Η κρυφή γλώσσα της πολιτικής αντιπαράθεσης
(Ωδή στους εργαζόμενους ιδιωτικού και δημοσίου τομέα)

του Μ.Κ. (μου το έστειλε ο Τάσος Αποστολόπουλος)

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Τα τελευταία 20-25 χρόνια οι υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμοιοποίησης επέβαλαν τη κυριαρχία τους σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο στη χώρα μας αλλά και στη πλειοψηφία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο ίδιο χρονικό διάστημα και ιδιαίτερα τη περίοδο 1990-2005, παραχωρήθηκε μεγάλο τμήμα του Δημόσιο Τομέα στο ιδιωτικό κεφάλαιο, κάτω από διαδικασίες που ελέγχονται για τη διαφάνεια τους. Γενικότερα ο Δημόσιος τομέας αναγορεύθηκε σε κακό δαίμονα της οικονομίας και οι δημόσιοι υπάλληλοι ως οι μοναδικοί υπεύθυνοι της χαμηλής παραγωγικότητας των υπηρεσιών και της διαφθοράς. Η πολιτική των άκρατων ιδιωτικοποιήσεων και το ξεπούλημα του πλούτου του Ελληνικού λαού βαφτίστηκε «προοδευτική» και «σύγχρονη» πολιτική, αποτέλεσε δε το κύριο συστατικό του λεγόμενου εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος στη χώρα.
Οι ιδέες του σοσιαλισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης, του κοινωνικού κράτους και της ταξικής διάρθρωσης του συνδικαλιστικού κινήματος έχουν υπονομευθεί σε τέτοια έκταση ώστε να μη συγκινούν και να μη συνεγείρουν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Σήμερα όποιος υποστηρίζει οτιδήποτε περιέχει τη λέξη «ΔΗΜΟΣΙΟ» (Δημόσιος τομέας, δημόσιος υπάλληλος, δημόσια περιουσία, δημόσια επιχείρηση κλπ) τίθενται αυτόματα εκτός πολιτικού συστήματος και θεωρείται ξεπερασμένος «δεινόσαυρος».
Έχουν επιστρατευθεί όλα τα μέσα και γίνεται καθημερινή πλύση εγκεφάλου ώστε να αποτελέσουν κοινή συνείδηση και να έχουν γενική αποδοχή πολιτικές θέσεις που κινούνται γύρω από τα τυποποιημένα πια σλόγκαν:
- για να έχουμε «οικονομική ανάπτυξη» πρέπει να αποκτήσουμε ανταγωνιστικότητα
- για να έχουμε «ανταγωνιστικότητα» πρέπει να αποκτήσουμε «ευελιξία στην αγορά εργασίας»
-πρέπει να συρρικνωθεί δραστικά ο «αντιπαραγωγικός» δημόσιος τομέας και να υποκατασταθεί από την «ιδιωτική πρωτοβουλία» που μπορεί να ανταποκριθεί με επιτυχία στους όρους και τους κανόνες της «αγοράς» σε μια «παγκοσμιοποιημένη οικονομία».
Οι δυνάμεις που προσπαθούν να επιβάλουν αυτού του είδους τις απόψεις για την αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος των χωρών αποκρύπτουν έντεχνα από τον ελληνικό λαό και τους εργαζομένους την διεθνή και κυρίως την Ευρωπαϊκή εμπειρία από την εφαρμογή τους.
Με τη πάροδο του χρόνου αποδεικνύεται ότι αυτές οι «θεραπευτικές συνταγές» σε μεγάλες δόσεις, προκαλούν τέτοιες παρενέργειες στη κοινωνική συνοχή, ώστε να θεωρούνται πολύ χειρότερες από την οικονομική νοσηρότητα που υποτίθεται ότι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν.
