της Γιούλας Χρονοπούλου

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Άνθρωπος, ικανός και άξιος για τόσα  πολλά πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε θαυμασμό, μα και για τόσα άλλα που μας κόβουν την ανάσα και την μιλιά.

Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να σκέπτομαι τι πράγματα μπορούμε να κάνουμε, εμείς οι άνθρωποι με τα δυο μας χέρια, ότι ακούω όμως και ότι βλέπω δεν με κάνει περήφανη.

Πάντα πίστευα και πιστεύω πως όπως και αν ζούμε την ζωή μας, πλούσια ή φτωχά, αυτά που θυμόμαστε και γεμίζουν την θύμηση μας με όμορφες εικόνες, είναι στιγμές αγάπης. Σκεπτόμουν λοιπόν πως αν ο καθένας αγαπά αυτό που κάνει, αγαπά τους ανθρώπους δίπλα του, θα έχει πολλές πιθανότητες να είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος.

Μα η ζωή, δεν εξαρτάται μόνο από δυο χέρια αλλά από πολλά,  ενωμένα. Κάποια πάντα θα ξεφεύγουν και θα πάνε να κάνουν το κακό να κλέψουν, να σκοτώσουν, να χτυπήσουν, πάντα  κάποια όμως θα βοηθήσουν, θα αγκαλιάσουν, θα βρουν ένα χέρι να κρατήσουν για να βρουν μαζί τον δρόμο, τον δρόμο της ζωής.

Είναι που δεν βρίσκουμε έναν λόγο για να ζούμε μέσα σε αυτήν την κοινωνία ενεργά. Πότε σκεφτήκαμε τελευταία φορά, εγώ τι κάνω, εγώ τι προσφέρω;

Η κοινωνία μας φωνάζει, την ακούμε; Όλα αυτά που μαθαίνουμε, που βλέπουμε, που ακούμε, έχουν όλα μια κοινή βάση, είναι όλοι τους άνθρωποι που δεν χειρίστηκαν καλά τα δυο τους χέρια, είναι άνθρωποι που ίσως είχαν ανάγκη να βρουν έναν λόγο ύπαρξης και βρήκαν ένα χέρι να τους γνέφει έλα, και πήγαν.

Μα δεν ήταν για αυτό σηκωμένο ψηλά. Δεν πανηγύριζε, δεν έδειχνε κάτι στο ουρανό, έδειχνε ένα χαιρετισμό που όσοι τον ακoλουθούν και τον πιστεύουν κάνουν εγκλήματα στο όνομα μας λογικής που δεν υπάρχει. Αντί να κάνουν παρέα, κάνουν στρατιωτική θητεία, και αντί να είναι φίλοι ή σύντροφοι έστω, είναι ομάδες δράσης.

Δεν μπορούμε να δείξουμε ανοχή, δεν μπορούμε να ξεπλύνουμε όλα αυτά τα χέρια. Μπορούμε όμως να δείξουμε με τα χέρια ψηλά ένα περιστέρι που είναι ελεύθερο να πετά ψηλά, σε κάθε δέντρο, σε κάθε πόλη, σε κάθε χώρα.

Ας κάνουμε και εμείς τον δικό μας χαιρετισμό.

Δείξε και εσύ ένα περιστέρι.