Τρίτη, 17 Δεκεμβρίου 2013

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Δεν θα σας κουράσω, σεβόμενος το χρόνο και την ανάγκη να διευκολύνω τη διαδικασία, ώστε να πάρουν το λόγο όσο το δυνατόν περισσότεροι από τους επιθυμούντες.

Την παρέμβασή μου θα την επικεντρώσω σε δύο σημεία:

Στο ΠΡΩΤΟ από αυτά, θα επικεντρωθώ στο πρόσωπο του Προέδρου της «Δημοκρατικής Αριστεράς», συντρόφου Φώτη Κουβέλη, τόσο για την πολυσχιδή δραστηριότητά του, συμβάλλοντας τα μέγιστα στο επιτυχές για το κόμμα μας αποτέλεσμα στις τελευταίες εκλογές στις οποίες συγκέντρωσε το 6,3% των ψήφων των, όσο και στον επιτυχή ρόλο του, κατά τη διάρκεια της συμμετοχής μας στη Κυβέρνηση.

Κι όμως υπάρχουν κάποιοι σύντροφοι, που πάντως αποτελούν μια αναιμική αριθμητικά μερίδα, οι οποίοι το τελευταίο διάστημα τον αμφισβητούν, επικρίνοντας πολιτικούς χειρισμούς του.

Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, κάποιοι, λίγοι, τον ψέγουν για τη συμμετοχή μας στην Κυβέρνηση, κάποιοι άλλοι κρίνουν αδικαιολόγητη την αποχώρησή μας από αυτήν, ενώ υπάρχουν και οι άλλοι που επιθυμούν σφόδρα με προχειρότητα και βιασύνη την εισχώρησή μας στο «κίνημα των “58”», επικρίνοντας την αντίθετη τεκμηριωμένη θέση του σ. Φ. Κουβέλη.

Ως προς τη συμμετοχή μας στην Κυβέρνηση, όλοι γνωρίζουμε την παραδοχή πως χωρίς τη ΔΗΜΑΡ δεν θα είχε συγκροτηθεί Κυβέρνηση, καθώς, όπως θυμόσαστε χωρίς εμάς το ΠΑΣΟΚ -για τους γνωστούς λόγους που είναι περιττό να αναφέρω- δεν θα μετείχε σ’ αυτήν.

Όσον αφορά στην αποχώρησή μας από αυτήν, ένα χρόνο μετά, και πάλι είναι γνωστοί οι λόγοι: Ο Πρωθυπουργός δημιούργησε κυβερνητική κρίση, με πράξεις και με ενέργειες που προσέβαλαν τη νομιμότητα, αντιστρατευόταν την προγραμματική συμφωνία, καταπατούσε τη θεσμική ισοτιμία των κυβερνητικών εταίρων, ενώ κατέφευγε σε μονομερείς ενέργειες, αλαζονικές συμπεριφορές και τελεσίγραφα, δημιουργώντας τετελεσμένα. Το κλείσιμο της ΕΡΤ αποτέλεσε τη σταγόνα μιας σειράς ενεργειών που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν επρόκειτο για τυπικό διαδικαστικό ζήτημα, αλλά για ζήτημα δημοκρατικής ουσίας. Ο Πρωθυπουργός έκλεισε το δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, ξαφνικά, με δυσφημιστικό τρόπο, αντιδημοκρατικά -αφού απέφυγε να ακολουθήσει το δημοκρατικά αποδεκτή κοινοβουλευτική οδό- και αυταρχικά, χωρίς τη συμφωνία των εταίρων, παραπέμποντάς μας σε αλήστου μνήμης εποχές.