Οι δυνάμεις που πιστεύουν σε ένα άλλο μοντέλο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης είναι επείγον να αντιμετωπίσουν αυτή τη κατάσταση σε ιδεολογικό αλλά και επικοινωνιακό επίπεδο. Μια από τις πρώτες κινήσεις που πρέπει να γίνουν είναι η «αποκωδικοποίηση» των λέξεων κλειδιά που χρησιμοποιούνται για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Οι λέξεις και οι φράσεις αυτές πρέπει να αποδοθούν στους πολίτες με τη πραγματική τους έννοια και με τις πραγματικές πολιτικές τους διαστάσεις. Πρέπει να αποκαλυφθεί ότι το λεξιλόγιο αυτό χρησιμοποιείται για τη παραλλαγή και όχι για τη περιγραφή της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας.
Η επιχείρηση «Σοκ και Δέος» που έχει εξαπολυθεί από τη κυβέρνηση Σαμαρά –Βενιζέλου για τη πλήρη απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων είναι λογικό να διανθιστεί και από διάφορες κορώνες πατριωτικού χαρακτήρα, όπως π.χ «Ισχυρή Εθνική Οικονομία», «αύξηση της πίττας»  «αύξηση της παραγωγικότητας και του Εθνικού πλούτου», βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της Εθνικής Οικονομίας για Ισχυρή Ελλάδα κ.λ.π.
Η επίτευξη όλων των πιο πάνω «πατριωτικών» στόχων έχει μια κοινή προϋπόθεση, «τη μείωση του κόστους παραγωγής» που και αυτή με τη σειρά της αφορά μόνο τους εργαζομένους. Πρέπει πια να γίνει κατανοητό από όλους ότι σε αυτή τη γλώσσα την «κρυφή», η μείωση του κόστους παραγωγής είναι ισοδύναμη με μείωση των αποδοχών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, όπως και με μείωση των θέσεων εργασίας.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί πάρα πολλές φορές τα τελευταία 25 χρόνια. Ποιος δε θυμάται ότι πολύ πρόσφατα οι εργαζόμενοι κλήθηκαν να υποστούν αιματηρές θυσίες για να επιτευχθεί το όραμα της εισόδου της χώρας μας στην ΟΝΕ και στη ζώνη του Ευρώ. Ποιός δε θυμάται ότι οι πολίτες αυτής της χώρας κλήθηκαν επίσημα να υποστηρίξουν τις Ελληνικές Επιχειρήσεις επενδύοντας τις οικονομίες τους στο χρηματιστήριο; Οι θυσίες των εργαζομένων από τη μια και τα χρήματα των ελλήνων πολιτών από την άλλη είναι ως σκοπό την ισχυροποίηση της Ελληνικής Οικονομίας. Οι εργαζόμενοι είχαν πεισθεί ότι η βελτίωση της θέσης τους θα περνούσε μέσα από αυτές τις πολιτικές. Άμα προσθέσουμε το «όραμα» των Ολυμπιακών αγώνων τότε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της αφαίμαξης των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων για την «ισχυρή Ελλάδα».
Σήμερα για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, το βιοτικό τους επίπεδο συνεχίζει να υποβαθμίζεται. Η ανεργία δεν περιορίζεται ενώ επιχειρείται και πολύ σοβαρή ανατροπή των εργασιακών σχέσεων εις βάρος τους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολιτικά ιδιοφυής για να κατανοήσει ποιοι ωφελήθηκαν οικονομικά αυτά τα χρόνια. Είναι οι ίδιοι κύκλοι οι οποίοι χωρίς κανένα ίχνος ντροπής ζητούν από τους εργαζομένους και το συνδικαλιστικό κίνημα να παραδοθούν άνευ όρων, για το «καλό» της Εθνικής Οικονομίας και το ….. «καλό τους».
Για να περάσει αυτή η πολιτική θα πρέπει να αποδυναμωθούν οι συλλογικές εκφράσεις των εργαζομένων και κατά κύριο λόγο η ΓΣΕΕ αλλά και το τελευταίο σωματείο, ο τελευταίο συνδικαλιστής.
