Βασίλης Φουρτούνης, συνταξιούχος δάσκαλος

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Στην ανάρτησή μας της 1ης Σεπτεμβρίου 2014 με τίτλο «Γιώργο, γερά να πέσει η δεξιά», που ήταν και το βασικό σύνθημα της εκδήλωσης εκείνης της ημέρας, είμαστε οι μοναδικοί που κάναμε αναφορά και στην ομιλία του π. Προέδρου της Βουλής κ. Φίλιππου Πετσάλνικου. Στα υπόλοιπα ΜΜΕ είχε πέσει «σιγή ασυρμάτου», άγνωστο γιατί.
Σήμερα λοιπόν και αφού ολοκληρώθηκε ο κύκλος της αντιπαράθεσης των δυο στρατοπέδων του, πρώην κατά τη γνώμη μας, ΠΑΣΟΚ παρουσιάζουμε αυτούσια την ομιλία για περισσότερη και πληρέστερη ενημέρωσή σας.

Ολόκληρη η ομιλία του Φίλιππου Πετσάλνικου
Πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ.
Γραμματέα Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ.
Εκπρόσωπε του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ.
Δήμαρχε
Κυρίες και κύριοι, σύντροφοι και συντρόφισσες.
Σας καλωσορίζω στην έκθεση «από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή» που ξεκινά σήμερα και διοργανώνει το Ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου, αξιοποιώντας και το υλικό του Πνευματικού Ιδρύματος Γεωργίου Παπανδρέου.
Τέσσερις δεκαετίες συμπληρώνονται από την ίδρυση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος από τον Ανδρέα Παπανδρέου και πενήντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τον εκλογικό θρίαμβο στον οποίο οδήγησε την Ένωση Κέντρου το 1964 ο Γεώργιος Παπανδρέου, ξεκινώντας την πρώτη άνοιξη δημοκρατικών αλλαγών στην Ελλάδα που διεκόπη όμως απότομα με την αποστασία και λίγο μετά με την κατάλυση της Δημοκρατίας από την χούντα των συνταγματαρχών.
Οι επέτειοι είναι η αφορμή για την έκθεση.
Η πραγματική αιτία όμως για την έκθεση αυτή είναι κατ΄ αρχήν η υπεράσπισης της ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Θέλει να θυμίσει αλλά και να ενημερώσει.
Κοινή είναι η διαπίστωση ότι ανιστόρητοι ισχυρισμοί, εσκεμμένη παρερμηνεία γεγονότων, εμπαθείς επιθέσεις στοχεύουν στην απαξίωση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και της πορείας του κινήματος.
“Για όλα έφταιξε το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου” είναι το μότο.
Υπάρχει ο κίνδυνος οι νεότερες γενιές να νομίζουν ότι ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψαν την χώρα!
Η απαξίωση όμως Ανδρέα και ΠΑΣΟΚ δεν αφορά μόνο τον μεγάλο αυτό πολιτικό ηγέτη, αφορά και την πορεία και τους αγώνες του ίδιου του ελληνικού λαού που συμπορεύθηκε με το ΠΑΣΟΚ και αγωνίσθηκε μαζί του για να αλλάξει την Ελλάδα.
Η έκθεση σχεδιάστηκε έτσι ώστε μέσα από κείμενα, έγγραφα, φωτογραφίες, δημοσιεύματα, αφίσες και άλλο υλικό, από τα αρχεία των Ιδρυμάτων, να διαμορφώνεται ένα «παζλ» από το οποίο θα αναδεικνύονται σημαντικοί σταθμοί της πρόσφατης ιστορίας της χώρας.
Που με την σειρά τους θα καταγράφουν την πορεία και τους αγώνες του ελληνικού λαού για την κατοχύρωση της Δημοκρατίας, αλλά και τις Αλλαγές μιας χώρας που ταλανίστηκε επί δεκαετίες από την κυριαρχία μιας αυταρχικής συντήρησης και την επιβολή μιας δικτατορίας.
Η πρώτη ενότητα αναφέρεται στην κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος εκτός των άλλων δεινών άνοιξε και ένα βαθύ χάσμα ανάμεσά στους Έλληνες σημαδεύοντας την μετεμφυλιακή κοινωνία.