Αυτό άλλωστε, επιβεβαιώνεται από τη σχετική δήλωση του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλου, ότι «βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα τεράστιο θεσμικό πρόβλημα, λόγω της ατυχούς πρωτοβουλίας της Ν.Δ. να ενεργήσει μονομερώς ως κυβέρνηση, να διακόψει τη λειτουργία της δημόσιας τηλεόρασης, της ΕΡΤ». Πρόσθεσε ακόμη ο κ. Βενιζέλος πως «οι Έλληνες πολίτες ένιωσαν να προσβάλλεται η δημοκρατική ευαισθησία τους και η έννομη τάξη. Δεν υπάρχει συνεπώς καμία αμφιβολία ότι για μας αυτή τη στιγμή το μεγάλο θέμα είναι η αποκατάσταση της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών».

Ο κ. Σαμαράς είναι παγκοίνως γνωστό ότι συνήθως, αντιμετώπιζε τα πράγματα ως πρωθυπουργός μονομοματικής κυβέρνησης και θυμόταν τους εταίρους, όταν έψαχνε να βρει τρόπους να τους ξεπεράσει, παρακάμπτοντας ακόμα και το Κοινοβούλιο Παράδειγμα οι εκδόσεις Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.

Θυμίζω, πως για το θέμα της ΕΡΤ, η κυβέρνηση προχώρησε στην έκδοση πράξης νομοθετικού περιεχομένου -παρά την αντίθεση της ΔΗΜΑΡ, την οποία γνώριζε με σαφήνεια- ερήμην, μάλιστα, των 4 υπουργών, από τους χώρους της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτό, αν μην τι άλλο, μαρτυρά συγκεκριμένη πολιτική επιλογή, μία επιλογή άρνησης επί της ουσίας, άρνησης της συλλειτουργίας των τριών κομμάτων που συγκρότησαν και στήριζαν την κυβέρνηση.

Εδώ πλέον τίθεται το ερώτημα: Σε έναν Πρωθυπουργό που ενεργεί με τον τρόπο αυτό, μπορούσαμε να τον εμπιστευόμαστε; Και πώς μπορούσαμε να πορευόμαστε με ένα Πρωθυπουργό χωρίς εμπιστοσύνη; Τι ζήτησε από τον Σαμαρά ο Φώτης Κουβέλης; Ένα απλό πράγμα: Να αποκαταστήσει τις σχέσεις εμπιστοσύνης με τους δύο εταίρους του, ανακαλώντας μια παράλογη και παράνομη μονομερή ενέργεια. Να υποχωρήσει ο Πρωθυπουργός, επειδή βρισκόταν εν αδίκω και να αποδεχτεί την πρότασή του Προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ, που ανέφερε «η αναδιοργάνωση, η δημιουργία του νέου ραδιοτηλεοπτικού δημόσιου φορέα πρέπει να γίνει με την ΕΡΤ σε κίνηση και με παρόντες όλους τους εργαζόμενους».

Ας μην μας διαφεύγει και το γεγονός, πως ο κ. Σαμαράς -όπως σχολιάστηκε τότε κατά κόρο στα ΜΜΕ- έπαιζε εκβιαστικά, με το χαρτί ότι οι δυο άλλοι εταίροι θα φοβηθούν τις εκλογές, και θα αποδεχθούν την πραξικοπηματική ενέργειά του, επιχειρώντας να τους φορτώσει και την ευθύνη -που ο ίδιος είχε- για το ενδεχόμενο να προκηρυχτούν πρόωρα. Δηλαδή, πεντακάθαρος εκβιασμός!

Η στάση λοιπόν του Προέδρου της ΔΗΜΑΡ για αποχώρηση από τον κυβερνητικό σχηματισμό -που εγκρίθηκε από τα όργανα του κόμματος- ήταν καθαρή και αποτελούσε μονόδρομο. Εν τέλει, ποιος μπορεί άραγε να θέλει τον (όποιο) Πρόεδρό μας υπό… ομηρία;

Το ΔΕΥΤΕΡΟ σημείο που θέλω να θίξω είναι η πρακτική κάποιων συντρόφων, με την οποία αμφισβητούν και αρνούνται τον λόγο ύπαρξης της ΔΗΜΑΡ. Οι κυριότεροι εκφραστές αυτής της κατάστασης, είναι κάποιοι σύντροφοι που θεωρούν ότι η ΔΗΜΑΡ πρέπει άρον άρον, χωρίς πολύ περίσκεψη, με προχειρότητα, να προσχωρήσει στο «κίνημα των 58», απαρνούμενοι την ταυτότητά μας.

