Προοπτικές Tσίπρα μέσα από τρεις φόβους του

του Γιάννη Λούλη από την Ημερησία

Το ότι ο Tσίπρας θα επικρατούσε καθαρά στο κόμμα του ήταν νομοτελειακό. Αρκεί να το αποτολμούσε. Όμως, από καιρό έδειχνε να φοβάται ένα αναγκαίο εσωκομματικό ξεκαθάρισμα. Είχε βεβαίως προηγηθεί ένας άλλος φόβος του, όταν στις εκλογές του Ιουνίου 2012 (όπως αναλύω στο τελευταίο βιβλίο μου) έκανε το παν για να μην τις κερδίσει, χάνοντας αξιοπρεπώς. Προφανώς, γνώριζε πως το κόμμα του ήταν ανέτοιμο και χαοτικό. Όμως, τώρα βρίσκεται μπροστά στον Ρουβίκωνα. O ΣYPIZA έχει χάσει τη δυναμική του. H «κυβερνητική» του αξιοπιστία είναι χαμηλή. Το μωσαϊκό του ΣYPIZA είναι ασήκωτο φορτίο.

Δυστυχώς, σοβαροί άνθρωποι από άγνοια ή σκοπιμότητα χαϊδεύουν τον Τσίπρα χτίζοντας αυταπάτες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα δύο οικονομολόγων, του υιού Γκάλμπρεϊθ (με πλήρη άγνοια για την ελληνική πραγματικότητα) και εγχώριου οικονομολόγου-προπαγανδιστή, που σε κοινό άρθρο τους στις HΠA παρουσιάζουν τον Τσίπρα ως «σωτήρα» της Ελλάδας μέσω του «τσαμπουκά»! Διαιωνίζουν έτσι ψευδαισθήσεις, ότι μπορεί ο Τσίπρας να επιβληθεί στην Ε.Ε.! Αν όμως ο Τσίπρας πιστέψει τις ανοησίες αυτές, η τάξη που βάζει στο κόμμα του θα πάει περίπατο. Ταυτόχρονα, θα χάσει τη μάχη αξιοπιστίας, έστω και απέναντι σε μετριότατους κυβερνώντες.

H νίκη Τσίπρα εντός του ΣYPIZΑ, πάντως, δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Το κρίσιμο είναι να βάλει μια καθαρή σφραγίδα εκεί όπου υπάρχει μόνο κακοφωνία. Σε τελική ανάλυση, χωρίς τον Τσίπρα, ο ΣYPIZΑ δεν θα ανέβαινε ποτέ στο βάθρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ενώ οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι (π.χ. Λαφαζάνης) απλώς θα διαιώνιζαν τη μοίρα ενός κόμματος του περιθωρίου. Όμως, ποια σφραγίδα θα βάλει στο κόμμα του ο Τσίπρας και με πόση αποφασιστικότητα;

Τα πράγματα είναι απλά. Οι ψηφοφόροι που αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί» δεν ξεπερνούν το 15%. O Τσίπρας εκτινάχθηκε στο 27% διότι κέρδισε διάσπαρτους ψηφοφόρους του μεσαίου χώρου και κυρίως κεντροαριστερούς. Κέρδισε επίσης μη ιδεολογικοποιημένους ψηφοφόρους. Τον επέλεξαν πρωτίστως ως προσωρινό όχημα αποδοκιμασίας του δικομματισμού. Τον επέλεξαν, επίσης, διότι σε σύγκριση με τους άλλους αρχηγούς κομμάτων, αντιπροσωπεύει κάτι πιο φρέσκο, νέο και άφθαρτο. Αυτή τη βάση των ψηφοφόρων θα τη διευρύνει μόνο αν ανοιχθεί συγκροτημένα και υπεύθυνα στον μεσαίο χώρο, εκπέμποντας αξιοπιστία σε συνδυασμό φυσικά με μετριοπαθείς αριστερόστροφες αντιλήψεις. Έτσι θα πείσει ότι μπορεί να γίνει κεντρικός πόλος κυβερνητικών συνεργασιών με τις οποίες θα πορεύεται η χώρα στο ορατό μέλλον.

Φθάνουμε έτσι σε έναν επόμενο «φόβο» του Τσίπρα: Θα τολμήσει να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να δώσει κεντροαριστερή χροιά στον ΣYPIZΑ, και να ανοιχθεί στο μεσαίο χώρο; Άλλωστε, αν κάνει την κίνηση αυτή, θα πρέπει να συνυπολογίσει και να αγνοήσει τον φόβο από τις αναπόφευκτες αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του. Αν όμως δεν το τολμήσει, τότε τι νόημα θα έχει η τωρινή εσωκομματική του επικράτηση;

Βεβαίως, οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά προϋποθέτουν μια πιο ξεκάθαρη απάντηση στο πιο κρίσιμο ερώτημα: Τις επόμενες εκλογές, θα επιδιώξει ο Τσίπρας ολόψυχα να τις κερδίσει; Θα αξιοποιήσει γι' αυτό όλες τις δυνάμεις του; Θα ξεπεράσει τον φόβο που είχε το 2012; Αν ναι, τότε και τις όποιες αντιδράσεις στο κόμμα του θα αγνοήσει και στον μεσαίο χώρο θα ανοιχθεί. Θα το κάνει όμως;