Είναι η περίοδος του διαχωρισμού των Ελλήνων σε ‘εθνικόφρονες’ και ‘μιάσματα’, διωγμού των αριστερών και των ‘συνοδοιπόρων’, των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, του αυταρχισμού της Κυβερνητικής Εξουσίας και της ανάπτυξης του παρακράτους. Των ωμών επεμβάσεων από το παλάτι στην πολιτική ζωή καθώς και της απροκάλυπτης παρέμβασης του ξένου παράγοντα.
Είναι η εποχή της ιδρύσεως της Ένωσης Κέντρου, του ανένδοτου αγώνα, του εκλογικού θριάμβου της Ε.Κ τον Φεβρουάριο του 1964 και της ‘άνοιξης’ εκδημοκρατισμού και αλλαγών που διεκόπη βίαια με την αποστασία και την ανατροπή της Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου.
Είναι η περίοδος που ο Γεώργιος Παπανδρέου μέσα από τους συνεχείς αγώνες κα την σύγκρουση με το Παλάτι αναδεικνύεται ως ‘Γέρος της Δημοκρατίας’, αδιαμφισβήτητος ηγέτης του Κέντρου.
Είναι ταυτόχρονα κα η εποχή που στην πολιτική σκηνή εισέρχεται, ορμητικά, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Ανδρέας που από την πρώτη στιγμή γίνεται στόχος του κατεστημένου λόγω των ριζοσπαστικών του θέσεων αλλά και τω ικανοτήτων του.
Θα αναφέρω δύο μόνο  αποσπάσματα από κείμενα του Ανδρέα εκείνης της εποχής που πιστεύω ότι δίνουν ανάγλυφα τον τρόπο σκέψης του.
Σε κείμενο –ανάλυσή του από το Αρχείο του, που αναφέρεται στα γεγονότα του 1965, ο Ανδρέας τονίζει: “Για να λυθεί οριστικά το πολιτικό πρόβλημα πρέπει να αλλάξει η δομή της εξουσίας που υπάρχει σήμερα και υπήρχε ανέκαθεν. Πρέπει η εξουσία από τα χέρια του Βασιλιά και των άλλων δυνάμεων της κοινοπραξίας της καθεστηκυίας τάξη να περάσει στα χέρια του Λαού. Η εξουσία ολόκληρη και όχι μέρος της”.
Την ίδια περίοδο ο Ανδρέας διατυπώνει προοδευτικότερες θέσεις σ’ όλο το φάσμα των ζητημάτων που άπτονται της πολιτικής ζωής. Οριοθετεί τον Αγώνα για εθνική ανεξαρτησία μέσα από τα συνθήματα ‘η Ελλάδα στους Έλληνες’ και ‘ο στρατός στο Έθνος’, προκαλώντας την πρώτη καθοριστική ρήξη με το κατεστημένο.
Ο ριζοσπαστισμός του οδηγεί σχεδόν σε ρήξη και με τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος δέχεται αφόρητες πιέσεις να περιθωριοποιήσει τον Ανδρέα.
Σημειωτέον ότι ο εκδότης Χρήστος Λαμπράκης μετά από θριαμβευτική πορεία στην Κρήτη του Ανδρέα συνοδευόμενου από 80 Βουλευτές της Ένωσης Κέντρου το Φθινόπωρο του 1966, αξιώνει από τον Γεώργιο Παπανδρέου να απαγορεύσει στον Ανδρέα να περιοδεύει στη χώρα και να βγάζει λόγους!!
Σήμερα δεν χρειάζεται να ζητήσουν οι εκδότες και ιδιοκτήτες τηλεοράσεων και ραδιοφώνων από κάποιο Αρχηγό να μπει σε καραντίνα ενοχλητικός πολιτικός, τον βάζουν οι ίδιοι σε καραντίνα αφού ελέγχουν απόλυτα την ενημέρωση.
