι τόσο κρίσιμες οι στιγμές για τον τόπο και την Δημοκρατική Παράταξη, ώστε αν αντί της συγκεκριμένης μεγάλης στοχοθεσίας, γλιστρήσουμε και πάλι στην πολιτική φλυαρία, δεν θα συμπράξω, ως μέλος του Συνεδρίου, στην επανάληψη ζημιογόνων πολιτικών στάσεων. Είναι ώρα ευθύνης. Ο καθένας και η καθεμία μας πρέπει να αναλάβει το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί για το παρόν και το μέλλον του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και, πάνω απ' όλα, της πατρίδας μας.
Συντρόφισσες - σύντροφοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά το 1974 εκφράζει, με πλειοψηφικό τρόπο, την Κεντροαριστερά, είναι η Δημοκρατική Παράταξη της Ελλάδας. Βατήρας της πολιτικής του πορείας υπήρξε κατά βάση η Αριστερά και η κεντρόστροφη πολιτική πορεία του, του προσέδιδε κυβερνητική προοπτική, και, έτσι, κατακτούσε την πολιτική πλειοψηφία. Αυτό ακριβώς πρέπει να γίνει και σήμερα. Σε καμία περίπτωση δεν απαιτείται η μεταπήδησή μας στην κομουνιστική Αριστερά. Χωρίς πρωθύστερα σχήματα, χωρίς βιαστικές, κι ίσως αναξιοπρεπείς για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ηττοπαθείς προτάσεις συγκυβέρνησης προς τα κόμματα της Αριστεράς, πρέπει να απευθύνουμε, εδώ από το Συνέδριό μας, πρόταση διαλόγου και ενδεχόμενης σύγκλισης πάνω σε θέσεις, στα κόμματα, τις ομάδες και τα πρόσωπα της Αριστεράς. Όχι, όμως, μια αφηρημένη πρόταση διαλόγου, αλλά πρόταση στηριγμένη πάνω στα θέματα ως προς τα οποία προέκυψαν συμπτώσεις στα τέσσερα χρόνια που πέρασαν. Και συγκεκριμένα: α. στο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. β. στην προστασία του περιβάλλοντος. γ. στην αλλαγή του τρόπου εισαγωγής στα ΑΕΙ και δ. στη ριζική αλλαγή του κράτους. Είναι νομίζω αυταπόδεικτη αλήθεια, πως προτάσεις συγκυβέρνησης δίχως πολιτικές συγκλίσεις είναι αδύνατες, ενώ οι προσπάθειες πολιτικής σύγκλισης είναι ωφέλιμες, ακόμη κι αν δεν καταλήγουν σε συγκυβερνήσεις. Άλλωστε, μόνο μέσα από αυτή την πορεία θα αποδειχθεί, αν οι δυνάμεις της Αριστεράς θα εγκαταλείψουν τη στείρα διαμαρτυρία και αν θα δεχθούν να μπουν στη λογική της επίλυσης των προβλημάτων του τόπου.
Τέλος, συντρόφισσες και σύντροφοι, αν το Συνέδριο καθορίσει ως πολιτική προτεραιότητα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Κεντροαριστερά, αυτή που μόλις πρότεινα για το ριζοσπαστικό μετασχηματισμό του κράτους, ή έστω κάποια άλλη που ίσως αναδειχθεί ως σημαντικότερη από τους περισσότερους συντρόφους, θα αποκτήσει μεγάλη σημασία και η διάταξη των οργάνων του Κινήματος. Με καθορισμένο το νέο εθνικό στόχο θα απαιτηθεί η διάταξη μιας ηγετικής ομάδας μικρής σε αριθμό και προσηλωμένης - φανατισμένης θα μπορούσα να πω - στην υπηρέτηση του εθνικού αυτού στόχου. Μόνο με αυτό τον τρόπο, θα υπηρετήσουμε ως ΠΑ.ΣΟ.Κ. την Ελλάδα, τις Ελληνίδες, τους Έλληνες. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα προκύψει η πολιτική και ηθική μας ανασυγκρότηση. Μόνο με αυτό τον τρόπο, συνδυάζοντας πολιτικές με πρόσωπα στο πεδίο της Κεντροαριστεράς, θα εκπέμψουμε μήνυμα κοινωνικής και, τελικά, πολιτικής πλειοψηφίας. Συντρόφισσες - σύντροφοι ήλθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Όχι περιμένοντας κάποιους άλλους να μας τις μοιράσουν, αλλά βγαίνοντας μπροστά και παίρνοντας στα χέρια μας την υπόθεση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της Δημοκρατικής Παράταξης, του Κινήματος.