Οι εργαζόμενοι παροτρύνονται να ακολουθούν ατομική πορεία ο καθένας μακριά από τη συλλογική μαζική δράση και διεκδίκηση. Αυτό βαφτίζεται «ελευθερία» των εργαζομένων και «απεξάρτηση» από τους «τεμπέληδες εργατοπατέρες» που εκμεταλλεύονται τους εργαζομένους, ενώ …οι εργοδοτικές οργανώσεις πασχίζουν για το καλό και το δίκιο τους.
Είναι σήμερα ανάγκη να ειπωθούν στους πολίτες τα πράγματα με το όνομα τους και να δοθεί στις λέξεις το πραγματικό τους νόημα. Πρέπει να αποκαλύψουμε τη «κρυφή» γλώσσα της παραλλαγής. Οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν ότι όταν τους μιλούν για «παραγωγικότητα» εννοούν πιο σκληρή εργασία με λιγότερα δικαιώματα και μικρότερες αποδοχές-όταν τους μιλούν για «ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις» εννοούν την απελευθέρωση των απολύσεων- όταν τους μιλούν για αύξηση των θέσεων εργασίας, εννοούν θέσεις μερικής απασχόλησης με περιορισμένα ή καθόλου ασφαλιστικά δικαιώματα –όταν τους μιλούν για «ανταγωνιστικότητα» συγκρίνουν τους μισθούς στην Ελλάδα με τους μισθούς στη Κίνα, την Ινδία και την Αφρική.
Η πολιτική υποκρισία με τις κρυφές λέξεις και την έξυπνη πολιτική ορολογία πρέπει να σταματήσει. Ας μας εξηγήσουν πως συνδέθηκαν τα τελευταία χρόνια οι μισθοί με τη παραγωγικότητα στις «χρυσοφόρες τράπεζες». Ας μας εξηγήσουν για πιο λόγο κερδοφόρες ελληνικές τράπεζες που αποτελούν περιουσία του Ελληνικού λαού, παραχωρούνται στο ξένο ιδιωτικό κεφάλαιο με αδιαφανείς μεθοδεύσεις και διαδικασίες. Ποια είναι η δικαιολογία; Ποιος μπορεί να εξηγήσει στους εργαζομένους των πολύ κερδοφόρων πολυεθνικών επιχειρήσεων το γεγονός ότι όσο πιο πολύ αυξάνεται η κερδοφορία των επιχειρήσεων, τόσο πιο επισφαλής γίνεται η θέση τους στην επιχείρηση; Πως είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις αυτές να ανταποκριθούν στις διαρκώς αυξημένες απαιτήσεις της επιχείρησης και στους διαρκώς υψηλότερους στόχου που τίθενται;
Επειδή δεν είναι δυνατόν όλο το πολιτικό σύστημα και το συνδικαλιστικό κίνημα να κινείται στον αστερισμό της συντηρητικής άποψης ότι η δημιουργία του πλούτου ευνοείται όταν η κατανομή του είναι ανισομερής και ότι η μεγάλη διαφορά στους μισθούς και τα εισοδήματα είναι η βασική προϋπόθεση οικονομικής ανάπτυξης, θα πρέπει εκτός των άλλων να αντιμετωπισθεί το λεξιλόγιο, η φρασεολογία και η πολιτική ορολογία, στην οποία στηρίζεται η συντηρητική αυτή άποψη.
Αυτή τη περίοδο είναι αναγκαία όσο ποτέ, μια νέα ξεκάθαρη πολιτική και συνδικαλιστική γλώσσα, μια νέα ορολογία που να μπορεί να συνεγείρει τους εργαζομένους. Χρειάζεται μια νέα γλώσσα με νέα υποκείμενα, νέα ρήματα και νέα αντικείμενα, που να εκφράζει τη νέα πραγματικότητα. Χρειάζεται μια νέα φρασεολογία, μια νέα επιχειρηματολογία που θα επαναφέρει τα συναισθήματα και τα πολιτικά μας αντανακλαστικά σε μια νέα ισορροπία. Η επιτυχία σε αυτό το τομέα θα έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την έκβαση μιας οποιαδήποτε συγκυριακής πολιτικής μάχης.