Σε επιστολή του προς τον Γεώργιο Παπανδρέου στις αρχές του 1967 ο Ανδρέας υπογραμμίζει τα εξής: “Αν φαίνομαι ατίθασος και απειθάρχητος δεν είναι γιατί δε σε σέβομαι σαν αρχηγό ή δεν σα αγαπώ σαν γιός. Είναι γιατί δεν αντέχω να βλέπω τον αγώνα του λαού μας να μεθοδεύεται προς την ήττα. Όσο για μένα, με ξέρεις. Δεν ήρθα στην πολιτική για τα officia. Δεν ζητώ τίτλους- ούτε και Υπουργείο. Μένω ευχαρίστως απλός στρατιώτης – αλλά πρέπει να ξέρω γιατί μάχομαι. Σ’ αυτήν τη μάχη, αν οι στόχοι παραμείνουν καθαροί είμαι έτοιμος να προσφέρω και τη ζωή μου”!!
Η δεύτερη ενότητα αφορά τον αγώνα για την ανατροπή της Χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, με την δημιουργία του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος και τον αγώνα στο εξωτερικό και στην Ελλάδα.
Ο Ανδρέας αγωνίζεται με το ΠΑΚ , αλωνίζει την Ευρώπη, τον κόσμο, ευαισθητοποιεί την διεθνή κοινή γνώμη για το ελληνικό πρόβλημα, συμπαραστέκεται στους φυλακισμένους και διωκόμενους, θεωρεί τον αγώνα κατά της χούντας εθνικό- απελευθερωτικό και, με τα γεγονότα του πολυτεχνείου που είναι η κορυφαία πράξη αντίστασης της νεολαίας, του λαού στέλνει στον Καραμανλή ανοιχτό τηλεγράφημα : « Την ώρα της σφαγής αγωνιστών για τη δημοκρατία, την λαϊκή κυριαρχία και την Εθνική Ανεξαρτησία στην πατρίδα μας από την αμερικανόδουλη χούντα, κανείς Έλληνας που κατείχε δημόσιο αξίωμα και έχει σήμερα τη δυνατότητα να επηρεάσει τη διεθνή κοινή γνώμη, δεν έχει το δικαίωμα να σιωπά, να μην συμπαραστέκεται στον ηρωικό λαό μας. Σε τι οφείλεται η δική σας σιωπή?»
Η τρίτη ενότητα περιλαμβάνει την επιστροφή του Ανδρέα, με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και την πορεία για την Αλλαγή.
Είναι η περίοδος που ο Ανδρέας με τις θέσεις του, με την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, με το κάλεσμά του να κτίσουμε το ΠΑΣΟΚ, τις οργανώσεις βάσης στις συνοικίες, στους χώρους δουλειάς, στα χωριά, στους χώρους της νεολαίας μας συνεπήρε, μας ενθουσίασε, μας ‘μέθυσε’.
Και κτίσαμε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα με το μόνο που διαθέταμε, αλλά τόσο πολύτιμο! Τα όνειρά μας. Το ΠΑΣΟΚ κτίσθηκε από τα όνειρα και τις ελπίδες γενεών ολόκληρων.
Η ίδρυσή του και οργάνωσή του ως μαζικού κινήματος άλλαξε άρδην το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα.
Οι θέσεις του, η αγωνιστικότητα των στελεχών του και πάνω απ’ όλα η χαρισματική προσωπικότητα του Ανδρέα είχαν ως αποτέλεσμα να συστρατευθεί μαζί του η πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Το ΠΑΣΟΚ άλλαξε την Ελλάδα, συνέβαλε περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα στη διαμόρφωση της πιο σταθερής δημοκρατικής περιόδου στην Ιστορία της χώρας και μετά το ’81 εφάρμοσε το πιο ευρύ και ριζοσπαστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που γνώρισε η χώρα μας μετά τον πόλεμο.
Σε αυτή την μοναδική σε δημοκρατικές αλλαγές και δημιουργικότητα περίοδο 1981-1988 αναφέρεται η τέταρτη ενότητα της έκθεσης.
Είναι η πιο δημιουργική για την Ελλάδα περίοδος.
Με πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και πρωτοβουλίες για διεθνή θέματα που αναβαθμίζουν τη θέση της χώρας μας στη διεθνή κοινότητα.