Υπενθυμίζω τη διατυπωθείσα θέση της “Δημοκρατικής Αριστεράς” ότι «η προώθηση της πολιτικής πρότασης δημοκρατικής διεξόδου από την κρίση, που αντιπαρατίθεται τόσο στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική όσο και στον αριστερό λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ, προϋποθέτει τη διαμόρφωση ενός ισχυρού «τρίτου πόλου», μιας ευρείας, προοδευτικής, δημοκρατικής και μεταρρυθμιστικής συμπαράταξης».

Όμως, απευθυνόμενος σε όσους τάσσονται με την χωρίς όρους και προϋποθέσεις προσχώρηση στο «κίνημα των 58», διερωτώμαι, πώς να συμπορευτούμε άραγε με αυτούς (ΠΑΣΟΚ) που εξακολουθούν να συμμετέχουν στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής, με την οποία διαφωνούμε;

Όπως διατυπώνεται άλλωστε εύστοχα στις προσυνεδριακές θέσεις μας «η μη αποδοχή της πρότασης να συμπλεύσουμε με το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο του “τρίτου πόλου”, δεν προκύπτει από μια λογική περιχαράκωσης, αλλά από τα πολιτικά χαρακτηριστικά, που πιστεύουμε ότι πρέπει να έχει αυτή η πολιτική συμπαράταξη. Η πολιτική πρακτική του ΠΑΣΟΚ και η επιλογή στρατηγικής σύμπλευσης με τη “Νέα Δημοκρατία” εμποδίζει μια τέτοια ”συγκατοίκηση”. Η επιλογή συμπόρευσης θα άλλαζε τον πολιτικό χαρακτήρα και θα εξουδετέρωνε την πολιτική δυναμική του εγχειρήματος».

Ας μην μας διαφεύγει άλλωστε ότι ο “τρίτος πόλος”, έχει πολιτικό περιεχόμενο και για αυτό έχει πολιτικά όρια. Αυτό δεν σημαίνει ότι προκρίνει λογικές αποκλεισμών. Ωστόσο, η επιδιωκόμενη ευρύτητα δεν είναι δυνατόν να οδηγεί στην απουσία στίγματος. Κι εδώ προκύπτει ένα ερώτημα: Ποίο είναι το πολιτικό στίγμα του «κινήματος των 58»: «Ενα σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης(;), με προτεραιότητα στο πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές», όπως επαγγέλλονται;

Σύντροφοι, ας μην γελιόμαστε. Μια τέτοια απονευρωμένη, ασπόνδυλη και χωρίς διακριτό στίγμα πολιτική παρουσία ενός ενδιάμεσου χώρου θα ακύρωνε το ίδιο το εγχείρημα.

Κλείνοντας επικροτώ τις προσυνεδριακές θέσεις της Κ.Ε. για το παρόν Συνέδριό μας, ότι «η ΔΗΜΑΡ θα πρωταγωνιστήσει σε αυτήν την προσπάθεια και θα αγωνιστεί με συνέπεια, επιμονή και χωρίς ηγεμονισμούς για τη συγκρότηση της πολιτικής συμπαράταξης των δυνάμεων που θέλουν να εργασθούν σε αυτή την κατεύθυνση».

Ο “τρίτος πόλος” θα πρέπει να επιδιώξει να αποτελέσει το κρίσιμο μέγεθος που θα οδηγήσει στη μεταμνημονιακή Ελλάδα.

Σύντροφοι, προσωπικά θλίβομαι για όσους επιχειρούν να πλήξουν το κύρος τού Προέδρου μας, σ. Φ. Κουβέλη και προσπαθούν με τη στάση τους να τορπιλίζουν την υπόσταση της “Δημοκρατικής Αριστεράς”.

Η ΔΗΜΑΡ ΕΧΕΙ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