Με ριζοσπαστικές θεσμικές πράξεις που εξάλειψαν τις διαχωριστικές γραμμές που δίχαζαν και διαιρούσαν τον λαό (αναγνώριση Εθνικής Αντίστασης, επιστροφή των πολιτικών προσφύγων, καταστροφή των φακέλων φρονημάτων των πολιτών).
Με δημιουργία πλέγματος προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων, τη θεμελίωση του κοινωνικού κράτους, την ανάπτυξη του συνεταιριστικού κινήματος.
Με την επανάσταση που φέρνει στην προστασία της υγείας των πολιτών το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Με τις βαθιές αλλαγές που γίνονται στο εκπαιδευτικό σύστημα και την διεύρυνση της προσφοράς παιδείας για όλους.
Με την αποκέντρωση και την οικοδόμηση σύγχρονης Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Με τον ριζικό θεσμικό εκσυγχρονισμό που θεμελιώνει την προστασία των δικαιωμάτων της γυναίκας και της ισότητας των δύο φύλλων.
Στα πλαίσια της συστηματικής προσπάθειας που καταβάλλεται από πολλούς, να ακυρωθεί η μεγάλη προσφορά του Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ στη χώρα και το λαό διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι ακόμη και για την κρίση και για τον κίνδυνο χρεοκοπίας το 2009, ευθύνεται ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ και οι πολιτικές που εφάρμοσαν 30 χρόνια πριν δηλαδή τη δεκαετία του ’80!!
Είναι εξωφρενικός και συνάμα κωμικός ο ισχυρισμός αυτός που διατυπώνεται από ανιστόρητους και εμπαθείς κοντυλοφόρους, άλλα δυστυχώς και πολιτικούς.
Ανατρέξαμε στα στοιχεία για την Ελληνικά οικονομία εκείνης της εποχής, όπως τα καταγράφει η Eurostat και ο ΟΟΣΑ.
Όταν ανέλαβε ο Ανδρέας το 1981 η οικονομία ήταν τελματωμένη με μηδενική αύξηση ΑΕΠ και τερατώδη πληθωρισμό που “έτρεχε” +25%.
Ο πληθωρισμός μειώθηκε σημαντικά και το 1988 ήταν 13%.
Το ΑΕΠ είχε ρυθμό αύξησης το 1988 της τάξης του 4,5%.
Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών με το εξωτερικό μειώθηκε από 2,5 δισ. (που ήταν το 1981) σε 1 δισ. δολάρια το 1988.
Για την ενίσχυση των επενδύσεων διατέθηκαν την περίοδο ’81 - ’89περί τα 76,1 δισ. δρχ., έναντι μόλις 4,2 δισ. δρχ. που είχαν διατεθεί το 1974 – 1981.
Η βιομηχανική παραγωγή που είχε μείωση 2% το 1981, αυξανόταν με ρυθμό 5% το 1988.
Η ανεργία το 1988 κυμαίνονταν στο 6,8%, όταν την ίδια περίοδο στην Ευρώπη των 12 ο μέσος όρος ήταν 9,5%.
Αλλά και το Δημόσιο Χρέος την περίοδο εκείνη , παρά την επεκτατική οικονομική πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, δεν είχε αυξηθεί σε επικίνδυνα για τη χώρα επίπεδα.
Το 1988 ήταν στο 65,9 του ΑΕΠ (= 18 δισ. €).
Το Δημόσιο Χρέος έφθασε το 1993 στο 98,3% του ΑΕΠ, παρέμεινε στα ίδια επίπεδα, έως το 2003 (= 97,4% του ΑΕΠ) και στην περίοδο του 2004 – 2009 εκτινάχτηκε στο 126,8% του ΑΕΠ (= 298 δισ. €).
Αυτή είναι η αλήθεια.
Είναι εντυπωσιακό το ότι ενώ ενορχηστρωμένα εκτυλίσσεται η επιχείρηση απαξίωσης του Ανδρέα και του ΠΑΣΟΚ, σπάνια γίνεται λόγος για τις ευθύνες των πραγματικά υπευθύνων που οδήγησαν στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, στα τερατώδη ελλείμματα, στον καλπασμό του Δημοσίου Χρέους έως το 2009.
Οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι προστατεύονται τυλιγμένοι στην κουρασμένη σιωπή τους! 
Η έκθεση αυτή δεν είναι εκδήλωση της «μιας χρήσης».
Έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μπορεί εύκολα να μεταφερθεί και να παρουσιαστεί και σε άλλες πόλεις σε όλη την Ελλάδα.
Η έκθεση αυτή επίσης δεν αποτελεί πολιτικό μνημόσυνο.
Το περιεχόμενό της δεν επιδιώκει μόνο να τιμήσει και να θυμίσει στους μεγαλύτερους σε ηλικία, αλλά να ενημερώσει (κυρίως) τους νεότερους, τη νέα γενιά.
Επιδίωξη είναι να αποτελεί κάθε φορά την αφορμή για οργάνωση παράλληλων εκδηλώσεων, (ημερίδες, συζητήσεις, σεμινάρια) για θέματα όχι του χτες αλλά του σήμερα και του αύριο.
Να αποτελέσουν ευκαιρία οι εκδηλώσεις αυτές συμμετοχής και διαλόγου των νέων που λόγω της κρίσης σήμερα νιώθουν ανασφάλεια, πίκρα, απογοήτευση και κινδυνεύουν να οδηγηθούν «στην παραίτηση».
Στόχος είναι να συμπράξουμε, στην αφύπνιση, στη συμμετοχή, στη δράση.
Δεν μπορεί η νέα γενιά σήμερα να περιορίζεται σε ρόλο άβουλου θεατή. Δικαιούται- αλλά αυτό θα το κατακτήσει η ίδια- να γίνει ο πρωταγωνιστής για το σήμερα και το αύριο.
Άρα η έκθεση αφορά μια νέα αφετηρία και νέα πορεία.
Το φθινόπωρο του 2009 ο ελληνικός λαός έδωσε εντολή με 44% στον Γιώργο Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ, με βάση όσα είχαμε σχεδιάσει και παρουσιάσει.
Και σύντομα διαπιστώσαμε ότι τα δεδομένα στα οποία είχε στηριχθεί ο σχεδιασμός ήταν εντελώς διαφορετικά. Τα πραγματικά στοιχεία είχαν κατ’ ουσία αποκρυφτεί. Και τότε βρεθήκαμε μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα που έλεγε: Άμεσος Κίνδυνος Άτακτης Χρεοκοπίας της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να πάρει αποφάσεις δύσκολες σηκώνοντας μόνο του ένα πρωτόγνωρο βάρος που δεν του αναλογούσε, προκειμένου να αποτραπεί η κατάρρευση της χώρας που θα σήμαινε τραγωδία για τον λαό.
Κράτησε την απασφαλισμένη χειροβομβίδα στα χέρια του και ακρωτηριάστηκε για να μην ακρωτηριαστεί η χώρα.
Είχα πει τότε όντας Πρόεδρος της Βουλής, ότι «προτιμώ να ανεβώ, ως Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τον δικό μου Γολγοθά, παρά να αφήσω να σταυρωθεί η χώρα».
Ήταν τότε που έξω από την Βουλή, εκεί «κάτω από τα παράθυρα» του γραφείου του προέδρου της Βουλής οι «αγανακτισμένοι πολίτες» ωρύονταν καθημερινά καθυβρίζοντας Κυβέρνηση και Κοινοβούλιο.
Αλήθεια που πήγαν όλοι αυτοί μετά την ανατροπή του Παπανδρέου; Γιατί σαφώς ο με το 44% εκλεγμένος Πρωθυπουργός δεν εκρίθη από τον λαό, αλλά στην ουσία ανετράπη.
Και αποτρέψαμε μεν την σταύρωσή της τότε, αλλά δυστυχώς και η χώρα ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά, μέχρι και σήμερα.
Τώρα, παρακολουθώντας νηφάλια την όλη εξέλιξη, εκτιμώ ότι ο Γολγοθάς της χώρας , του λαού, συνεχίζεται. Για τέσσερεις κυρίως λόγους:
Πρώτον γιατί το ίδιο το Πρόγραμμα, η «λύση», που μας επέβαλαν οι δανειστές, έχει βασικά λάθη και αδυναμίες.
Οι ίδιοι ομολόγησαν επανειλημμένα ότι έκαναν λάθος στους υπολογισμούς τους (λάθος πολλαπλασιαστές) με αποτέλεσμα να υπάρξει πρωτοφανής βύθιση του ΑΕΠ (απώλειες της τάξης του 25% στα χρόνια αυτά) και εκτίναξη της ανεργίας.
Επίσης οι ίδιοι παραδέχθηκαν πρόσφατα ότι τα μέτρα μείωσης των αμοιβών των εργαζόμενων δεν ενίσχυσαν την ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας στο αναμενόμενο, γιατί η εξοικονόμηση κόστους δεν πήγε στη μείωση των τιμών αλλά στην αύξηση ποσοστού των κερδών.
Δεύτερον γιατί οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν –και ξεκίνησαν την περίοδο 2010,2011- είτε ανεστάλησαν είτε πολλές φορές ξέφτισαν, με ευθύνη της Κυβέρνησης αλλά και της τρόικα και προκαλούν μειδιάματα, σαν καρικατούρες μεταρρυθμίσεων, δυστυχώς όμως προκαλούν πόνο και ανασφάλεια στους πολίτες.
Πχ η ανάγκη για βαθιές ουσιαστικές αλλαγές στην Δημόσια Διοίκηση καταλήγει στην διελκυνστίδα για το πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι θα απολυθούν ή για το εάν οι μετά από αξιολόγηση χαρακτηριζόμενοι ως ανεπαρκείς θα είναι τουλάχιστον 15%!!
Αντί για σύγχρονο, δίκαιο, και αποδοτικό φορολογικό σύστημα οι αποφάσεις καταλήγουν στην επιβολή του εφιάλτη του ΕΝΦΙΑ!!
Άλλο παράδειγμα η αυθαίρετη, στο πόδι σχεδιασθείσα εφαρμογή ενός δήθεν σχεδίου Αθηνά που κάνει ακόμη πιο κουτσά τα Εκπαιδευτικά μας Ιδρύματα.
Ή οι συνεχείς αλλαγές στον χώρο της Υγείας, όπου μετά το ορθό μέτρο της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, ακολουθεί η δημιουργία του ΕΟΠΥ, αλλά δύο χρόνια μετά καταργείται ο ΕΟΠΥ, κλείνουν για εβδομάδες τα πολυϊατρεία, θεσμοθετείται το ΠΕΔΥ και τώρα οι ασφαλισμένοι ψάχνουν γιατρούς στα πολυϊατρεία.
Τρίτον διότι με πρόφαση την δημοσιονομική εξυγίανση και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας διάφορα συμφέροντα προωθούν ρυθμίσεις σε βάρος των εργαζομένων του κοινωνικού συνόλου και της πραγματικής ανάπτυξης, χωρίς πολλές φορές τα μέτρα αυτά να τα ζητάει καν η ίδια η τρόικα.
Τέταρτον διότι τόσο από πλευράς Κυβέρνησης όσο και Ευρωπαϊκής Ένωσης λείπει ένα συνολικό σχέδιο για την προώθηση της ανάπτυξης και την αντιμετώπιση της ανεργίας.
Και το ΠΑΣΟΚ, τι κάνει το ΠΑΣΟΚ, το κίνημα που εμπιστεύθηκε τόσες φορές ο ελληνικός λαός ;
Είμαστε ευχαριστημένοι με την συνεχή συρρίκνωση της απήχησης και του ποσοστού του 8%;
Μας αρκεί αυτό; Το κίνημα που άλλαξε την Ελλάδα να γίνεται ένα μικρό κόμμα ; Που θα πάει αυτό; Μικρό – μικρότερο- μικρούτσικο για να χωράει στην τσέπη μας «να το πάμε σπίτι μας;»!!
Είμαστε ευχαριστημένοι που ο κόσμος το βλέπει σαν παρακολούθημα της συντήρησης, της ΝΔ;
Είμαστε ευχαριστημένοι που, στα πλαίσια υποτίθεται ανασυγκρότησης του χώρου μια ξεπηδούν περιπτώσεις όπως η συνεργασία με τους «58», οι οποίοι σύντομα ως κίνηση εξαφανίζονται και μετά ξεφυτρώνει μια «Ελιά» και κάπου στα φυλώματα της κρύβεται το ΠΑΣΟΚ. Και τώρα αίφνης ξηραίνεται η Ελιά και πάμε για άλλα. Ποια άλλα ; Σε ποια κατεύθυνση;
Δεν νομίζω ότι έτσι γίνεται ανασυγκρότηση του χώρου.
Και στο 8% φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι δεν χωράνε, δεν βολεύονται όχι μόνο οι μνήμες και αγώνες του παρελθόντος αλλά κυρίως δεν χωράνε οι ελπίδες, τα όνειρα και οι μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος τώρα και αύριο, αλλαγές που έχει ανάγκη η νέα γενιά, της πατρίδας μας.
Διαλέξαμε για κλείσιμο της Παρουσίασης της έκθεσης αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και πολιτική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου, που μέχρι το τέλος της ζωής του διατηρούσε ζωντανό το όραμα του σοσιαλισμού.
Λέει ο Ανδρέας το 1991, σε διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο στην Μαδρίτη με θέμα «Τι σημαίνει σοσιαλισμός σήμερα» μεταξύ άλλων το εξής: «Η ξαφνική και απόλυτη κατάρρευση αυτού που κατέληξε να ονομάζεται «υπαρκτός σοσιαλισμός», έβαλε τέλος σε όλες τις αυταπάτες που αφορούσαν στην βιωσιμότητα αυτού του τύπου του συστήματος. Αλλά έβαλε επίσης τέλος, στην απατηλή ελπίδα, ότι η κατάρρευση του συστήματος θα μπορούσε σταδιακά –και μέσω μεταρρυθμίσεων, να επιφέρει ένα κοινωνικό σχηματισμό, που θα μπορούσε να ονομασθεί «σοσιαλιστικός». Νομίζω πως η αλήθεια, η σκέτη αλήθεια, είναι ότι το μοντέλο «σοβιετικού τύπου» είναι νεκρό και επιπλέον, ότι οι παρούσες πολιτικές ηγεσίες των χωρών αυτών επέλεξαν τον δρόμο που οδηγεί στον καπιταλισμό.
Αυτό θέτει το ερώτημα: Είναι ο Καπιταλισμός η μόνη εναλλακτική λύση στον «σοσιαλισμό» του σοβιετικού μοντέλου; Η απάντησή μου είναι αρνητική: Όντως, υπάρχει χώρος για σοσιαλιστικό όραμα, καθώς επίσης για σοσιαλιστικές πολιτικές».
Αφού αναλύει τα χαρακτηριστικά του μοντέλου του για τον σοσιαλισμό στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και της ευρωπαϊκής ενοποίησης τονίζει ότι «τα σοσιαλιστικά κόμματα σήμερα εκπροσωπούν τα συμφέροντα μιας πλατειάς συμμαχίας δημοκρατικών, προοδευτικών, κοινωνικών δυνάμεων αλλά και κινημάτων για ανθρώπινα δικαιώματα, ισότητας των δύο φύλων, προστασίας του περιβάλλοντος, κοινωνικής δικαιοσύνης, αφοπλισμού, καταστροφής των πυρηνικών, βιολογικών και χημικών όπλων και την παραγωγή της ειρήνης» υπογραμμίζοντας καταληκτικά ότι «Εάν το σοσιαλιστικό όραμα δεν πρέπει να εξαφανισθεί, τότε οι σοσιαλιστές πρέπει να αγωνισθούν για ριζοσπαστικές αλλαγές στις κοινωνίες –ακόμη και αν αυτές σήμερα είναι εγκλωβισμένες- στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.
Το μέλλον θα δείξει εάν θα πετύχουμε».
Για αυτό είπα πως η έκθεση και η εκδήλωση αυτή σήμερα πρέπει να είναι μία νέα αρχή και η απαρχή ανταπόκρισης στην προτροπή του Ανδρέα, του Ανδρέα του Λαού, του Ανδρέα της Ελλάδας.